δύο και τρείς φορές ή ακόμα και περίσσοτερες.
--
ίντρο
--
ακούω το () μετά από καμπόσα χρόνια και νιώθω πάλι να φεύγει το κεφάλι μου προς τα πίσω και να περπατάω από τον άγιο κωνσταντίνο προς το πανεπιστήμιο με τα πόδια και να χιονίζει και να ακούω το () με το ντίσκμαν και να ακούω αυτή τη φωνή και να μη ξέρω γιατί μου διαλύει τα μυαλά και γιατί νιώθω ότι ο εγκέφαλος μου κάνει την ίδια διαδρομή με το υπόλοιπο κεφάλι μου. προς τα μέσα.
--
σήμερα όμως, ή μάλλον τώρα όμως: 1979
--
στο ριπίτ, σαν να είμαι στο 1995, και να βλέπω εμτιβί. το 1979 είναι αρρωστημένος τρόπος για να πεθάνεις γρήγορα. με πιάνει νοσταλγία, για ένα τραγούδι που μιλάει ήδη για τη νοσταλγία. ίσως κάποιος πρέπει να γράψει ένα τραγούδι για το 1979 και μετά να το ακούω και να θυμάμαι και το 1979 αλλά και αυτά που γράφω τώρα, αλλά και το 1995 αλλά και το 1979. όλα μαζί. να μην λείπει τίποτα.
το τραγούδι είναι τέλειο, υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι ειναι το αγαπημένο μου τραγούδι από πάμπκινς. για την ακρίβεια, σταμάτησα να ακούω παμπκινς το 2000, το τελευταίο τραγούδι που μου τα έσκασε ήταν στο stand inside your love. αλλα το 95, το 96, το 97, το 98... πωπω, το κεφάλι μου μόνο διαλυόταν με παμπκινς.
στο σχολείο οι κουλ τύποι ακούγανε REM, Nirvana, Pumpkins, KORN, RATM, Στέρεο Νόβα. Εγώ άκουγα μόνο Floyd τότε, και το πέρασμα στο αλτέρνατιβ ήταν το K των Kula Shaker. χα χαχα.
Αλλά πριν από αυτό, κάποιος γύρναγε το διπλό δίσκο των παμπκινς, κάπου ανάμεσα σε συζητήσεις για το τρεινσπότιν (εγώ πήγα με την μάνα μου να το δω παντως, την ανάγκασα να το δει δευτερη φορά. όταν είχα δει την αφίσα του τρεινσπότιν πρώτη φορά, νόμιζα οτι ο γιούαν μακγκρέγκορ ήταν ο τζόρτζογλου. πωπω, ευτυχώς περάσανε εκείνα τα χρόνια)
δεν μου λείπει καθολου το σχολείο. καθόλου. μηδέν. το σιχαινόμαι. τα σιχαίνομαι εκείνα τα χρόνια. δεν έχω ούτε μία καλή ανάμνηση. θυμάμαι μόνο να νιώθω άσχημα, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. μπορώ να ανακαλέσω τουλάχιστον 150 περιπτώσεις που ένιωσα άσχημα με συγκεκριμένο τρόπο. έτρωγα bullying, έτρωγα αδιαφορία, έτρωγα μοναξιά. απανωτά και συνεχόμενα.
λίγα πράγματα μου έχουν μείνει. τα ξενύχτια μου για να ακούσω ένα δυό τραγούδια από το adore, το διάβασμα στο σπίτι ακούγοντας ανταπόκριση από το λάϊβ των παμπκινς στην αθήνα (την άλλη μέρα έδινα ανθρωπολογία, ήμουν 1η λυκείου). και δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την τριήμερη στην ιτέα, που είχα μόνο το siamese dream μαζί μου, και το άκουγα χιλιάδες φορές, και ήταν χειμώνας προς άνοιξη, και είχε σύννεφα, και άκουγα όλη την μελαγχολία του σύμπαντος να έρχεται καταπάνω μου και να μην με αφήνει να πάρω ανάσα.
και τώρα ακούω το 1979, και νιώθω. ακούω αυτό το μοτόρικ πράγμα να μου τα σκάει, θυμάμαι τον κόργκαν μέσα στο αμάξι να τραγουδάει, θυμάμαι και πάλι το εμτιβί, θυμάμαι την βέροια, με θυμάμαι να περπατάω μόνος μόνος μόνος μόνος και να ακούω μουσική (τελικά γαμώ τον χριστό μου μιά ζωή περπατάω και ακούω μουσική, δεν ξερω αν θα αφήσω τίποτα άλλο πίσω μου παρα μόνο διαλυμένα παπούτσια και χαλασμένα ακουστικά).
και ακούω ακόμα την φωνή του κόργκαν, ακούω αυτό το κάτι σαν λούπα και είμαι έτοιμος να κλάψω. γιατί δεν ξέρω αν είμαι χαρούμενος που μεγάλωσα, και δεν ξέρω αν το παρελθόν μου με σιχαίνεται και με εκδικείται, ενώ εγώ απλά προσπαθώ να το αγαπήσω. αλήθεια δεν ξέρω.
τhe street heats the urgency of now, as you can see there is no-one around.
