ακριβώς εδώ ->masturbation goes cloud
και τρελός ήχος επίσης. ανακουφιστικός. σαν μάταντορ το '97.
πραγματικά τέλειο.
μερικοί τίτλοι: good interruptions, face the watermelon, many years, somewhere i know you.
27.4.10
μακριά σου,
κάθε άνοιξη είναι χειρότερη από την προηγούμενη.
τα βιβλία μένουν όλα στην μέση, οι ταινίες είναι απλά μερικές ώρες που περνάνε, οι βόλτες στα πράσινα και στην θάλασσα μοιάζουν με κουβέντα που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, το ωραίο φαγητό χάνει την γεύση του πιό γρήγορα και από την ταχύτητα των κουνουπιών, οι εκθέσεις και οι γκαλερί είναι σαν να είναι άδειες και νιώθω ότι δεν με θέλει κανένας εκεί μέσα πιά.
οι ωραίες ιδέες πέφτουν στο κενό, τα όμορφα ρούχα μένουν στα συρτάρια, το δωμάτιο μένει βρώμικο, οι ύπνοι είναι όλοι απαίσιοι και αγχωμένοι, ο ιδρώτας κολλάει επάνω μου περισσότερο από ποτέ, τα κτίρια είναι όλα άσχημα και όλοι οι άνθρωποι γύρω μου φαντάζουν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.
και όσο ζεσταίνει ο καιρός τόσο νιώθω να διαλύονται τα πάντα μέσα μου.
τα βιβλία μένουν όλα στην μέση, οι ταινίες είναι απλά μερικές ώρες που περνάνε, οι βόλτες στα πράσινα και στην θάλασσα μοιάζουν με κουβέντα που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, το ωραίο φαγητό χάνει την γεύση του πιό γρήγορα και από την ταχύτητα των κουνουπιών, οι εκθέσεις και οι γκαλερί είναι σαν να είναι άδειες και νιώθω ότι δεν με θέλει κανένας εκεί μέσα πιά.
οι ωραίες ιδέες πέφτουν στο κενό, τα όμορφα ρούχα μένουν στα συρτάρια, το δωμάτιο μένει βρώμικο, οι ύπνοι είναι όλοι απαίσιοι και αγχωμένοι, ο ιδρώτας κολλάει επάνω μου περισσότερο από ποτέ, τα κτίρια είναι όλα άσχημα και όλοι οι άνθρωποι γύρω μου φαντάζουν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.
και όσο ζεσταίνει ο καιρός τόσο νιώθω να διαλύονται τα πάντα μέσα μου.
26.4.10
όντως
αν χρησιμοποιούσα το last.fm από το 2005 και μετά, θα φαινόταν και επισήμως, ότι ο δίσκος που έχω ακούσει πιό πολύ τα τελευταία 5 χρόνια είναι το antics των interpol. πιό πολύ από το donuts, πιό πολύ από το person pitch, πιό πολύ από το illinoise, και λίιιιγο περισσότερο από το madvillainy.
είναι πολύ παράξενο πως προκύπτουν αυτά. είναι ένας δίσκος που τον αγαπάω αφόρητα, και είναι πραγματικά ο τελευταίος κιθαρίστικος δίσκος που απόλαυσα. και το αστείο είναι τον άκουσα έναν χρόνο μετά αφού βγήκε, αφού δανείστηκα το σιντί από τον θηβαίο.
και από τότε, είναι ο μόνος δίσκος που δεν έχει φυγεί ποτέ από κανέναν κινητό μου με mp3, και κανένα ipod, ποτέ. είναι ο δίσκος που όταν έιμαι στον δρόμο και περπατάω και βαριέμαι και δεν ξέρω τι να ακούσω, αυτό θα βάλω, και θα περπατάω τραγουδώντας, μέσα στην χαρά.
χθες κατάλαβα ότι ξέρω όλα τα τραγούδια απέξω, απέξω και ανακατωτά, και ότι μου αρέσει αυτό που μου βγάζει. λίγη απόγνωση, λίγα νεύρα, λίγη νοσταλγία, λίγο θολό ρομαντισμό. τον παραλληλίζω άνετα με το a night like this των cure, όταν τα ακούω, νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα.
