λος άντζελες

χμμμ, αν σκεφτώ ότι έπεσα για ύπνο στις 1.45 (για την ακρίβεια, έπεσα στις 1.30, αλλά έκλεισα τα φώτα στις 1.45) και τώρα είναι 6.21 και είμαι ήδη ξύπνιος, κάτι δεν πάει καλά. ακόμα.

δεν είναι πολύ λογικό.

νιώθω σαν να μην γράφω τώρα. σαν να μην είμαι εγώ. αλλά είμαι.

και ακούω το god only knows από το ραδιόφωνο που έχω δίπλα στο κρεβάτι και παίζει όλο το βράδυ ένα σταθμό (πρόσφατα κατάλαβα ότι ο σταθμός λέγεται ίντερπόπ και όχι ίντερπόλ)

σε κάθε περίπτωση, έχει πονέσει το μυαλό μου από την σκέψη όλο αυτό τον καιρό, και παρόλ'αυτά έχω δουλέψει ελάχιστα. παράξενα πράγματα. είναι αδιανόητο πως κοκκαλώνει η ανθρώπινη δραστηριότητα ώρες ώρες.

λέω να κάτσω να περιμένω να ξημερώσει και μετά να πέσω στο κρεβάτι, γιατί είναι τέλειο το κόκκινο ξημέρωμα.

τώρα παίζει byrds. τι ωραία, ίσως να το πάρω σαν σημάδι κιόλας. αλλά καλύτερα όχι.

πάντως, αναρωτιέμαι εδώ και βδομάδες, πως γίνεται η συμπερίφορα μου να είναι τόσο άμεσα εξαρτώμενη από διάφορα σημειολογικά που μου συμβαίνουν καθημερινά? πως γίνεται οι χαρές μου να γίνονται εμμονές μου και να μην με αφήνουν να κουνηθώ? πως κατάφερα και άφησα τον ενθουσιασμό μου να μου επιβάλλει συμπεριφορές? πόσο χαζός και μικρός είμαι τελικά, που έχω τέτοια προβλήματα?

νιώθω στιγμές πως το κεφάλι μου φεύγει από το σώμα μου, νιώθω τα χέρια μου ότι ανατινάζονται μαζί του, και μετά απλά κάθομαι και κοιτάω. και ούτε νερό δεν μπορώ να πιώ. κυριολεκτικά.

από την άλλη, έχω ήδη βαρεθεί τον εαυτό μου με όλο αυτό. νιώθω πως συνεχίζω να κουβαλάω τάσεις escapism (τι ωραία λέξη) αλλά δεν ξέρω προς τα που θέλω να escape to.

(ξανα)αντιγράφω τον γούντι άλεν εδώ: "its ironic, that i make escapist films, but it's not the audience that escapes - it's me"

ποιό είναι το όριο μεταξύ χαράς και ηλιθιότητας? ποιά είναι η στιγμή που χάνω τον έλεγχο? και πότε σταματάνε όλα αυτά? πως σταματάνε άραγε?

(εντελώς τυχαία τώρα ήδη παίζει το 19th nervous breakdown των stones. πόσο ειρωνικό? το τραγούδι είναι απίστευτο πάντως. πωπω. πόσο γαμάνε οι stones πριν το 68!!! πάω να πέσω σαν υπνωτισμένος στο κρεβάτι. αν κατάλαβα κάτι αυτές τις βδομάδες, είναι ότι τελικά παίρνω κάποια πράγματα πιό σοβαρά απ΄ότι πρέπει. ο τρόμος όμως δεν είναι εκεί. ο τρόμος είναι στην εξής ερώτηση: τι θα έκανα αν σταματούσα να έχω διάθεση να παίζω μουσική?)