28.2.10
27.2.10
άνετα
πήγαινα στο φαρμακείο του θωμά στο βόλο και καθόμουν για ώρες. και μιλούσαμε ασταμάτητα. ήταν υπέροχες στιγμές. αλλά, η καλύτερη στιγμή ήταν όταν ο θωμάς μου είπε το εξής:
"μία φορά, έπαιζε ο λουδοβίκος των ανωγείων στην κρήτη, σε εκείνο το θέατρο, που είχανε κτίσει για έναν έλληνα θεό του έρωτα. η συναυλία είχε κρατήσει πάρα πολύ ώρα. σε κάποια φάση, κάποιος έπεσε από τα βράχια και σκοτώθηκε. απλά τον είχε πάρει ο ύπνος.
θα μπορούσα άνετα να ήμουν εγώ αυτός."
ή και εγώ, συμπληρώνω.
--
διόρθωση
--
πάνω από όλα, θα μπορούσα απλά να έδινα αυτό και και να μην έλεγα τίποτα άλλο.
ότι καλύτερο έχω δει στη ζωή μου. για πάντα.
"μία φορά, έπαιζε ο λουδοβίκος των ανωγείων στην κρήτη, σε εκείνο το θέατρο, που είχανε κτίσει για έναν έλληνα θεό του έρωτα. η συναυλία είχε κρατήσει πάρα πολύ ώρα. σε κάποια φάση, κάποιος έπεσε από τα βράχια και σκοτώθηκε. απλά τον είχε πάρει ο ύπνος.
θα μπορούσα άνετα να ήμουν εγώ αυτός."
ή και εγώ, συμπληρώνω.
--
διόρθωση
--
πάνω από όλα, θα μπορούσα απλά να έδινα αυτό και και να μην έλεγα τίποτα άλλο.
ότι καλύτερο έχω δει στη ζωή μου. για πάντα.
25.2.10
μπράς
σκεφτόμουν, ξεκάθαρα, τί μπορεί να γαμάει πιό πολύ από τον κολτρέϊν? αλήθεια. τι μπορεί να σταθεί δίπλα στον κολτρέϊν? ο ορνέτ? ο άλμπερτ άϊλερ? ο άντονι μπράξτον? η άλις κολτρέϊν? οι αρτ ανσάμπλ? ο έρικ ντόλφι? τι? ο μίνγκους?
μετά σκέφτηκα τα χρόνια στον βόλο που είχα διαλύσει τον εγκέφαλο μου με την ίμπαλς, για χρόνια ολόκληρα άκουγα μόνο ίμπαλς και φρί τζαζ και τζό χέντερσον και σαμ ρίβερς και μάζευα σιντί άπειρα άπειρα άπειρα
χθες άκουγα όλη μέρα το άφρικα/μπρας του κολτρέϊν, με τον έλβιν τζόουνς να ανατινάζει το ράϊντ και τα τόμ με ανεπανόρθωτα ριμσοτς, και τον αρτ ντέϊβις να παίζει τον κώλο του και τον έρικ ντόλφι να σκάει τόσο σωστά, που δεν απορείς μετά γιατί έχει πει ο μπίφχαρτ ότι στο τράουτ μασκ ρέπλικα απλά αντέγραφε το άουτ του λάντς. τι ενορχήστρωση έχει αυτός ο δίσκος, τι αδιανόητη ενορχήστρωση....και ο μακόϊ τάϊνερ, πωπω, τον καρκίνο, τον ακούς και νομίζει ότι παίζει πιάνο στην τύχη μερικές φορές, σαν να παίζει τις συγχορδίες στο άκυρο, αλλά τα φέρνει όλα και δένουν. πωπω. τι δισκάρα, τι αδιανόητος δίσκος, σαν να κατέβηκε από το διάστημα.
σκέφτομαι άρα, με βεβαιότητα πιά, ότι τα μεγαλύτερα μουσικά σοκ στην ζωή μου είναι δύο: η ίμπαλς και το χιπχοπ. και δεν είναι τυχαίο που μου ήρθανε και τα δύο συγχρόνως, κάπου ανάμεσα στην γαλλίας και στον άναυρο.
πραγματικά, υπάρχουν φορές που κοιτάω τον κατάλογο της ίμπαλς και τα πάντα μοιάζουν με μία τσιχλόφουσκα μπροστά του.
μετά σκέφτηκα τα χρόνια στον βόλο που είχα διαλύσει τον εγκέφαλο μου με την ίμπαλς, για χρόνια ολόκληρα άκουγα μόνο ίμπαλς και φρί τζαζ και τζό χέντερσον και σαμ ρίβερς και μάζευα σιντί άπειρα άπειρα άπειρα
χθες άκουγα όλη μέρα το άφρικα/μπρας του κολτρέϊν, με τον έλβιν τζόουνς να ανατινάζει το ράϊντ και τα τόμ με ανεπανόρθωτα ριμσοτς, και τον αρτ ντέϊβις να παίζει τον κώλο του και τον έρικ ντόλφι να σκάει τόσο σωστά, που δεν απορείς μετά γιατί έχει πει ο μπίφχαρτ ότι στο τράουτ μασκ ρέπλικα απλά αντέγραφε το άουτ του λάντς. τι ενορχήστρωση έχει αυτός ο δίσκος, τι αδιανόητη ενορχήστρωση....και ο μακόϊ τάϊνερ, πωπω, τον καρκίνο, τον ακούς και νομίζει ότι παίζει πιάνο στην τύχη μερικές φορές, σαν να παίζει τις συγχορδίες στο άκυρο, αλλά τα φέρνει όλα και δένουν. πωπω. τι δισκάρα, τι αδιανόητος δίσκος, σαν να κατέβηκε από το διάστημα.