διάβαζα ένα κόμεντ στο youtube για το a night like this, και κάποιος/α έλεγε ότι εκεί ο robert smith τραγουδάει σαν παιδί που θέλει κάτι με το ζόρι. και με το antics έτσι νιώθω, συνέχεια. μου μεταδίδει αυτό το αίσθημα της απαίτησης, της αναγκαιότητας, σαν να προσπαθείς να βγεις από το αδιέξοδο απεγνωσμένα. και το έχω πολύ ανάγκη αυτόν τον καιρό.
είναι πολύ παράξενο πως προκύπτουν αυτά. είναι ένας δίσκος που τον αγαπάω αφόρητα, και είναι πραγματικά ο τελευταίος κιθαρίστικος δίσκος που απόλαυσα. και το αστείο είναι τον άκουσα έναν χρόνο μετά αφού βγήκε, αφού δανείστηκα το σιντί από τον θηβαίο.
και από τότε, είναι ο μόνος δίσκος που δεν έχει φυγεί ποτέ από κανέναν κινητό μου με mp3, και κανένα ipod, ποτέ. είναι ο δίσκος που όταν έιμαι στον δρόμο και περπατάω και βαριέμαι και δεν ξέρω τι να ακούσω, αυτό θα βάλω, και θα περπατάω τραγουδώντας, μέσα στην χαρά.
χθες κατάλαβα ότι ξέρω όλα τα τραγούδια απέξω, απέξω και ανακατωτά, και ότι μου αρέσει αυτό που μου βγάζει. λίγη απόγνωση, λίγα νεύρα, λίγη νοσταλγία, λίγο θολό ρομαντισμό. τον παραλληλίζω άνετα με το a night like this των cure, όταν τα ακούω, νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα.
διάβαζα ένα κόμεντ στο youtube για το a night like this, και κάποιος/α έλεγε ότι εκεί ο robert smith τραγουδάει σαν παιδί που θέλει κάτι με το ζόρι. και με το antics έτσι νιώθω, συνέχεια. μου μεταδίδει αυτό το αίσθημα της απαίτησης, της αναγκαιότητας, σαν να προσπαθείς να βγεις από το αδιέξοδο απεγνωσμένα. και το έχω πολύ ανάγκη αυτόν τον καιρό.
25.4.10
με τα μάτια σου
άκουγα μία διασκευή του sad eyed lady of the lowlands και αντί για "with your mercury mouth" άκουσα "with your magritte mouth"
τυχερός.
τυχερός.
τίπικαλ
βγαίνω να φάω. έχει ζέστη. βγαίνω να πάρω πρωινό. λέω δεν θα πάω στην παραλία, πρέπει να γυρίσω σπίτι να διαβάσω, επιτέλους. παίρνω το πρωινό. σκέφτομαι, καλά θα ήταν να πάρω και τίποτα να πιώ. έχω το βιβλίο μαζί μου ούτως ή άλλως, οπότε θα μπορούσα άνετα να κάτσω κάπου ήρεμα. μπαίνω στο σούπερ μάρκετ. παίρνω έναν ωραίο χυμό. βλέπω κάτι κιτ κατ, αλλά κιτ κατ του ντία. πολύ κουλ φαίνεται. ας πάρω ένα. πηγαίνω στο μέρος που κάθομαι και βλέπω τους σκεϊτάδες. παρατηρώ ότι βαράει ο ήλιος, άρα είναι πολύ πιθανό τα τσιμέντα να καίνε. καλύτερα να μην κάτσω σκέφτομαι, θα καώ.
κάθομαι.
καίει.
ανοίγω το σάντουιτς, και σκέφτομαι ότι είναι παράξενα νόστιμο. παρατηρώ ότι αφού το τσιμέντο καίει, ίσως να μην είναι και πολύ έξυπνο που άφησα την σοκολάτα δίπλα μου ακουμπισμένη. την φέρνω πιό κοντά μου, έτσι ώστε η σκιά που κάνω να πέφτει πάνω της.
ασχολούμαι με το σάντουιτς και διαβάζω το βιβλίο μου. είναι ωραίο αυτό το κεφάλαιο. μιλάει για ένα ζευγάρι που δουλεύουν διαφορετικές ώρες και συναντιούνται μόνο την κυριακή μέχρι την δευτέρα το απόγευμα. πέφτει ο σελιδοδείκτης μου (μία καρτ ποστάλ με το μιλάνο "τη νύχτα") και προσπαθώντας να τον πάρω από κάτω, πέφτει και η σακούλα (την παίρνει ο αέρας, πριν καθόμουν πάνω της) και πέφτουν αλλού και οι χαρτοπετσέτες μου.
