blast from the past/προοικονομία

αύγουστος του 2005 στην βέροια, περιμένοντας κάθε βράδυ τον στράτο να έρθει με το μίκρα να με πάρει από το σπίτι και να πάμε στο ρουφ. ενώ φόραγα τα ρούχα μου, πετύχαινα κάθε μέρα αυτό το βίντεο στην τηλεόραση, την ίδια ώρα, πριν να βγώ έξω. κάθε μέρα. μπορώ να πω ότι είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια.

κάποιος τα λέει πολύ σωστά

woebot, από συνέντευξη στο factmag:

Your work is largely – completely? – sample-based, is that correct? Was this always going to be your approach? Is it a sampled work out of necessity, or is there an aesthetic agenda or strategy at work? Is it one born of mischief, fandom, or…?

“It’s probably 65% samples, but I also use a few old 80s synth modules whose sound I fell in love with. ‘X-Ray’ on the album is 100% synths and ‘Daisy Chain’ is 100% samples.

“As much as I find the sampling terrorist narrative appealing (Hip-Hop/Plunderphonics etc) I don’t think that in the light of file-sharing and the complete meltdown in the perceived notion of what is illegal and what is legal (does anyone seem to care any more?) that it’s a valid artistic “strategy” any more. Actually I’m very nervous about the uncleared samples in my music. I went to see a Music Lawyer in the West End and, slightly to their surprise, asked them what I would need to do to protect myself in the event of a litigation. This is part of the reason why I’m operating the label as a limited liability company.

“The problem is that I’m too insignificant for any major label to grant me clearance on anything even if I applied for permission. In fact I would need to sell upward of 20, 000 copies of a disc for it even being worth any larger entity taking me to court, and even then the standard fee that artists who sample without permission pay in the event of successful litigation is in the region of 20% of the profits. This is why all the big undie Hip-Hop producers like Madlib never bother clearing their samples.

“To strip away all the bullshit the reason I sample is to do with taking a beautiful sound and releasing it. When Grandmaster Flash was spinning the same section of two tracks back-to-back to create a loop it was because the “break”, often that unadorned drumbeat in the bridge, was what everyone wanted to hear. Often those tracks which got sampled in Hip-Hop, which are now lovingly assembled in curated discs, are basically crap excepting those magic moments. Certainly this was how I ended up making ‘Daisy Chain’. Nestled towards the end of this really horrific Hard Rock Opus there was this, really tiny, sublime section. It’s only about 30 seconds long, but I chopped it up into about 40 pieces, looped some sections to extend them, double-tracked some parts, went back and forth between sections and it ended up nearly 4 minutes-long.

“In fairness there is one critical “meta” aspect of sampling which does appeal to me, and that’s the fingerprint of “zeit” which samples manifest. You hear of people hiring in singers and instrumentalists to copy samples, even firms who specialise in this kind of thing, and you kind of weep so drastically does it miss the point.”

the warmth

σήμερα πριν να πάρω το ποδήλατο και να πάω στο πανεπιστήμιο για να δουλέψω και να τελειώσω το ένα μέρος από την δουλειά που δεν τελείωνει ποτέ και να πιώ χθεσινό νερό και να κοιτάω τα λεωφορεία να περνάνε και να μην ξέρω που πηγαίνουν αλλά να είμαι βέβαιος ότι πάνε κάπου καλύτερα από εδώ που είμαι ή, για να το θέσω πιό σωστά πάνε στο μιλάνο κατευθείαν, πριν να τα ξεκινήσω να τα κάνω όλα αυτά, ξαναμπήκα στο μουσείο που είναι δίπλα στο σπίτι μου για να δω αυτά τα 2-3 έργα του sol lewitt που είχα δει πριν από μια μιση βδομάδα περίπου και μου τινάξανε το κεφάλι στον αέρα.

