γιοκότα

σκατά.

έφερα από το βόλο ένα ντιβιντί με ότι αρχεία είχα κατεβάσει τον σεπτέμβριο στο πισί που είχα στο γραφείο (του καθηγητή μου) και μόλις έβαλα και άκουσα το image 1983-1998 του susumu yokota.

και διακτινίστηκα πάλι, στο γεμάτο γαμημένη υγρασία σπίτι μου με τον ιδιοκτήτη-καρκίνο.

όταν άκουγα αυτόν το δίσκο τότε, είχα βουτήξει για τα καλά μέσα του. ολόκληρος. εκείνες τις μέρες άκουγα μόνο βινύλια, είχα βάλει το μικρό πικαπ μου δίπλα στο κρεβάτι, και κάθε βράδυ άκουγα έναν ολόκληρο δίσκο και μετά κοιμόμουν. άκουγα elo, dorothy ashby, united states of america, unpoke, flying lotus, steve harley και κυρίως το image. πόσες πολλές φορές το image...

τόσο όμορφος δίσκος. τον συγκρίνω με τους black dice που ακούω αυτές τις μέρες, και παρόλο που μπορώ να βρω κοινά σημεία αν πιεστώ λιγάκι , είναι πραγματικά το άλλο άκρο. τα μισά τραγούδια είναι σαν να πήρες από τις πολυκάναλες ηχογραφήσεις του άριελ πινκ μόνο ένα ή δύο το πολύ όργανα και να τα πέταξες έτσι. και τα άλλα μισά είναι κάτι σαν τέκνο. το λες τέκνο αλλά δεν είναι.

όλο τον σεπτέμβριο μου, απλά προσπαθούσα να αντιγράψω αυτόν τον δίσκο.

όπως επίσης προσπαθούσα να ξεκινήσω και διδακτορικό.

αλλά δεν τα κατάφερα.

το μόνο που μου έμεινε είναι οι μέρες που πήγαινα με τον άρτιεμ και βάφαμε (δηλαδή έβαφε και εγώ τον κοιτούσα χαρούμενος), τα βράδια με τον σίμο και τον μπέλε και η ζέστη που έτρωγα στο γαμόσπιτο.

ο χειρότερος σεπτέμβριος έβερ. σκατά.

και είχα πολλές καλές προοπτικές μετά τον στρατό.

οι προοπτικές όμως τι γνώμη είχαν?

χμμμ...

σε κάθε περίπτωση.