τα μαζεύω ατσούμπαλα (έχοντας στο ένα χέρι το βιβλίο και στο άλλο το σάντουιτς) και ξανακάθομαι. τελειώνω με το σάντουιτς και πίνω όλο το χυμό. είναι ωραίος χυμός, τον προτιμάω πολύ συχνά. λέγεται τρόπικαλ, και έχει τροπικά φρούτα αλλά και γάλα. σκέφτομαι ότι θα ήταν καλά να έπινα λίγο και όχι όλο, έτσι ώστε να μου μείνει και για την σοκολάτα.
τον πίνω όλο.
παίρνω την σοκολάτα στα χέρια μου. μου σκάει στιγμιαία ότι από την στιγμή που μου έπεσαν κάτω τα πράγματα και μετά, άλλαξα θέση και την βαρούσε ο ήλιος. την περιεργάζομαι και είναι λιωμένη. σιχαίνομαι να την ανοίξω. συνδυάζοντας αυτό, μαζί με το ότι δεν έχω χυμό, σκέφτομαι ότι το καλύτερο πράγμα που έχω να κάνω είναι να πάω σπίτι (δίπλα είμαι άλλωστε) και να την βάλω στο ψυγείο. ευκαιρία να πάω να διαβάσω και λίγο νωρίτερα δηλαδή. με πείθω με το επιχείρημα μου.
την ανοίγω και είναι λιωμένη.
την τρώω όπως όπως, προσπαθώντας να λερωθώ όσο λιγότερο γίνεται. δεν τα καταφέρνω και γίνομαι κώλος. εκείνη τη στιγμή θυμάμαι ότι μου πέσανε και οι χαρτοπετσέτες κάτω πιό πριν, και μάλλον δεν θα ήταν καλό να τις χρησιμοποιούσα.
η σοκολάτα είναι αρκετά νόστιμη. ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όντως το τσιμέντο είναι πολύ καυτό, και καίγομαι τόσο, που ανατριχιάζω. σαν να ήταν παγωμένο.
σηκώνομαι και έρχομαι σπίτι. προχωρώντας, παράτηρω άλλο ένα καλοσχηματισμένο σώμα σκεϊτά. η ζωή μου τελικά θα είναι πάντα ένα δίλημμα ανάμεσα σε μία καριέρα στο σκέϊτ, και σε μία ακόμα σοκολάτα.
κάθομαι.
καίει.
ανοίγω το σάντουιτς, και σκέφτομαι ότι είναι παράξενα νόστιμο. παρατηρώ ότι αφού το τσιμέντο καίει, ίσως να μην είναι και πολύ έξυπνο που άφησα την σοκολάτα δίπλα μου ακουμπισμένη. την φέρνω πιό κοντά μου, έτσι ώστε η σκιά που κάνω να πέφτει πάνω της.
ασχολούμαι με το σάντουιτς και διαβάζω το βιβλίο μου. είναι ωραίο αυτό το κεφάλαιο. μιλάει για ένα ζευγάρι που δουλεύουν διαφορετικές ώρες και συναντιούνται μόνο την κυριακή μέχρι την δευτέρα το απόγευμα. πέφτει ο σελιδοδείκτης μου (μία καρτ ποστάλ με το μιλάνο "τη νύχτα") και προσπαθώντας να τον πάρω από κάτω, πέφτει και η σακούλα (την παίρνει ο αέρας, πριν καθόμουν πάνω της) και πέφτουν αλλού και οι χαρτοπετσέτες μου.
τα μαζεύω ατσούμπαλα (έχοντας στο ένα χέρι το βιβλίο και στο άλλο το σάντουιτς) και ξανακάθομαι. τελειώνω με το σάντουιτς και πίνω όλο το χυμό. είναι ωραίος χυμός, τον προτιμάω πολύ συχνά. λέγεται τρόπικαλ, και έχει τροπικά φρούτα αλλά και γάλα. σκέφτομαι ότι θα ήταν καλά να έπινα λίγο και όχι όλο, έτσι ώστε να μου μείνει και για την σοκολάτα.
τον πίνω όλο.