σκέφτομαι άρα, με βεβαιότητα πιά, ότι τα μεγαλύτερα μουσικά σοκ στην ζωή μου είναι δύο: η ίμπαλς και το χιπχοπ. και δεν είναι τυχαίο που μου ήρθανε και τα δύο συγχρόνως, κάπου ανάμεσα στην γαλλίας και στον άναυρο.
πραγματικά, υπάρχουν φορές που κοιτάω τον κατάλογο της ίμπαλς και τα πάντα μοιάζουν με μία τσιχλόφουσκα μπροστά του.
23.2.10
βιβλία
διάβασα σχεδόν το μισό 2666 και το άφησα στην άκρη. ξεκίνησα να διαβάζω το "ζωή: οδηγίες χρήσης" του ζορζ περέκ για να μελαγχολώ ακόμα περισσότερο. και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με διαλύει τελικά. και μάλλον τείνω στο να συνειδητοποιήσω ότι με γονατίζουν οι μικρές λεπτομέρειες ευτυχισμένων ζωών ανθρώπων. αυτές οι μικρές στιγμές απραγίας σε σπίτια με οικογένειες και φίλους που κάνουν ακριβώς ότι αγαπάνε και στον ελέυθερο χρόνο τρώνε και κοιτάνε τους πίνακες στα σπίτια τους και διαβάζουν όμορφα βιβλία. και προσπαθώ να καταλάβω πως γίνεται να κάνω και γω την ζωή μου έτσι και δυσκολεύομαι αφόρητα, χάνω τον έλεγχο, δεν ξέρω καν πως να το καταφέρω.
και απλά διαβάζω το βιβλίο και προσπαθώ να μην σκέφτομαι, και αν το μυαλό μου αρχίσει να ουρλιάζει, κάνω τον αδιάφορο.
και απλά διαβάζω το βιβλίο και προσπαθώ να μην σκέφτομαι, και αν το μυαλό μου αρχίσει να ουρλιάζει, κάνω τον αδιάφορο.
απραγία
βλέπω τα πιό παράξενα όνειρα. πριν να ξυπνήσω έβλεπα ότι τραγουδούσα κάπου σε ένα δωμάτιο και ζητούσα κι άλλο ριβέρμπ. μετά τραγουδούσα και νόμιζα ότι ηχογραφούσε. την τρίτη φορά το είπα καλά. ήταν ωραίο τραγούδι. συνέχεια σκεφτόμουν ότι μοιάζει πολύ με άνιμαλ κολέκτιβ. αλλά ήταν ωραίο. μετά μίλησα με τον τύπο που ηχογραφούσε και μου είπε ότι δεν ηχογραφούσε. στεναχωρέθηκα. ξύπνησα και πήγα να δω τα μέϊλ μου.
στροφή/άπειρο
το καλοκαίρι, υπήρχαν φορές που έφευγα με το αυτοκίνητο παρασκευές, μετά την δουλειά, και πήγαινα ή βέροια ή βόλο. δούλευα πάντα δέκα με δύο το βράδυ, οπότε και το ταξίδι ήταν φουλ νυχτερινό.
και κάθε φορά, πάντα, πάθαινα το ίδιο πράγμα.
σε κάποιο σημείο του δρόμου (προφανώς και δεν θυμάμαι, πάντως σίγουρα κάτω από την λάρισα) ήταν μία στροφή, μία τεράστια στροφή, και όπως οδηγούσα μέσα στη νύχτα, με σκατένια μουσική να παίζει από το ραδιόφωνο, ένιωθα πως η στροφή ήταν ατελείωτη. για την ακρίβεια μπορώ να θυμηθώ ξεκάθαρα ότι κρατούσα το τιμόνι στραμένο στα αριστερά για 5 λεπτά. σαν να βουτούσα στην άβυσσο για αρκετή ώρα, σαν να έπαιρνα ένα τρυπάνι, να τρυπούσα το βουνό, και μετά να ακολουθούσα την διαδρομή.
δεν μπορώ να σιγουρευτώ για τον εαυτό μου αν ήταν όνειρο ή αν ήταν αλήθεια. ήταν σαν ένα ατελείωτο μαρτύριο, αλλά ίσως και όχι. ήταν η απόλυτη στιγμή απραγίας, απλά βούταγα στο σκοτάδι και όλο και πιό μέσα στο τίποτα και στο παράλογο.
πότε θα επανέρθουν τα πράγματα στην θέση τους άραγε?
ανάσα.
και κάθε φορά, πάντα, πάθαινα το ίδιο πράγμα.
σε κάποιο σημείο του δρόμου (προφανώς και δεν θυμάμαι, πάντως σίγουρα κάτω από την λάρισα) ήταν μία στροφή, μία τεράστια στροφή, και όπως οδηγούσα μέσα στη νύχτα, με σκατένια μουσική να παίζει από το ραδιόφωνο, ένιωθα πως η στροφή ήταν ατελείωτη. για την ακρίβεια μπορώ να θυμηθώ ξεκάθαρα ότι κρατούσα το τιμόνι στραμένο στα αριστερά για 5 λεπτά. σαν να βουτούσα στην άβυσσο για αρκετή ώρα, σαν να έπαιρνα ένα τρυπάνι, να τρυπούσα το βουνό, και μετά να ακολουθούσα την διαδρομή.
