αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει

έπεσα πάνω στο "σε θέλω" (από το ωφέλιμο φορτίο), και το άκουσα, πριν από λίγο, ίσως μετά από 5, ή και 6 χρόνια, δεν ξέρω. μάλλον 5.

τον μάϊο του 2005 (ή μήπως τον μάϊο του 2004? μάλλον του 2005), ήμασταν με τον κατσούπη μέσα στο αυτοκίνητο του, εγώ και αυτός, και κάναμε βόλτες από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις εφτά το πρωί, ασταμάτητα, και είχαμε το σε θέλω και έπαιζε για ώρες...

άναυρος, καρνάγιο, λεχώνια, αλυκές, πορταριά, πος, καρτάλη, ογλ, άγιος κωνσταντίνος, πολυμέρη, γαλλίας, κουμουνδούρου, λιμάνι, γορίτσα, αγριά, εκατόν πενήντα φορές ο ίδιος κύκλος.

πωπω, ήταν οριακές στιγμές ευτυχίας τότε, ακριβώς εκείνο το συναίσθημα της αεργίας και της ανυπομονησίας και του παράδοξου και όλα αυτά μαζί.

ρε μαλάκα κατσούπη, πόσο πολύ σε αγαπάω, δεν φαντάζεσαι. η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν είχαμε γνωριστεί, μην το ξεχάσεις ποτέ.

ακούγαμε άλις κολτρέϊν και ρέϊν ντογκς για ημέρες ατελείωτες, και μετά πηγαίναμε στο πος και καθόμασταν και βλέπαμε να πέφτει ξύλο αδιανόητο και μετά κάναμε κι άλλες βόλτες με το αυτοκίνητο.

πωπω, τελικά καταλήγω ότι τίποτα δεν μου αρέσει πιό πολύ στη ζωή μου από τις βόλτες με το αυτοκίνητο.

τίποτα.

είναι απίστευτο πως όσο περνάνε τα χρόνια, ο εγκέφαλος κολλάει σε μικρά πράγματα και δεν μπορεί να ξεκολλήσει, δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από αυτό.

αυτά που πίστευα ότι ήταν σημαντικά μου φαίνονται πιά κλανιές, αλλά τα μικρά και τα ασήμαντα με διαλύουν.

επίσης με διαλύει αυτή ακριβώς η φωτογραφία και σκέφτομαι ότι δύσκολα θα ηρεμήσω πιά.

πολύ παράξενο.

αλλιώς το είχα φανταστεί.