παίρνω την σοκολάτα στα χέρια μου. μου σκάει στιγμιαία ότι από την στιγμή που μου έπεσαν κάτω τα πράγματα και μετά, άλλαξα θέση και την βαρούσε ο ήλιος. την περιεργάζομαι και είναι λιωμένη. σιχαίνομαι να την ανοίξω. συνδυάζοντας αυτό, μαζί με το ότι δεν έχω χυμό, σκέφτομαι ότι το καλύτερο πράγμα που έχω να κάνω είναι να πάω σπίτι (δίπλα είμαι άλλωστε) και να την βάλω στο ψυγείο. ευκαιρία να πάω να διαβάσω και λίγο νωρίτερα δηλαδή. με πείθω με το επιχείρημα μου.
την ανοίγω και είναι λιωμένη.
την τρώω όπως όπως, προσπαθώντας να λερωθώ όσο λιγότερο γίνεται. δεν τα καταφέρνω και γίνομαι κώλος. εκείνη τη στιγμή θυμάμαι ότι μου πέσανε και οι χαρτοπετσέτες κάτω πιό πριν, και μάλλον δεν θα ήταν καλό να τις χρησιμοποιούσα.
η σοκολάτα είναι αρκετά νόστιμη. ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι όντως το τσιμέντο είναι πολύ καυτό, και καίγομαι τόσο, που ανατριχιάζω. σαν να ήταν παγωμένο.
σηκώνομαι και έρχομαι σπίτι. προχωρώντας, παράτηρω άλλο ένα καλοσχηματισμένο σώμα σκεϊτά. η ζωή μου τελικά θα είναι πάντα ένα δίλημμα ανάμεσα σε μία καριέρα στο σκέϊτ, και σε μία ακόμα σοκολάτα.
αν είναι δυνατόν
να έχει κουνούπια από τώρα.
το ήξερα ότι διάλεξα την λάθος χώρα, το ήξερα από την πρώτη στιγμή.
το ήξερα ότι διάλεξα την λάθος χώρα, το ήξερα από την πρώτη στιγμή.
τέτοια ώρα
κι όμως τέτοια ώρα.
πριν από κάνα τρίωρο έπεσε γάλα στο λάπτοπ. μάλλον γιατί έτρωγα κορνφλέϊκς με σοκολάτα, και έπρεπε να τιμωρηθώ. χέστηκα πάνω μου, και χέζομαι στην σκέψη ότι μπορεί να το ανοίξω άυριο και να μην ανοίγει.
αλλά, σκέφτομαι, ότι αν έπεφτε γάλα στο σάμπλερ? πωπω.
μετά όμως κατάλαβα γιατί μου αρέσει τόσο πολύ να παίζω μουσική. όταν γράφω ή όταν κάνω πρόβες, δεν έχω ποτέ όρεξη για φαγητό.
παρόλαυτα, στην πρώτη συνέντευξη του φορ τετ που είχα διαβάσει, πίσω στο 2003 έλεγε ότι του αρέσει να ξυπνάει, να τρώει πρωινό και να γράφει μουσική.
παράξενο παιδί.
ουφ, τέτοια ώρα. λέω να περιμένω να ξημερώσει και μετά να κλείσω τα μάτια μου για τον ύπνο.
πριν από κάνα τρίωρο έπεσε γάλα στο λάπτοπ. μάλλον γιατί έτρωγα κορνφλέϊκς με σοκολάτα, και έπρεπε να τιμωρηθώ. χέστηκα πάνω μου, και χέζομαι στην σκέψη ότι μπορεί να το ανοίξω άυριο και να μην ανοίγει.
αλλά, σκέφτομαι, ότι αν έπεφτε γάλα στο σάμπλερ? πωπω.
μετά όμως κατάλαβα γιατί μου αρέσει τόσο πολύ να παίζω μουσική. όταν γράφω ή όταν κάνω πρόβες, δεν έχω ποτέ όρεξη για φαγητό.
παρόλαυτα, στην πρώτη συνέντευξη του φορ τετ που είχα διαβάσει, πίσω στο 2003 έλεγε ότι του αρέσει να ξυπνάει, να τρώει πρωινό και να γράφει μουσική.
παράξενο παιδί.
ουφ, τέτοια ώρα. λέω να περιμένω να ξημερώσει και μετά να κλείσω τα μάτια μου για τον ύπνο.