δεν μπορώ να σιγουρευτώ για τον εαυτό μου αν ήταν όνειρο ή αν ήταν αλήθεια. ήταν σαν ένα ατελείωτο μαρτύριο, αλλά ίσως και όχι. ήταν η απόλυτη στιγμή απραγίας, απλά βούταγα στο σκοτάδι και όλο και πιό μέσα στο τίποτα και στο παράλογο.
πότε θα επανέρθουν τα πράγματα στην θέση τους άραγε?
ανάσα.
19.2.10
γουάτ γιού αρ
-το beach house είναι τελικά πιό μέτριο και από τον θάνατο, το βαρέθηκα πιό γρήγορα κι από υπεραλατισμένα ποπκορν. πφφφφ, δεν ξέρω τι με πιάνει και ενθουσιάζομαι με τέτοια πράγματα
-άκουγα owen pallett για μερικές ώρες, μου φάνηκε ωραίος δίσκος. τελικά δεν είναι. το ξέχασα ότι υπάρχει.
-το κομμάτι του καριμπού παραμένει γαμηστερό.
-άκουγα το σινγκλάκι hot chip και είχα χεστεί από την χαρά μου. άκουσα τον δίσκο και μου φάνηκε συμπαθητικός. μετά ο ιλός είπε ότι είναι χάλια. δεν τον ξανάκουσα (τον δίσκο). με επηρεάσε. δεν είναι η πρώτη φορά.
-κατέβασα ένα τραγούδι από τον δίσκο της joanna newsom, χέστηκα από την χαρά μου που μιάζει με τζόνι μίτσελ, και σήμερα ακούω το ys ασταμάτητα. δεν το είχα ακούσει όταν βγήκε, προφανώς κάνω λάθος εκτιμήσεις συνεχώς. το ys είναι αδιανόητα τέλειος δίσκος, και το κομμάτι αυτό από τον καινούριο της είναι σαν να βγήκε από το court and spark. επίσης σήμερα άκουω hejira, court and spark, και hissing of summer lawns και θυμάμαι και πάλι ότι η τζόνι μίτσελ είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στη ζωή μου. το μόνο κακό είναι ποτέ δεν μπόρεσα να τον παίξω μαζί της. με την joanna όμως?
-προσπάθησα για χιλιοστή φορά στη ζωή μου να ακούσω το exile on main street και δεν το αντέχω με τίποτα με τίποτα με τίποτα. ενώ το aftermath, το between the buttons, το satanic majesties... πόσο γαμάνε. η θεωρία μου ότι ο brian jones ήταν τα πάντα αρχίζει να επανέρχεται.
-χμμ, είδα μια διάλεξη του john oswald χθες, και κατα στιγμές μου φάνηκε απίστευτος τύπος, αλλά γενικά κάτι με ενόχλησε. και επίσης, δεν ήξερε καν ποιος είναι ο dilla!!! χαχα, αυτό κι αν είναι κριτήριο.
-προσπαθώ να ξαναρχίσω να αγαπάω κάποια πράγματα στην μουσική, αλλά μου είναι λίγο δύσκολο. προσπαθώ να βρω αυτοπεποίθηση, ποτέ δεν είχα, είναι πολύ δύσκολο να την γεννήσω τώρα στα καλά καθούμενα. νιώθω το κεφάλι μου να γίνεται πουρές ώρες ώρες, και έχω και τόση πολύ δουλειά να κάνω, και απλά κάθομαι και την κοιτάω και με κοιτάει. το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα λατρεύω να κοιτάω το σαμπλερ μου. σαν να κοιτάω τον μικρό αδερφό που ποτέ δεν είχα.
-διαβάζω αυτό το 2666 και δεν μπορώ να το διαβάσω το βράδυ γιατί έχω φτάσει σε σημεία που παρασκοτεινιάζει, και δυσκολεύομαι. κάποια βράδια διάβαζα το hate του peter bagge και ήταν επισήμως η πρώτη φορά που διαβάζω κομικ στην ζωή μου.
-για πολλά πράγματα υπάρχει η πρώτη φορά τελικά. ποιός θα το περίμενε ότι θα έρθει η μέρα που θα τον παίζω με την joanna newsom?
(δεν το έχω κάνει ακόμα πάντως)
-άκουγα owen pallett για μερικές ώρες, μου φάνηκε ωραίος δίσκος. τελικά δεν είναι. το ξέχασα ότι υπάρχει.
-το κομμάτι του καριμπού παραμένει γαμηστερό.
-άκουγα το σινγκλάκι hot chip και είχα χεστεί από την χαρά μου. άκουσα τον δίσκο και μου φάνηκε συμπαθητικός. μετά ο ιλός είπε ότι είναι χάλια. δεν τον ξανάκουσα (τον δίσκο). με επηρεάσε. δεν είναι η πρώτη φορά.
