ταχυδρομείο

έχει τόσα βράδια που βλέπω ακριβώς το ίδιο όνειρο. ξυπνάω μέσα στη νύχτα, αλλά είναι μέρα, κοιτάω τα ιμέϊλ μου, ξημερώνει, το φως είναι κόκκινο, ακούω φωνές στο ραδιόφωνο που νομίζω ότι είναι ελληνικά και μετά ξαναπέφτω για ύπνο.

το βλέπω κάθε βράδυ.

μετά από λίγο, βλέπω τον εαυτό μου να κάθεται δίπλα μου, πάνω στο καλοριφέρ και να με κοιτάει στα μάτια, και μετά σηκωνόμαστε μαζί και πηγαίνουμε να κοιτάξουμε τα ιμέϊλ μου. ένα βράδυ, είδα το όνειρο αυτό τρεις φορές.

την τέταρτη ξύπνησα τρομαγμένος, ιδρωμένος, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν ακόμα ονειρευόμουν, ή όντως ήμουν ξύπνιος. δοκίμασα να με τσιμπήσω, δεν πόνεσα, τα χέρια μου ήταν μουδιασμένα, κοίταξα το ρολόϊ του ραδιοφώνου δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσα να δω τι έγραφε.

με βαρούσε ο ήλιος στο κεφάλι, και ήταν πάλι κόκκινος.

δοκίμασα να σηκωθώ, έπεσα πάνω στο καλοριφέρ, δεν έκαιγε, προχώρησα, πήγα και ξανακοίταξα τα ιμέϊλ μου, ξαναγύρισα στο κρεβάτι, σκεπάστηκα, προσπάθησα να ηρεμήσω, κουράστηκα να προσπαθώ και με πήρε ο ύπνος.

<...>

έχει τόσες μέρες, που δεν μπορώ να καταλάβω την διαφορά του άδειου και του γεμάτου, του αισιόδοξου και του απαισιόδοξου, της πραγματικότητας και του ψέμματος.

έχει τόσες μέρες που οι ύπνοι μου είναι τρομακτικοί και αποτρόπαιοι. αλλά και με το που ξυπνάω, υπάρχουν φορές μέσα στην μέρα μου, που νιώθω κάτι να με τραβάει προς τα μέσα, σαν να θέλει να με πάρει μαζί του.

κοιτάω τα χέρια μου, μου φαίνονται άσπρα, νιώθω τον ήλιο να με χτυπάει ακριβώς πάνω στο κεφάλι, αισθάνομαι ότι η σκέψη μου δεν με υπακούει, ακούω το κενό να έρχεται κατα πάνω μου.

αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι το κενό ή όλα τα συναισθήματα του κόσμου.

προχωράω στο δρόμο, ακούω μουσική, κοιτάω τον εαυτό μου στους καθρέφτες, προσπαθώ να φάω, κάνω το μυαλό μου να ξεχαστεί, το πιέζω και ξεχνιέμαι.

αλλά και πάλι, μετά από λίγο κοιτάω μέσα μου, και ξυπνάω και σηκώνομαι από το κρεβάτι, και ο ήλιος είναι κόκκινος, και πάω να πάρω τα ιμέϊλ μου και διαβάζω άλλα πράγματα, γραμμένα με το χέρι.

προσπαθώ να φωνάξω και ακούω την ανάσα μου στα αυτιά μου.

ξαπλώνω, ακούω τις ίδιες φωνές, κοιτάω το παράθυρο και κοιμάμαι.

προσπαθώ να καταλάβω ποιά είναι απόσταση μεταξύ της έκπληξης και της συνήθειας.

και σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξανακοιτάω τα ιμέϊλ μου.