ιούλιος βερν, μιχαήλ στρογκώφ
κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα κοίτα
κοίτα με όλα σου τα μάτια, κοίτα
κοίτα με όλα σου τα μάτια, κοίτα
24.4.10
σκάνδαλο
μμμμμ....
στην συναυλία του hauschka ήταν εκεί ο michael nyman αυτοπροσώπως, με μικρό γκομενάκι κιόλας (ίσως να τον βοηθάει να κουβαλάει τους χοντροσκέλετους των γυαλιών του ή/και την κοιλιά του), και μετά τα "λέγανε" με τον χάουσκα. λίγο που κρυφάκουσα (κάνοντας ότι κοιτάω κάτι πίνακες), λέγανε ο ένας στον άλλον που μένουνε και κανονίζαν φαγητό.
σκάνδαλο.
ο χαούσκα γάμησε, δεν τον είχα ξαναδεί, πιάνο προετοιμασμένο όσο και αυτός, με αδιανόητη αυτοπεποίθηση. έλεγε για την οικογένεια του και όλα αυτά και ζήλεψα. ωραιά ζωή φαίνεται να ζεί.
την ώρα που έπαιζε βέβαια σκεφτόμουν ότι αν αυτός κάνει τέτοια καριέρα με τόση άνεση και τόσο γλυκερό παίξιμο ώρες ώρες, τότε το δίκαιο θα ήταν η δανάη και ο γιάννης (acte vide) απλά να είναι το πιο περιζήτητο ντούο στον πλανήτη.
ο χαούσκα δεν είναι ούτε μια κλάνια μπροστά στην δανάη με άλλα λόγια.
αλλά παρόλαυτα, θα πήγαινε για φαί με τον νάϊμαν.
τι να πεις μετά απ'αυτό?
στην συναυλία του hauschka ήταν εκεί ο michael nyman αυτοπροσώπως, με μικρό γκομενάκι κιόλας (ίσως να τον βοηθάει να κουβαλάει τους χοντροσκέλετους των γυαλιών του ή/και την κοιλιά του), και μετά τα "λέγανε" με τον χάουσκα. λίγο που κρυφάκουσα (κάνοντας ότι κοιτάω κάτι πίνακες), λέγανε ο ένας στον άλλον που μένουνε και κανονίζαν φαγητό.
σκάνδαλο.
ο χαούσκα γάμησε, δεν τον είχα ξαναδεί, πιάνο προετοιμασμένο όσο και αυτός, με αδιανόητη αυτοπεποίθηση. έλεγε για την οικογένεια του και όλα αυτά και ζήλεψα. ωραιά ζωή φαίνεται να ζεί.
την ώρα που έπαιζε βέβαια σκεφτόμουν ότι αν αυτός κάνει τέτοια καριέρα με τόση άνεση και τόσο γλυκερό παίξιμο ώρες ώρες, τότε το δίκαιο θα ήταν η δανάη και ο γιάννης (acte vide) απλά να είναι το πιο περιζήτητο ντούο στον πλανήτη.
ο χαούσκα δεν είναι ούτε μια κλάνια μπροστά στην δανάη με άλλα λόγια.
αλλά παρόλαυτα, θα πήγαινε για φαί με τον νάϊμαν.
τι να πεις μετά απ'αυτό?