-κατέβασα ένα τραγούδι από τον δίσκο της joanna newsom, χέστηκα από την χαρά μου που μιάζει με τζόνι μίτσελ, και σήμερα ακούω το ys ασταμάτητα. δεν το είχα ακούσει όταν βγήκε, προφανώς κάνω λάθος εκτιμήσεις συνεχώς. το ys είναι αδιανόητα τέλειος δίσκος, και το κομμάτι αυτό από τον καινούριο της είναι σαν να βγήκε από το court and spark. επίσης σήμερα άκουω hejira, court and spark, και hissing of summer lawns και θυμάμαι και πάλι ότι η τζόνι μίτσελ είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί στη ζωή μου. το μόνο κακό είναι ποτέ δεν μπόρεσα να τον παίξω μαζί της. με την joanna όμως?
-προσπάθησα για χιλιοστή φορά στη ζωή μου να ακούσω το exile on main street και δεν το αντέχω με τίποτα με τίποτα με τίποτα. ενώ το aftermath, το between the buttons, το satanic majesties... πόσο γαμάνε. η θεωρία μου ότι ο brian jones ήταν τα πάντα αρχίζει να επανέρχεται.
-χμμ, είδα μια διάλεξη του john oswald χθες, και κατα στιγμές μου φάνηκε απίστευτος τύπος, αλλά γενικά κάτι με ενόχλησε. και επίσης, δεν ήξερε καν ποιος είναι ο dilla!!! χαχα, αυτό κι αν είναι κριτήριο.
-προσπαθώ να ξαναρχίσω να αγαπάω κάποια πράγματα στην μουσική, αλλά μου είναι λίγο δύσκολο. προσπαθώ να βρω αυτοπεποίθηση, ποτέ δεν είχα, είναι πολύ δύσκολο να την γεννήσω τώρα στα καλά καθούμενα. νιώθω το κεφάλι μου να γίνεται πουρές ώρες ώρες, και έχω και τόση πολύ δουλειά να κάνω, και απλά κάθομαι και την κοιτάω και με κοιτάει. το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα λατρεύω να κοιτάω το σαμπλερ μου. σαν να κοιτάω τον μικρό αδερφό που ποτέ δεν είχα.
-διαβάζω αυτό το 2666 και δεν μπορώ να το διαβάσω το βράδυ γιατί έχω φτάσει σε σημεία που παρασκοτεινιάζει, και δυσκολεύομαι. κάποια βράδια διάβαζα το hate του peter bagge και ήταν επισήμως η πρώτη φορά που διαβάζω κομικ στην ζωή μου.
-για πολλά πράγματα υπάρχει η πρώτη φορά τελικά. ποιός θα το περίμενε ότι θα έρθει η μέρα που θα τον παίζω με την joanna newsom?
(δεν το έχω κάνει ακόμα πάντως)
18.2.10
λος άντζελες
χμμμ, αν σκεφτώ ότι έπεσα για ύπνο στις 1.45 (για την ακρίβεια, έπεσα στις 1.30, αλλά έκλεισα τα φώτα στις 1.45) και τώρα είναι 6.21 και είμαι ήδη ξύπνιος, κάτι δεν πάει καλά. ακόμα.
δεν είναι πολύ λογικό.
νιώθω σαν να μην γράφω τώρα. σαν να μην είμαι εγώ. αλλά είμαι.
και ακούω το god only knows από το ραδιόφωνο που έχω δίπλα στο κρεβάτι και παίζει όλο το βράδυ ένα σταθμό (πρόσφατα κατάλαβα ότι ο σταθμός λέγεται ίντερπόπ και όχι ίντερπόλ)
σε κάθε περίπτωση, έχει πονέσει το μυαλό μου από την σκέψη όλο αυτό τον καιρό, και παρόλ'αυτά έχω δουλέψει ελάχιστα. παράξενα πράγματα. είναι αδιανόητο πως κοκκαλώνει η ανθρώπινη δραστηριότητα ώρες ώρες.
λέω να κάτσω να περιμένω να ξημερώσει και μετά να πέσω στο κρεβάτι, γιατί είναι τέλειο το κόκκινο ξημέρωμα.
τώρα παίζει byrds. τι ωραία, ίσως να το πάρω σαν σημάδι κιόλας. αλλά καλύτερα όχι.
πάντως, αναρωτιέμαι εδώ και βδομάδες, πως γίνεται η συμπερίφορα μου να είναι τόσο άμεσα εξαρτώμενη από διάφορα σημειολογικά που μου συμβαίνουν καθημερινά? πως γίνεται οι χαρές μου να γίνονται εμμονές μου και να μην με αφήνουν να κουνηθώ? πως κατάφερα και άφησα τον ενθουσιασμό μου να μου επιβάλλει συμπεριφορές? πόσο χαζός και μικρός είμαι τελικά, που έχω τέτοια προβλήματα?
νιώθω στιγμές πως το κεφάλι μου φεύγει από το σώμα μου, νιώθω τα χέρια μου ότι ανατινάζονται μαζί του, και μετά απλά κάθομαι και κοιτάω. και ούτε νερό δεν μπορώ να πιώ. κυριολεκτικά.
από την άλλη, έχω ήδη βαρεθεί τον εαυτό μου με όλο αυτό. νιώθω πως συνεχίζω να κουβαλάω τάσεις escapism (τι ωραία λέξη) αλλά δεν ξέρω προς τα που θέλω να escape to.
