νοσταλγία(σέϊκ ντάουν)

δύο και τρείς φορές ή ακόμα και περίσσοτερες.

--
ίντρο
--

ακούω το () μετά από καμπόσα χρόνια και νιώθω πάλι να φεύγει το κεφάλι μου προς τα πίσω και να περπατάω από τον άγιο κωνσταντίνο προς το πανεπιστήμιο με τα πόδια και να χιονίζει και να ακούω το () με το ντίσκμαν και να ακούω αυτή τη φωνή και να μη ξέρω γιατί μου διαλύει τα μυαλά και γιατί νιώθω ότι ο εγκέφαλος μου κάνει την ίδια διαδρομή με το υπόλοιπο κεφάλι μου. προς τα μέσα.

--
σήμερα όμως, ή μάλλον τώρα όμως: 1979
--

στο ριπίτ, σαν να είμαι στο 1995, και να βλέπω εμτιβί. το 1979 είναι αρρωστημένος τρόπος για να πεθάνεις γρήγορα. με πιάνει νοσταλγία, για ένα τραγούδι που μιλάει ήδη για τη νοσταλγία. ίσως κάποιος πρέπει να γράψει ένα τραγούδι για το 1979 και μετά να το ακούω και να θυμάμαι και το 1979 αλλά και αυτά που γράφω τώρα, αλλά και το 1995 αλλά και το 1979. όλα μαζί. να μην λείπει τίποτα.

το τραγούδι είναι τέλειο, υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι ειναι το αγαπημένο μου τραγούδι από πάμπκινς. για την ακρίβεια, σταμάτησα να ακούω παμπκινς το 2000, το τελευταίο τραγούδι που μου τα έσκασε ήταν στο stand inside your love. αλλα το 95, το 96, το 97, το 98... πωπω, το κεφάλι μου μόνο διαλυόταν με παμπκινς.

στο σχολείο οι κουλ τύποι ακούγανε REM, Nirvana, Pumpkins, KORN, RATM, Στέρεο Νόβα. Εγώ άκουγα μόνο Floyd τότε, και το πέρασμα στο αλτέρνατιβ ήταν το K των Kula Shaker. χα χαχα.

Αλλά πριν από αυτό, κάποιος γύρναγε το διπλό δίσκο των παμπκινς, κάπου ανάμεσα σε συζητήσεις για το τρεινσπότιν (εγώ πήγα με την μάνα μου να το δω παντως, την ανάγκασα να το δει δευτερη φορά. όταν είχα δει την αφίσα του τρεινσπότιν πρώτη φορά, νόμιζα οτι ο γιούαν μακγκρέγκορ ήταν ο τζόρτζογλου. πωπω, ευτυχώς περάσανε εκείνα τα χρόνια)

δεν μου λείπει καθολου το σχολείο. καθόλου. μηδέν. το σιχαινόμαι. τα σιχαίνομαι εκείνα τα χρόνια. δεν έχω ούτε μία καλή ανάμνηση. θυμάμαι μόνο να νιώθω άσχημα, συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. μπορώ να ανακαλέσω τουλάχιστον 150 περιπτώσεις που ένιωσα άσχημα με συγκεκριμένο τρόπο. έτρωγα bullying, έτρωγα αδιαφορία, έτρωγα μοναξιά. απανωτά και συνεχόμενα.

λίγα πράγματα μου έχουν μείνει. τα ξενύχτια μου για να ακούσω ένα δυό τραγούδια από το adore, το διάβασμα στο σπίτι ακούγοντας ανταπόκριση από το λάϊβ των παμπκινς στην αθήνα (την άλλη μέρα έδινα ανθρωπολογία, ήμουν 1η λυκείου). και δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την τριήμερη στην ιτέα, που είχα μόνο το siamese dream μαζί μου, και το άκουγα χιλιάδες φορές, και ήταν χειμώνας προς άνοιξη, και είχε σύννεφα, και άκουγα όλη την μελαγχολία του σύμπαντος να έρχεται καταπάνω μου και να μην με αφήνει να πάρω ανάσα.

και τώρα ακούω το 1979, και νιώθω. ακούω αυτό το μοτόρικ πράγμα να μου τα σκάει, θυμάμαι τον κόργκαν μέσα στο αμάξι να τραγουδάει, θυμάμαι και πάλι το εμτιβί, θυμάμαι την βέροια, με θυμάμαι να περπατάω μόνος μόνος μόνος μόνος και να ακούω μουσική (τελικά γαμώ τον χριστό μου μιά ζωή περπατάω και ακούω μουσική, δεν ξερω αν θα αφήσω τίποτα άλλο πίσω μου παρα μόνο διαλυμένα παπούτσια και χαλασμένα ακουστικά).

και ακούω ακόμα την φωνή του κόργκαν, ακούω αυτό το κάτι σαν λούπα και είμαι έτοιμος να κλάψω. γιατί δεν ξέρω αν είμαι χαρούμενος που μεγάλωσα, και δεν ξέρω αν το παρελθόν μου με σιχαίνεται και με εκδικείται, ενώ εγώ απλά προσπαθώ να το αγαπήσω. αλήθεια δεν ξέρω.

τhe street heats the urgency of now, as you can see there is no-one around.