μέσα στη βδομάδα ρε

μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο, από τα λίγα πράγματα που μπορεί αλήθεια να με ενοχλούσαν, ή μάλλον να με ενοχλούνε, δεν βλέπω νόημα για τον παρατατικό εδώ, και δεν βλέπω και κανέναν να πέθανε ούτως ή άλλως. σε κάθε περίπτωση, δεν αντέχω με τίποτα το να με στήνουν κάπου, αυτό το έρχομαι σε λιγάκι. "έλα, έρχεσαι" "ναι, τώρα ξεκινάω" "έλα κατέβηκα, έρχεσαι, έχει κρύο?" "ναι ρε, τώρα ξεκινάω, κάτι μου έτυχε πριν"

και κανένας πότε δεν ήρθε προφανώς στην ώρα του. όποιος είπε έρχομαι τώρα, άργησε τουλάχιστον ένα μισάωρο. στην καλύτερη. και σε πόλεις που το μισάωρο είναι χρόνος αξιοποιήσιμος, όχι σαν εδώ στην αθήνα που το μισάωρο είναι το ένα λεπτό που είχα στην βέροια.

χμμμ.

μόλις (ξανά)έγινα γελοίος και προβλέψιμος.


δεν είναι εκεί το θέμα όμως, αλήθεια. ίσως και να είναι, αλλά μάλλον φαντάζει μικρό. το θέμα είναι ότι, όπως περιέγραψα αυτήν την αναμονή πιο πάνω, ΕΤΣΙ ακριβώς είναι η ζωή μου από τον αύγουστο που απολύθηκα. απίστευτο. κάθε μέρα περιμένω κάτι, κάθε μέρα τυχαίνει να πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι "γαμώτο, δεν θα έπρεπε να με είχε πάρει τηλέφωνο?"

η αυτοπεποίθηση μου έχει αγγίξει νούμερα όλ τάϊμ λόου αλλά παρ'όλα αυτά πήρα την μεγάλη απόφαση χθες να μην με ξανααπασχολήσει.

χμμμ, δεν ξέρω τι έγραψα παραπάνω, φαίνονται πολλά πάντως, και μάλλον βαρετά. και το αστείο είναι ότι απλά θα μπορούσα να βάλει να παίζει το waiting room των fugazi και να τα πει όλα για μένα

i am a patient boy, i wait and i wait and i wait and i wait.


---
έλσγουερ
---


καταπιέζομαι να ακούσω king tubby εδώ και ώρες, και αλήθεια, ΠΟΣΟ ΣΚΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ?

εύχομαι να είναι και αυτή μία κουβέντα που θα αναιρέσω μέχρι αύριο.