μπήκα τρέχοντας, άκουγα το swim στο ριπίτ για ακόμα μία φορά, και ανέβαινα τους διαδρόμους με ανυπομονησία, αγωνία και λαχτάρα. έφτασα στον δέυτερο όροφο (ή μήπως είναι τρίτος?) και επιτάχυνα το βήμα μου λίγο ακόμα για να φτάσω στην αίθουσα.

και μετά καθόμουν και κοιτούσα, και προσπαθούσα να αφεθώ ελεύθερος να κλάψω από το δέος και το μεγαλείο αυτού του πράγματος, από την αναλυτικότητα, την καταγραφή, το βάρος στα μικρά, τα constraints, την παράνοια, την κατηγοριοποίηση και την αρρώστια των εκδοχών, αλλά κυρίως για την μεθοδικότητα, αυτήν ακριβώς την μεθοδικότητα που κάνει το ποταπό να φαντάζει στα μάτια μου σαν την απόλυτη δήλωση ομορφίας και έμπνευσης. και δεν μπόρεσα να κλάψω, παρόλο που το ήθελα τόσο πολύ. δεν ξέρω αν δεν μπόρεσα επειδή ένιωσα τόσο λίγος μπροστά του ή απλά το άγχος που κουβαλάω εδώ και τόσες βδομάδες και η στεναχώρια της μοναξιάς και της απώλειας δεν με αφήνουν να νιώσω τίποτα στην πραγματική του διάσταση.

μετά από 10 λεπτά ήμουν πάνω στο ποδήλατο και έτρεχα και ίδρωνα και μετά από λίγη ώρα έφτασα. κατέβηκα, περπάτησα και σκέφτηκα το this will be our year των zombies.

και ένιωσα λίγη γαλήνη, σαν όλη η στεναχώρια μου και η απόγνωση να βρήκαν ένα μικρό σημείο όπου μπόρεσαν και σχεδόν ακούμπησαν τον ήλιο, την ελπίδα και την προσμονή για την όμορφη ζωή που περιμένω να έχω.

δεν ξέρω πότε θα έρθει, αλλά θα είναι μόνο μαζί σου.

ευτυχία

σε πολλαπλές καθημερινές δόσεις

εκεί που τελειώνει η χαρά και πεθαίνουν οι αμυγδαλές.

είναι ξεκάθαρο

ότι το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει φέτος είναι το jamelia του caribou.

προχθες έβλεπα ένα διαλυμένο όνειρο στον ύπνο μου, που ξεκίνησε με μενα να είμαι μέσα στο wire και να κανω παρέα με τον dukie και τον randy και απορούσα με διάφορα πράγματα. επίσης, κατάλαβα ότι το wire είναι η καλύτερη σειρά που έχω δει στη ζωή μου, κάπου εκεί ψηλά με το arrested development. ακομα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ.

στη συνέχεια του ονείρου, άκουγα το καινούριο single των coldplay, παραγωγής brian eno, και το τραγούδι ήταν ακριβώς η εισαγωγή από το jamelia. πρέπει να έπαιζε στο repeat για ωρες ατελείωτες μέσα στον ύπνο μου. και υποτίθεται ότι και στο swim είχε κανει την παραγωγή ο eno, και έτσι είχα βγει έξω από τα ρούχα μου για το παράξενο recontextualization που συνέβη μπροστά στα μάτια μου, στα όρια του self-plagiarism ίσως.

χαμός.

ξύπνησα και το άκουσα 150 φορές. είναι το πιό λυπητερό τραγούδι που έχω ακούσει στη ζωή μου. αν ήθελα να αυτοκτονήσω αυτό θα έβαζα να παίζει στο ριπίτ.

αλλά θα μετάνιωνα και θα ήθελα να ζήσω από την ομορφιά του και μόνο.

το αληθινό και μόνο το αληθινό

jar moff on leaving records.

πολλαπλά εγκεφαλικά το ep του, πολλαπλός πανικός, πολλαπλά layers, πολλαπλός πόνος, το χάος στο πλανήτη των νεκρών ζώων.

πολλαπλή χαρά. επόμενο βήμα: brainfeeder.

