απίθανες στιγμές στην πάρτα

δεν είχα πάει ποτέ στην πάτρα. μάλλον είχα πάει σίγουρα μικρός με τους γονείς μου αλλά από τότε που χωρίσανε έχουμε σταματήσει να τα συζητάμε. μάλλον αυτόι σταμάτησαν, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία.

αν στάματαει μία από τις δύο πλευρές, συνήθως σταματάει και η άλλη. και τις περισσότερες φορές κατευθείαν.

σε κάθε περίπτωση, πήγα στον κηφισό την τρίτη και έφυγα τρέχοντας για να προλάβω να κάνω τσεκ. ήταν πρώτη φορά που πηγαίνω στον κηφισό και δεν πηγαίνω στην βέροια. ή έστω, στην κόρινθο. έφτασα στις 14.40 και το λεωφορείο το γρήγορο έφευγε στις 15.00. περίμενα στην ουρά και πρόλαβα (λίτεραλι) την τελευταία θέση.

το ταξίδι ήταν όμορφο, αν εξαιρέσει κανείς ότι ήμουν όντως στην τελευταία θέση, στην μέση του εξώστη δηλαδή. έχω την αίσθηση ότι είναι η τελευταία (και χειρότερη) θέση γιατί σε περίπτωση ατυχήματος εκτοξεύεσαι κατευθείαν στο διάστημα, νο στρινγκς ατάτσντ. στην περίπτωση μου, έτσι όπως ήμουν στριμωγμένος, στην πιθανότητα ατυχήματος θα έπρεπε να κρατηθώ από τα κλαδιά που εφάπτονταν στις δύο πλευρές μου.

άκουσα το μύκονος των φλιτ φόξις εφτά οκτώ φορές, μετά προσπάθησα να ακούσω και τον δίσκο, αλλά εκνευρίστηκα με το πρώτο κομμάτι που τραγουδάνε σώνει και καλά σαν να γεννήθηκαν το 1860 και το παράτησα.
διάβασα τον μουρακάμι μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

κανόνικα δεν έπρεπε να κοιμηθώ γιατί όλος ο κόσμος μου έλεγε ότι η διαδρομή είναι απίθανη απίθανη. αλλά εμένα μου θύμιζε την διαδρομή για την κόρινθο και δεν ήθελα να κοιτάω. αλλά και να ήθελα να κοιτάξω, όταν κάθεσαι στην μέση από 5 θέσεις, το πιό πιθανό είναι να βλέπεις τις μασχάλες και τις καράφλες δίπλα σου. δεν ήμουν έτοιμος για αυτό.

ξύπνησα και ξαναδιάβασα μουρακάμι και έβαλα να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο του ντουμ τον καινούριο και έφαγα λίγα σκατά κατά την ακρόαση. τόσο δισκάρα είναι. μάλλον δεν ξέρω αν είναι δισκάρα. έχει σίγουρα 4-5 τραγούδια που σε διαλάνε τα μυαλά, αλλά κυρίως ακούς την φωνούλα του παντού.

είμαι ερωτευμένος με την φωνή του ντουμ. αλλά σίγουρα δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος.

προσπαθώντας να βάλω κάπου τα χέρια μου να κάθονται και να μην κολλάνε πάνω στα πόδια μου η ώρα πέρασε (αρκετά γρήγορα) και εν τέλει έφτασα στην πάτρα.

με περίμενε ο περικλής, που τον είχα δει άλλη μια φορά στο γκούρου και με πήρε με το αυτοκίνητο του για να πάμε να φάμε, και μετά στο θέατρο που θα έπαιζα με τους νάϊτ ον ερθ.

φάγαμε σε ένα εστιατόριο δίπλα σε μία παιδική χαρά και εγώ πήρα κοτόπουλο με μουστάρδα και ο περικλής σνίτσελ κοτόπουλο. φάγαμε και μία σίζαρς και πιστεύω ότι υπερχορτάσαμε.

πήγαμε κατευθείαν στο λιθογραφείο και έκανα τσεκ στα γρήγορα. εκεί γνώρισα και τον κωστή τόκιο μασκ και τον φανταζόμουν από ότι είχα διαβάσει πολύ κακό τύπο. κακό με την παραδοσιακή έννοια του κακού.

τελικά ήταν ένας σούπερ κουλ τύπος, αλλά μεταλλάς βέβαια, και μετά τον ντράμερ δεν έχω να κάνω και με μεταλλάδες πιά, οπότε όλες αυτές τις μέρες ήμουν στο όριο της συγκίνησης. τύπικαλ μι.

μου έκανε εντύπωση το πόσο πρόσχαρο παιδί ήταν ο τόκιο. ειλικρινά.

ο μουρακάμι έλεγε ότι όταν δουλέυει τον βολεύει να παρατάει το γράψιμο ακριβώς την στιγμή που νιώθει ότι έχει όρεξη να γράψει πολύ ακόμα. έτσι -λέει- όταν το ξαναπιάσει, κυλάνε όλα πολύ όμορφα και ρολάρουν τέλεια.

θα το δοκιμάσω.

τώρα κιόλας.