23.4.10
μπεστ μούβι
fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox fantastic mr fox
τι ταινία θεε μου τι ταινία, πόσο θεός ειναι ο γουές άντερσον, πόσο πολύ είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου έβερ, πόσο θεός είναι, πόσο πολύ αποδεικνύει μια ζωή ότι το στυλ είναι το ίδιο σημαντικό με την ουσία, πόσο ζεστή ταινία, πόσα σκατά έφαγα, τι πράμα ήταν αυτό, τι σοκ, σαν να ονειρευόμουν για 88 λεπτά, μετά έφυγα από το σινεμά και η ζωή μου ήταν άχρωμη, τι σοκ ήταν αυτό, τι σοκ ήταν αυτό
τι ταινία θεε μου τι ταινία, πόσο θεός ειναι ο γουές άντερσον, πόσο πολύ είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου έβερ, πόσο θεός είναι, πόσο πολύ αποδεικνύει μια ζωή ότι το στυλ είναι το ίδιο σημαντικό με την ουσία, πόσο ζεστή ταινία, πόσα σκατά έφαγα, τι πράμα ήταν αυτό, τι σοκ, σαν να ονειρευόμουν για 88 λεπτά, μετά έφυγα από το σινεμά και η ζωή μου ήταν άχρωμη, τι σοκ ήταν αυτό, τι σοκ ήταν αυτό
21.4.10
20.4.10
φέρστ θίνγκς φέρστ
προχθές το απόγευμα, έπεσα για ύπνο στο στρώμα στο πάτωμα και μου έσκασε. μου έσκασε ότι από τις πρώτες μουσικές αναμνήσεις που έχω είναι να είμαι στο άλφα ρομέο με τους γονείς μου και να κάθομαι πίσω ξαπλωμένος, κάπου ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, και να ακούνε τα ζεστά ποτά ασταμάτητα και να μην καταλαβαίνω τι σημαίνει η λέξη λιγοθυμάει και τι είναι το κίτρινο χαρτί και να φτιάχνω ιστορίες άρρωστες και παράξενες στο κεφάλι μου. μετά θυμάμαι κάνα δυο-τρία χρόνια μετά, να είμαι στο δημοτικό και να μου βάζει η μάνα μου με χαρά να ακούσω την συνέλευση των ποντικών γιατί είχαμε κάνει ένα κείμενο στο σχολείο που ανέφερε όλο αυτό και μου έλεγε "άκου να δείς, είναι αυτό που διαβάζατε σήμερα". και θυμάμαι την αφιέρωση που είχε πάνω ο δίσκος, δεν θυμάμαι τι ακριβώς έλεγε η αφιέρωση, αλλά θυμάμαι ότι ήταν τότε που έλειπε ο πατέρας μου μακριά, πολύ μακριά, γιά 6 βδομάδες το '86.
ουφ
δεν είμαι για τέτοια τελικά, με βεβαιότητα. όταν αυτά που έχω να κάνω είναι περισσότερα από 1 και τυχαίνει να πηγαίνουν σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις, νιώθω ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω κάτω και να χώσω το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια μου, σαν πρώτη άσκηση πανικού, ενός πανικού που επαναλαμβάνεται και με τρώει σιγα σιγά. το πρόβλημα δεν είναι το άγχος, το πρόβλημα είναι η διαχείριση του χρόνου. μετά έρχεται το άγχος και μετά έρχεται η διαχείριση του άγχους. το οποίο και πάλι όμως είναι πρόβλημα χρόνου έχω την αίσθηση. αλλά μπορεί και όχι. σε μία κουβέντα που είχα κάποτε με τον καλύτερο μου φίλο, μου είπε ότι δυσκολεύεται πάρα πολύ να προγραμματίσει την μέρα του, γιατί του φαίνεται πολύ πεζό σε σχέση με το να προγραμματίσει την ζωή του ολόκληρη. η πρώτη μου σκέψη είναι ότι ακούγεται τέλειο, γιατί μέσα μπλέκονται όλα, το σημαντικό και το ασήμαντο και τα ιδεατά όνειρα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ίσως να είναι χαζό, γιατί είναι ακόμα ένα deadlock, ακόμα μια περίπτωση όπου κοιτάς το πρόβλημα και το πρόβλημα σιγά σιγά γίνεται μέρος των υποπροβλημάτων. αμέσως μετά όμως σκέφτηκα ότι είναι πολύ έξυπνο, γιατί απλά συνεχίζεις αναδρομικά και ρίχνεις την ευθύνη αλλού, συνέχεια, για πάντα.