το παράξενο είναι πως όταν ακούω φάκαλο, ακόμα θυμάμαι τους ιntwoscars και το lights on των no balance (αλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία)

αναφορές

"The only real voyage of discovery consists not in seeking new landscapes but in having new eyes"

Marcel Proust

"Look with all your eyes, look (Jules Vern from Michael Strogoff)"

Georges Perec*

νομίζω πως είναι πολύ συγκίνηση για να την αντέξω.

θυμάμαι την κλισέ κουβέντα που είχαμε πάντα με τον ιωσηφίδη και τον ζαχαράκο: σκέφτεσαι που βρίσκεσαι, κοιτάς τον ουρανό, σκέφτεσαι το σύμπαν και σταματάς να αγχώνεσαι για την καθημερινή μαυρίλα. τιποτένιος μπροστά στο τεράστιο άπειρο.

εδώ και καιρό όμως, νιώθω ότι δεν θέλω να κοιτάω προς τα έξω, δεν θέλω να κοιτάω την μακροκλίμακα, έχω κουραστεί να κοιτάω το κενό και το άπειρο και το απέραντο. ίσως να νιώθω πιό ευτυχισμένος όταν κοιτάω τα μικρά πράγματα, τις λεπτομέρειες, αυτά που είναι μπροστά στα μάτια μου, και που δεν ασχολήθηκα ποτέ να το κοιτάξω.

τώρα σε κατάλαβα κωστάντια, μετά από 4 χρόνια, τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω.

άργησα λίγο.

*In Jules Vernes's novel, Michael Strogoff is told to keep his eyes open and look at the world around him, the moment when he has been umasked by the Tartars as a spy for the czar and just before he is blinded with the glowing blade of a sword.

μια ολόκληρη μέρα σήμερα

να έχω ριπίτ το julian plenti is...skyscraper, να ακούω την φωνή του paul banks να χαϊδεύει τα αυτιά μου και να ονειρεύομαι μία πιό ανακουφιστική άνοιξη από την φετινή. μακάρι να μην αργήσει άλλο.

δευτέρα

σιχαίνομαι τις δευτέρες, τις σιχαίνομαι με όσο μίσος μπορεί να έχω μέσα στην καρδία μου, σιχαίνομαι να ξυπνάω αργά την δευτέρα και να νιώθω ότι όλα είναι μαύρα, σιχαίνομαι να κοιτάω από το παράθυρο και να έχει ήλιο αλλά αυτό τον παράξενο ήλιο, που νομίζεις ότι έρχεται από κάπου που όλα είναι μάυρα. σαν να έχουν μπερδευτεί τα κατάμαυρα σύννεφα μεταξύ τους, σαν να έχει μαυρίσει ο ουρανός και ο ήλιος να είναι κάτω από τον ουρανό.

δεν θέλω να κουνηθώ από το δωμάτιο μου, δεν θέλω να πάω πουθενά, δεν θέλω να βγώ από το σπίτι, δεν θέλω καν να βγάλω τα ρούχα μου και να αλλάξω. δεν θέλω να περπατήσω δεν θέλω να ακούσω μουσική δεν θέλω να διαβάσω τίποτα. δεν θέλω να σκέφτομαι άλλα διαλύμένα ντεντλάϊν, πονάει ο εγκέφαλος μου, πονάει το μυαλό μου, πονάει η ψυχή μου, σιχαίνομαι τον εαυτό μου. σιχαίνομαι τον εαυτό μου.

οι υποσχέσεις της κυριακής είναι τα σκατά τη δευτέρας.

waiting room

i am a patient boy
i wait, i wait, i wait
my time is like water down a drain
everybody's moving, everything is moving
please don't leave me to remain
in the waiting room
i don't want the news
i' m not a part of it
i don't want the news
i have no use for it
sitting outside of town
everybody's always down
because they can't get up
but I don't sit by idly
i' m planning a big surprise
i' m gonna fight for what i want to be
i won't make the same mistakes
because i know how much time that wastes
function is the key
in the waiting room

αλλά όπως μου επισήμανε ο ιωσηφίδης

το πραγματικό wiki του pynchon είναι αυτός.

