the warmth

σήμερα πριν να πάρω το ποδήλατο και να πάω στο πανεπιστήμιο για να δουλέψω και να τελειώσω το ένα μέρος από την δουλειά που δεν τελείωνει ποτέ και να πιώ χθεσινό νερό και να κοιτάω τα λεωφορεία να περνάνε και να μην ξέρω που πηγαίνουν αλλά να είμαι βέβαιος ότι πάνε κάπου καλύτερα από εδώ που είμαι ή, για να το θέσω πιό σωστά πάνε στο μιλάνο κατευθείαν, πριν να τα ξεκινήσω να τα κάνω όλα αυτά, ξαναμπήκα στο μουσείο που είναι δίπλα στο σπίτι μου για να δω αυτά τα 2-3 έργα του sol lewitt που είχα δει πριν από μια μιση βδομάδα περίπου και μου τινάξανε το κεφάλι στον αέρα.

μπήκα τρέχοντας, άκουγα το swim στο ριπίτ για ακόμα μία φορά, και ανέβαινα τους διαδρόμους με ανυπομονησία, αγωνία και λαχτάρα. έφτασα στον δέυτερο όροφο (ή μήπως είναι τρίτος?) και επιτάχυνα το βήμα μου λίγο ακόμα για να φτάσω στην αίθουσα.

και μετά καθόμουν και κοιτούσα, και προσπαθούσα να αφεθώ ελεύθερος να κλάψω από το δέος και το μεγαλείο αυτού του πράγματος, από την αναλυτικότητα, την καταγραφή, το βάρος στα μικρά, τα constraints, την παράνοια, την κατηγοριοποίηση και την αρρώστια των εκδοχών, αλλά κυρίως για την μεθοδικότητα, αυτήν ακριβώς την μεθοδικότητα που κάνει το ποταπό να φαντάζει στα μάτια μου σαν την απόλυτη δήλωση ομορφίας και έμπνευσης. και δεν μπόρεσα να κλάψω, παρόλο που το ήθελα τόσο πολύ. δεν ξέρω αν δεν μπόρεσα επειδή ένιωσα τόσο λίγος μπροστά του ή απλά το άγχος που κουβαλάω εδώ και τόσες βδομάδες και η στεναχώρια της μοναξιάς και της απώλειας δεν με αφήνουν να νιώσω τίποτα στην πραγματική του διάσταση.

μετά από 10 λεπτά ήμουν πάνω στο ποδήλατο και έτρεχα και ίδρωνα και μετά από λίγη ώρα έφτασα. κατέβηκα, περπάτησα και σκέφτηκα το this will be our year των zombies.

και ένιωσα λίγη γαλήνη, σαν όλη η στεναχώρια μου και η απόγνωση να βρήκαν ένα μικρό σημείο όπου μπόρεσαν και σχεδόν ακούμπησαν τον ήλιο, την ελπίδα και την προσμονή για την όμορφη ζωή που περιμένω να έχω.

δεν ξέρω πότε θα έρθει, αλλά θα είναι μόνο μαζί σου.