(ξανα)αντιγράφω τον γούντι άλεν εδώ: "its ironic, that i make escapist films, but it's not the audience that escapes - it's me"
ποιό είναι το όριο μεταξύ χαράς και ηλιθιότητας? ποιά είναι η στιγμή που χάνω τον έλεγχο? και πότε σταματάνε όλα αυτά? πως σταματάνε άραγε?
(εντελώς τυχαία τώρα ήδη παίζει το 19th nervous breakdown των stones. πόσο ειρωνικό? το τραγούδι είναι απίστευτο πάντως. πωπω. πόσο γαμάνε οι stones πριν το 68!!! πάω να πέσω σαν υπνωτισμένος στο κρεβάτι. αν κατάλαβα κάτι αυτές τις βδομάδες, είναι ότι τελικά παίρνω κάποια πράγματα πιό σοβαρά απ΄ότι πρέπει. ο τρόμος όμως δεν είναι εκεί. ο τρόμος είναι στην εξής ερώτηση: τι θα έκανα αν σταματούσα να έχω διάθεση να παίζω μουσική?)
δεν είναι πολύ λογικό.
νιώθω σαν να μην γράφω τώρα. σαν να μην είμαι εγώ. αλλά είμαι.
και ακούω το god only knows από το ραδιόφωνο που έχω δίπλα στο κρεβάτι και παίζει όλο το βράδυ ένα σταθμό (πρόσφατα κατάλαβα ότι ο σταθμός λέγεται ίντερπόπ και όχι ίντερπόλ)
σε κάθε περίπτωση, έχει πονέσει το μυαλό μου από την σκέψη όλο αυτό τον καιρό, και παρόλ'αυτά έχω δουλέψει ελάχιστα. παράξενα πράγματα. είναι αδιανόητο πως κοκκαλώνει η ανθρώπινη δραστηριότητα ώρες ώρες.
λέω να κάτσω να περιμένω να ξημερώσει και μετά να πέσω στο κρεβάτι, γιατί είναι τέλειο το κόκκινο ξημέρωμα.
τώρα παίζει byrds. τι ωραία, ίσως να το πάρω σαν σημάδι κιόλας. αλλά καλύτερα όχι.
πάντως, αναρωτιέμαι εδώ και βδομάδες, πως γίνεται η συμπερίφορα μου να είναι τόσο άμεσα εξαρτώμενη από διάφορα σημειολογικά που μου συμβαίνουν καθημερινά? πως γίνεται οι χαρές μου να γίνονται εμμονές μου και να μην με αφήνουν να κουνηθώ? πως κατάφερα και άφησα τον ενθουσιασμό μου να μου επιβάλλει συμπεριφορές? πόσο χαζός και μικρός είμαι τελικά, που έχω τέτοια προβλήματα?
νιώθω στιγμές πως το κεφάλι μου φεύγει από το σώμα μου, νιώθω τα χέρια μου ότι ανατινάζονται μαζί του, και μετά απλά κάθομαι και κοιτάω. και ούτε νερό δεν μπορώ να πιώ. κυριολεκτικά.
από την άλλη, έχω ήδη βαρεθεί τον εαυτό μου με όλο αυτό. νιώθω πως συνεχίζω να κουβαλάω τάσεις escapism (τι ωραία λέξη) αλλά δεν ξέρω προς τα που θέλω να escape to.
(ξανα)αντιγράφω τον γούντι άλεν εδώ: "its ironic, that i make escapist films, but it's not the audience that escapes - it's me"
ποιό είναι το όριο μεταξύ χαράς και ηλιθιότητας? ποιά είναι η στιγμή που χάνω τον έλεγχο? και πότε σταματάνε όλα αυτά? πως σταματάνε άραγε?
(εντελώς τυχαία τώρα ήδη παίζει το 19th nervous breakdown των stones. πόσο ειρωνικό? το τραγούδι είναι απίστευτο πάντως. πωπω. πόσο γαμάνε οι stones πριν το 68!!! πάω να πέσω σαν υπνωτισμένος στο κρεβάτι. αν κατάλαβα κάτι αυτές τις βδομάδες, είναι ότι τελικά παίρνω κάποια πράγματα πιό σοβαρά απ΄ότι πρέπει. ο τρόμος όμως δεν είναι εκεί. ο τρόμος είναι στην εξής ερώτηση: τι θα έκανα αν σταματούσα να έχω διάθεση να παίζω μουσική?)
14.2.10
12.2.10
αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει
έπεσα πάνω στο "σε θέλω" (από το ωφέλιμο φορτίο), και το άκουσα, πριν από λίγο, ίσως μετά από 5, ή και 6 χρόνια, δεν ξέρω. μάλλον 5.
τον μάϊο του 2005 (ή μήπως τον μάϊο του 2004? μάλλον του 2005), ήμασταν με τον κατσούπη μέσα στο αυτοκίνητο του, εγώ και αυτός, και κάναμε βόλτες από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις εφτά το πρωί, ασταμάτητα, και είχαμε το σε θέλω και έπαιζε για ώρες...
άναυρος, καρνάγιο, λεχώνια, αλυκές, πορταριά, πος, καρτάλη, ογλ, άγιος κωνσταντίνος, πολυμέρη, γαλλίας, κουμουνδούρου, λιμάνι, γορίτσα, αγριά, εκατόν πενήντα φορές ο ίδιος κύκλος.