διαβάζοντας το V.

noise, a few decks below
noise, a few decks below
noise, a few decks below

τελευταίο κεφάλαιο

μπάρτελμπουθ 5:

"αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο"

τρόμος

τελειώνει το βιβλίο που διαβάζω. παρατηρώντας ότι είναι ΟΝΤΩΣ το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου, και αναλογιζόμενος το επόμενο μου βήμα, σκέφτομαι τα εξής:

-το ξαναρχίζω από την αρχή. κατευθείαν.
-το αγοράζω στα αγγλικά και το ξαναδιαβάζω.
-ξαναξεκινάω το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο.
-συνεχίζω το 2666 από εκεί που το άφησα.
-ξεκινάω να διαβάζω το V. του πίντσον.
-ξαναξεκινάω το κουτσό του κορτάσαρ (το είχα αφήσει λίγο πριν την "μέση")
-αγοράζω τα άπαντα του γούντι άλεν στα αγγλικά και ξεκινάω να τα μαθαίνω απέξω
-τελειώνω το professor of desire (βαρέθηκα μόνο που το σκέφτηκα)
-σταματάω τα βιβλία και ξεκινάω να μαθαίνω ισπανικά
-σταματάω τα βιβλία και κάθομαι και διαβάζω περισσότερο για την σχολή
-ξαναψάχνω το master and margarita του bulgakov και ξεκινάω με αυτό.

πωπω, δεν ξέρω, νιώθω σαν να πέρασα 3 μήνες ακούγοντας μόνο κολτρείν. απορώ πως μπορώ να διαβάσω κάτι, οτιδήποτε, και να μην μου φανεί μαλακία.

μιλάνο

ένα απόγευμα στο μιλάνο, την ώρα που βράδιαζε, ήταν κυριακή, είχαμε πάει σε μία έκθεση, έτρωγα πίτσα, και περάσαμε έξω από ένα δισκάδικο και έπαιζε τα δύο πρώτα τραγούδια από το high places vs mankind (στην αρχή νόμιζα ότι ήταν nite jewel), και ήταν σαν όνειρο.

ένιωθα ακριβώς όπως όταν ξυπνάς μετά από έναν ονειρικό απογευματινό ύπνο, και παίζει όμορφη μουσική και ετοιμάζεσαι να βγεις έξω, και είναι σχεδόν άνοιξη, και η ευτυχία διαλύει το κεφάλι σου.

και οι δέκα μέρες μου στην ιταλία έτσι ακριβώς ήταν.

--
και
--

και ο δίσκος μου προχωράει κανονικά, και νιώθω καλά για αυτό και υπάρχουν μέρες που φαίνεται ότι όλα μπορεί να γίνουν, και είναι το πιό όμορφο συναίσθημα, να αισθάνεσαι όλα πάνε όπως πρέπει.

"μέχρι", βέβαια, "να δείξει η πραγματικότητα το αληθινό της πρόσωπο".

για αυτό αγαπάω τον γούντι άλεν για πάντα.

"μιλούσα με τον αδερφό μου τηλεπαθητικά, και επίσης πίστευα ότι είχαμε φαντάσματα στο σπίτι. μέχρι που μιά μέρα ο αδερφός μου εκεί που πέταγε πάνω από τα κεφάλια μας έπεσε μέσα στην σούπα"

"απίστευτη περίπτωση μεταφυσικού, αυτά τα δύο αδέρφια. έκανε μπάνιο ο ένας, και στην άλλη άκρη του ημισφαιρίου, την ίδια στιγμή, καθάριζε ο άλλος"

"το μυθικό τρομακτικό τέρας, που είχε κεφάλι λιονταριού και σώμα λιονταριού. αλλά από διαφορετικά λιοντάρια"