μπράς

σκεφτόμουν, ξεκάθαρα, τί μπορεί να γαμάει πιό πολύ από τον κολτρέϊν? αλήθεια. τι μπορεί να σταθεί δίπλα στον κολτρέϊν? ο ορνέτ? ο άλμπερτ άϊλερ? ο άντονι μπράξτον? η άλις κολτρέϊν? οι αρτ ανσάμπλ? ο έρικ ντόλφι? τι? ο μίνγκους?

μετά σκέφτηκα τα χρόνια στον βόλο που είχα διαλύσει τον εγκέφαλο μου με την ίμπαλς, για χρόνια ολόκληρα άκουγα μόνο ίμπαλς και φρί τζαζ και τζό χέντερσον και σαμ ρίβερς και μάζευα σιντί άπειρα άπειρα άπειρα

χθες άκουγα όλη μέρα το άφρικα/μπρας του κολτρέϊν, με τον έλβιν τζόουνς να ανατινάζει το ράϊντ και τα τόμ με ανεπανόρθωτα ριμσοτς, και τον αρτ ντέϊβις να παίζει τον κώλο του και τον έρικ ντόλφι να σκάει τόσο σωστά, που δεν απορείς μετά γιατί έχει πει ο μπίφχαρτ ότι στο τράουτ μασκ ρέπλικα απλά αντέγραφε το άουτ του λάντς. τι ενορχήστρωση έχει αυτός ο δίσκος, τι αδιανόητη ενορχήστρωση....και ο μακόϊ τάϊνερ, πωπω, τον καρκίνο, τον ακούς και νομίζει ότι παίζει πιάνο στην τύχη μερικές φορές, σαν να παίζει τις συγχορδίες στο άκυρο, αλλά τα φέρνει όλα και δένουν. πωπω. τι δισκάρα, τι αδιανόητος δίσκος, σαν να κατέβηκε από το διάστημα.

σκέφτομαι άρα, με βεβαιότητα πιά, ότι τα μεγαλύτερα μουσικά σοκ στην ζωή μου είναι δύο: η ίμπαλς και το χιπχοπ. και δεν είναι τυχαίο που μου ήρθανε και τα δύο συγχρόνως, κάπου ανάμεσα στην γαλλίας και στον άναυρο.

πραγματικά, υπάρχουν φορές που κοιτάω τον κατάλογο της ίμπαλς και τα πάντα μοιάζουν με μία τσιχλόφουσκα μπροστά του.