μιλάνο

ένα απόγευμα στο μιλάνο, την ώρα που βράδιαζε, ήταν κυριακή, είχαμε πάει σε μία έκθεση, έτρωγα πίτσα, και περάσαμε έξω από ένα δισκάδικο και έπαιζε τα δύο πρώτα τραγούδια από το high places vs mankind (στην αρχή νόμιζα ότι ήταν nite jewel), και ήταν σαν όνειρο.

ένιωθα ακριβώς όπως όταν ξυπνάς μετά από έναν ονειρικό απογευματινό ύπνο, και παίζει όμορφη μουσική και ετοιμάζεσαι να βγεις έξω, και είναι σχεδόν άνοιξη, και η ευτυχία διαλύει το κεφάλι σου.

και οι δέκα μέρες μου στην ιταλία έτσι ακριβώς ήταν.

--
και
--

και ο δίσκος μου προχωράει κανονικά, και νιώθω καλά για αυτό και υπάρχουν μέρες που φαίνεται ότι όλα μπορεί να γίνουν, και είναι το πιό όμορφο συναίσθημα, να αισθάνεσαι όλα πάνε όπως πρέπει.

"μέχρι", βέβαια, "να δείξει η πραγματικότητα το αληθινό της πρόσωπο".

για αυτό αγαπάω τον γούντι άλεν για πάντα.

"μιλούσα με τον αδερφό μου τηλεπαθητικά, και επίσης πίστευα ότι είχαμε φαντάσματα στο σπίτι. μέχρι που μιά μέρα ο αδερφός μου εκεί που πέταγε πάνω από τα κεφάλια μας έπεσε μέσα στην σούπα"

"απίστευτη περίπτωση μεταφυσικού, αυτά τα δύο αδέρφια. έκανε μπάνιο ο ένας, και στην άλλη άκρη του ημισφαιρίου, την ίδια στιγμή, καθάριζε ο άλλος"

"το μυθικό τρομακτικό τέρας, που είχε κεφάλι λιονταριού και σώμα λιονταριού. αλλά από διαφορετικά λιοντάρια"