πωπω, ήταν οριακές στιγμές ευτυχίας τότε, ακριβώς εκείνο το συναίσθημα της αεργίας και της ανυπομονησίας και του παράδοξου και όλα αυτά μαζί.
ρε μαλάκα κατσούπη, πόσο πολύ σε αγαπάω, δεν φαντάζεσαι. η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν είχαμε γνωριστεί, μην το ξεχάσεις ποτέ.
ακούγαμε άλις κολτρέϊν και ρέϊν ντογκς για ημέρες ατελείωτες, και μετά πηγαίναμε στο πος και καθόμασταν και βλέπαμε να πέφτει ξύλο αδιανόητο και μετά κάναμε κι άλλες βόλτες με το αυτοκίνητο.
πωπω, τελικά καταλήγω ότι τίποτα δεν μου αρέσει πιό πολύ στη ζωή μου από τις βόλτες με το αυτοκίνητο.
τίποτα.
είναι απίστευτο πως όσο περνάνε τα χρόνια, ο εγκέφαλος κολλάει σε μικρά πράγματα και δεν μπορεί να ξεκολλήσει, δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από αυτό.
αυτά που πίστευα ότι ήταν σημαντικά μου φαίνονται πιά κλανιές, αλλά τα μικρά και τα ασήμαντα με διαλύουν.
επίσης με διαλύει αυτή ακριβώς η φωτογραφία και σκέφτομαι ότι δύσκολα θα ηρεμήσω πιά.
πολύ παράξενο.
αλλιώς το είχα φανταστεί.
τον μάϊο του 2005 (ή μήπως τον μάϊο του 2004? μάλλον του 2005), ήμασταν με τον κατσούπη μέσα στο αυτοκίνητο του, εγώ και αυτός, και κάναμε βόλτες από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις εφτά το πρωί, ασταμάτητα, και είχαμε το σε θέλω και έπαιζε για ώρες...
άναυρος, καρνάγιο, λεχώνια, αλυκές, πορταριά, πος, καρτάλη, ογλ, άγιος κωνσταντίνος, πολυμέρη, γαλλίας, κουμουνδούρου, λιμάνι, γορίτσα, αγριά, εκατόν πενήντα φορές ο ίδιος κύκλος.
πωπω, ήταν οριακές στιγμές ευτυχίας τότε, ακριβώς εκείνο το συναίσθημα της αεργίας και της ανυπομονησίας και του παράδοξου και όλα αυτά μαζί.
ρε μαλάκα κατσούπη, πόσο πολύ σε αγαπάω, δεν φαντάζεσαι. η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν είχαμε γνωριστεί, μην το ξεχάσεις ποτέ.
ακούγαμε άλις κολτρέϊν και ρέϊν ντογκς για ημέρες ατελείωτες, και μετά πηγαίναμε στο πος και καθόμασταν και βλέπαμε να πέφτει ξύλο αδιανόητο και μετά κάναμε κι άλλες βόλτες με το αυτοκίνητο.
πωπω, τελικά καταλήγω ότι τίποτα δεν μου αρέσει πιό πολύ στη ζωή μου από τις βόλτες με το αυτοκίνητο.
τίποτα.
είναι απίστευτο πως όσο περνάνε τα χρόνια, ο εγκέφαλος κολλάει σε μικρά πράγματα και δεν μπορεί να ξεκολλήσει, δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από αυτό.
αυτά που πίστευα ότι ήταν σημαντικά μου φαίνονται πιά κλανιές, αλλά τα μικρά και τα ασήμαντα με διαλύουν.
επίσης με διαλύει αυτή ακριβώς η φωτογραφία και σκέφτομαι ότι δύσκολα θα ηρεμήσω πιά.
πολύ παράξενο.
αλλιώς το είχα φανταστεί.
5.2.10
2.2.10
ταχυδρομείο
έχει τόσα βράδια που βλέπω ακριβώς το ίδιο όνειρο. ξυπνάω μέσα στη νύχτα, αλλά είναι μέρα, κοιτάω τα ιμέϊλ μου, ξημερώνει, το φως είναι κόκκινο, ακούω φωνές στο ραδιόφωνο που νομίζω ότι είναι ελληνικά και μετά ξαναπέφτω για ύπνο.
το βλέπω κάθε βράδυ.
μετά από λίγο, βλέπω τον εαυτό μου να κάθεται δίπλα μου, πάνω στο καλοριφέρ και να με κοιτάει στα μάτια, και μετά σηκωνόμαστε μαζί και πηγαίνουμε να κοιτάξουμε τα ιμέϊλ μου. ένα βράδυ, είδα το όνειρο αυτό τρεις φορές.
την τέταρτη ξύπνησα τρομαγμένος, ιδρωμένος, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν ακόμα ονειρευόμουν, ή όντως ήμουν ξύπνιος. δοκίμασα να με τσιμπήσω, δεν πόνεσα, τα χέρια μου ήταν μουδιασμένα, κοίταξα το ρολόϊ του ραδιοφώνου δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσα να δω τι έγραφε.
με βαρούσε ο ήλιος στο κεφάλι, και ήταν πάλι κόκκινος.
