μπουμ κλακ

μόλις γύρισα σπίτι.

πήγα και είδα το σλάμντογκ μίλιονερ.

πριν να ξεκινήσει η ταινία, κάποιος ωραίος τύπος στο σινεμά έπαιζε το on & on της erykah badu. και μπορεί και να ένιωσα ότι θα έκανε κρακ το κεφάλι από υπερβολική ευφορία.

κατευθείαν θυμήθηκα το 2002 και το εργαστήριο σημάτων που είχαμε κάθε τετάρτη απόγευμα και, πως το παράτησα γρήγορα γρήγορα. ήταν εαρινό εξάμηνο, έκανα βόλτες με το νικολάκη και το ζαχαράκο, πήγαινα στην κινηματογραφική κάθε βδομάδα, φορούσα φαρδιά παντελόνια και καρό πουκάμισα, ή στενά παντελόνια και άσπρες μπλούζες του μπέϊζμπολ.

ερχόταν μερικές φορές ο πατέρας μου στο βόλο με το άσπρο ξάνθια και πηγαίναμε βόλτες στο πήλιο. είχα δύο πισί στο σπίτι και στο ένα είχα μόνο λίνουξ. κονσόλα. πόσα χρόνια μπορεί να περάσανε? έπαιζα μπάσο που και που και έκανα βόλτες στον άναυρο κάθε μέρα.

το θέμα είναι όμως το ΠΟΣΟ μπορεί να γαμάει τελικά η ερίκα μπαντού και το πόσο είναι ότι καλύτερο παίζει σε γυναικεία φωνούλα και ΠΟΣΟ γαμημένη δισκάρα μπορεί να είναι τελικά αυτό το μπάντουιζμ. και είναι αστείο, πραγματικά αστείο, γιατί το 1997 που είχε βγει, εγώ άκουγα οκ κομπιούτερ. ναι, τόσο βλάκας.

το αγόρασα το 2002 το μπάντουιζμ. εκείνη την περίοδο άκουγα μόνο λορίν χιλ, ρεντ σνάπερ και άπειρο-άπειρο χιπ χοπ. είχα περάσει την περίοδο που άκουγα μόνο κλασμένες άρενμπι παραγωγές (ναι, όντως, κάποτε οι ντέστινις τσάϊλντ ήταν πρωτοπορία. τότε που το νο σκραμπς των τι-ελ-σι ήταν το καλύτερο τραγούδι που είχα ακούσει στη ζωή μου και τότε που είχα βάλει τον πατέρα μου να ζητήσει αυτόγραφο από τον μαξ μάρτιν όταν τον πέτυχε σε ένα μπαρ στην στοκχόλμη. οοοοοκ. αυτό τώρα ΠΩΣ μπορεί να το θυμήθηκα?) και έμπαινα στην περίοδο που έπρεπε να ξαναρχίσω να παίζω μουσική. αλλά όλοι με σνομπάρανε.

σε κάθε περίπτωση, εκείνες τις μέρες πηγαίναμε συνέχεια βόλτες με τον νικολάκη και το μηχανάκι, και μπορώ να συγκρατήσω τον αέρα που με φύσαγε στο κεφάλι. νιώθω πως τον έχω πάνω μου.

γαμώ τον χριστό μου.

γαμώ τον χριστό μου.

δεν αντέχω άλλο τη νοσταλγία που μου βαράει το κεφάλι όποτε της έρθει.

δεν μπορώ κάθε φορά να είμαι σκλάβος στο μισό μπιτ που ακούσω, το οποίο αντί να με βάλει στη διαδικασία να κάτσω να το αντιγράψω, με κάνει να θυμάμαι πότε το άκουσα και με ποιόν το άκουσα. και μετά να σκεφτώ το σπίτι του ιωσηφίδη που έβλεπε το ρολόϊ και τους γερανούς.

ως πότε ότι κι αν σκέφτομαι θα με οδηγεί με συγκεκριμένα βήματα στο σπίτι του ιωσηφίδη?

αξιολύπητος.

λογικά θα έχει κατέβει το μπάντουιζμ, πάω να ακούσω το on & on , το rimshot και το apple tree, να νοσταλγήσω λίγο ακόμα (μάϊ ας...) και να πάω μετά να ξαπλώσω και να διαβάσω μουρακάμι.