ανάσα

τελείωσα το σιντί για τα γενέθλια του ωρίωνα, με τους τυπικούς για μένα χρόνους απόκρισης, με ότι αυτό συνεπάγεται.

κατα τ'άλλα, βλέπω τα πράγματα να μπαίνουν σε μία σειρά, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η σωστή. και το πιό πιθανό είναι να μην το μάθω ποτέ.

οι νύχτες μου στην αθήνα αποκτάνε λίγο νόημα σιγά σιγά, αλλά ίσως να έχει να κάνει και το ότι είναι ο γουέϊκ-ορ-μπέλε εδώ αυτές τις μέρες. στην πραγματικότητα και μόνο το κόνσεπτ "μπέλε στην αθήνα" είναι αρκετό από μόνο του να με καθησυχάσει και να με κάνει να ξυπνάω και με κάνα χαμόγελο που και που.

και άλλες φορές τυχαίνει να ξυπνάω χαμογελαστός αλλά η λέξη κλειδί στην φράση είναι το τυχαίνει.


αλλά και πάλι, νιώθω σαν κάτι να κυλάει προς τα κάπου, και να με παίρνει μαζί του, και είμαι σαν να αφήνομαι και να το κοιτάω. και αυτό είναι από τα όμορφα συναισθήματα.

μερικά απογεύματα αισθάνομαι σαν να αφαιρέσαν ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. σαν να το πήρε κάποιος και να το κουβαλάει αντί για μένα.

το κακό είναι ότι νιώθω πως μία από αυτές τις μέρες θα μου το επιστρέψει.

και δεν έχω μάθει να λέω όχι.