δοκίμασα να σηκωθώ, έπεσα πάνω στο καλοριφέρ, δεν έκαιγε, προχώρησα, πήγα και ξανακοίταξα τα ιμέϊλ μου, ξαναγύρισα στο κρεβάτι, σκεπάστηκα, προσπάθησα να ηρεμήσω, κουράστηκα να προσπαθώ και με πήρε ο ύπνος.
<...>
έχει τόσες μέρες, που δεν μπορώ να καταλάβω την διαφορά του άδειου και του γεμάτου, του αισιόδοξου και του απαισιόδοξου, της πραγματικότητας και του ψέμματος.
έχει τόσες μέρες που οι ύπνοι μου είναι τρομακτικοί και αποτρόπαιοι. αλλά και με το που ξυπνάω, υπάρχουν φορές μέσα στην μέρα μου, που νιώθω κάτι να με τραβάει προς τα μέσα, σαν να θέλει να με πάρει μαζί του.
κοιτάω τα χέρια μου, μου φαίνονται άσπρα, νιώθω τον ήλιο να με χτυπάει ακριβώς πάνω στο κεφάλι, αισθάνομαι ότι η σκέψη μου δεν με υπακούει, ακούω το κενό να έρχεται κατα πάνω μου.
αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι το κενό ή όλα τα συναισθήματα του κόσμου.
προχωράω στο δρόμο, ακούω μουσική, κοιτάω τον εαυτό μου στους καθρέφτες, προσπαθώ να φάω, κάνω το μυαλό μου να ξεχαστεί, το πιέζω και ξεχνιέμαι.
αλλά και πάλι, μετά από λίγο κοιτάω μέσα μου, και ξυπνάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι, και ο ήλιος είναι κόκκινος, και πάω να πάρω τα ιμέϊλ μου και διαβάζω άλλα πράγματα, γραμμένα με το χέρι.
προσπαθώ να φωνάξω και ακούω την ανάσα μου στα αυτιά μου.
ξαπλώνω, ακούω τις ίδιες φωνές, κοιτάω το παράθυρο και κοιμάμαι.
προσπαθώ να καταλάβω ποιά είναι απόσταση μεταξύ της έκπληξης και της συνήθειας.
και σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξανακοιτάω τα ιμέϊλ μου.
το βλέπω κάθε βράδυ.
μετά από λίγο, βλέπω τον εαυτό μου να κάθεται δίπλα μου, πάνω στο καλοριφέρ και να με κοιτάει στα μάτια, και μετά σηκωνόμαστε μαζί και πηγαίνουμε να κοιτάξουμε τα ιμέϊλ μου. ένα βράδυ, είδα το όνειρο αυτό τρεις φορές.
την τέταρτη ξύπνησα τρομαγμένος, ιδρωμένος, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν ακόμα ονειρευόμουν, ή όντως ήμουν ξύπνιος. δοκίμασα να με τσιμπήσω, δεν πόνεσα, τα χέρια μου ήταν μουδιασμένα, κοίταξα το ρολόϊ του ραδιοφώνου δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσα να δω τι έγραφε.
με βαρούσε ο ήλιος στο κεφάλι, και ήταν πάλι κόκκινος.
δοκίμασα να σηκωθώ, έπεσα πάνω στο καλοριφέρ, δεν έκαιγε, προχώρησα, πήγα και ξανακοίταξα τα ιμέϊλ μου, ξαναγύρισα στο κρεβάτι, σκεπάστηκα, προσπάθησα να ηρεμήσω, κουράστηκα να προσπαθώ και με πήρε ο ύπνος.
<...>
έχει τόσες μέρες, που δεν μπορώ να καταλάβω την διαφορά του άδειου και του γεμάτου, του αισιόδοξου και του απαισιόδοξου, της πραγματικότητας και του ψέμματος.
έχει τόσες μέρες που οι ύπνοι μου είναι τρομακτικοί και αποτρόπαιοι. αλλά και με το που ξυπνάω, υπάρχουν φορές μέσα στην μέρα μου, που νιώθω κάτι να με τραβάει προς τα μέσα, σαν να θέλει να με πάρει μαζί του.
κοιτάω τα χέρια μου, μου φαίνονται άσπρα, νιώθω τον ήλιο να με χτυπάει ακριβώς πάνω στο κεφάλι, αισθάνομαι ότι η σκέψη μου δεν με υπακούει, ακούω το κενό να έρχεται κατα πάνω μου.
αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι το κενό ή όλα τα συναισθήματα του κόσμου.
προχωράω στο δρόμο, ακούω μουσική, κοιτάω τον εαυτό μου στους καθρέφτες, προσπαθώ να φάω, κάνω το μυαλό μου να ξεχαστεί, το πιέζω και ξεχνιέμαι.
αλλά και πάλι, μετά από λίγο κοιτάω μέσα μου, και ξυπνάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι, και ο ήλιος είναι κόκκινος, και πάω να πάρω τα ιμέϊλ μου και διαβάζω άλλα πράγματα, γραμμένα με το χέρι.
προσπαθώ να φωνάξω και ακούω την ανάσα μου στα αυτιά μου.
ξαπλώνω, ακούω τις ίδιες φωνές, κοιτάω το παράθυρο και κοιμάμαι.
προσπαθώ να καταλάβω ποιά είναι απόσταση μεταξύ της έκπληξης και της συνήθειας.
και σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξανακοιτάω τα ιμέϊλ μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)