εδώ
το γραφείο είναι μπροστά και το παράθυρο είναι ανοιχτό στα δεξιά. το χρώμα του ξύλου που έχει τοποθετηθεί πανω στην μεταλλική ημιαλουμινένια βάση είναι μπλέ, αλλά από εκείνο το μπλέ που δεν σου χτυπάει τα μάτια. αυτό που παρατηρεί κανείς είναι τα απρόσεχτα τοποθετημένα αυτοκόλλητα πάνω στα πόδια του τραπεζιού. επάνω βρίσκονται η θήκη του λάπτοπ, χρώμα κόκκινο σχεδόν βυσσινί, δύο χαρτομάντηλα χρησιμοποιημένα και τσαλακωμένα άκομψα, ένα μπουκάλι νερό 0.5 λίτρων και άδειο μέχρι το 1/5. Το τετράδιο είναι κλειστό, με ένα μολύβι από πάνω, και αντί για σελιδοδείκτη βρίσκονται τοποθετημένες 4 Α4 εκτυπωμένες και το μόνο πράγμα που φαίνεται είναι η επικεφαλίδα "AMPLab - Weka Assignment". Το τετράδιο είναι μουτζουρωμένο με πράσινους και μωβ μαρκαδόρους, προσπαθώντας να μιμηθούν ένα στύλ το οποίο ίσως να ανήκε σε ψυχαναγκαστικό αυτιστικό καλλιτέχνη αλλά στην προκειμένη περίπτωση απλά είναι μιά φτηνή άσκηση ύφους. Μερικά κέρματα των 20,10 και 5 σεντς, και πιό δίπλα η τσάντα που το χρώμα της θα μπορούσε να πει κανεις ότι είναι εκείνο ακριβώς το βεραμάν που φτάνει στο όρια του λευκού. Ίσως κάπου να μπορούσε να χρησιμοποιηθέι σαν το αντίθετο του σκούρου κόκκινου. Το παράθυρο είναι ανοιχτό, σχεδόν σε γωνία 90 μοιρών, και ίσα που φτάνει η αντανάκλαση του ήλιου.
νιώθω ότι θέλω να περάσω από μέσα, αν χωράω, και να πηδήξω. αλλά δεν είναι πολύ ψηλα.
νιώθω ότι θέλω να περάσω από μέσα, αν χωράω, και να πηδήξω. αλλά δεν είναι πολύ ψηλα.
17.4.10
καλοκαίρι έτοιμος να πεθάνω, πάλι, σαν κάθε άλλη φορά
-το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών? μάλλον οι cure.
-"on my way to kyoto, i ended up in kiato". ή έστω κάπου εκεί κοντά. και μπορώ να πω οτι ήταν μια απρόσμενα ευτυχης κατάληξη.
-μου αρέσει να κοιτάω τα παπούτσια που αγοράζω αλλά μετά από μερικές μέρες μου φαίνονται βαρετά.
-κατάλαβα ότι στα μάτια κάποιων ανθρώπων απλά είμαι λαίμαργος και ανεύθυνος. ίσως και να είμαι τελικά. και τα δύο.
-βλέπω το wire αυτό τον καιρό και είναι πραγματικά απίστευτο. για κάποιο λόγο μου τα σκάει με πολύ παράξενο τρόπο. σκέφτομαι ότι και οι σοπράνος με κάναν να νιώθω παρόμοια πολλές φορές. δεν ξέρω.
-όταν ακούω cure, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι "τι έκανα όλα εκείνα τα χρόνια που τους σνόμπαρα?" "τι?! άκουγες σμιθς? μαλακία σου."
μαλακία μου ιντίντ.
-διαβάζω μανιασμένα το βιβλίο του ζόρζ πέρεκ και φτάνω σε σημεία που αρρωσταίνει το μυαλό μου με τις λεπτομέρειες και την σχολαστικότητα. υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι αυτή η ποιητική υπερανάλυση είναι ακριβώς ότι μου αρέσει να διαβάζω. αλλά μετά σκέφτομαι κατευθείαν ότι ακούγεται λίγο ηλίθιο. ίσως και να 'ναι. σίγουρα ίσως.
-έρχεται η ώρα που ανοίγει κι άλλο ο καιρός και είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που μου λείπουν όλοι και τα πάντα και όλα μου φαίνονται λάθος. σκέφτομαι ότι το πιό σωστό πράγμα που άκουσα τελευταία ήταν αυτό. και μετά προσπάθησα να δράσω ήρεμα και πανικοβλήθηκα.
-όσο πιό πολύ ηρεμώ, τόσο πιό πολύ αγχώνομαι. όσες περισσότερες μέρες αν δινω στον εαυτό μου τόσο περισσότερο νιώθω ότι απομακρύνομαι από αυτό που θα έπρεπε να ήμουν. αδυνατώ να κωδικοποίησω τις κινήσεις μου μερικές μέρες, νιώθω ότι βλέπω πάλι εκείνο το όνειρο που ακούω την φωνή μου να αλλάζει ηλικίες στιγμιαία και εγώ αντί να γερνάω κάθομαι ακίνητος και την ακούω και τρομάζω.
-ξυπνάω ιδρωμένος και κλείνω εισιτήριο να φύγω για πάντα. αλλά δεν έχω να πάω πουθενά. ακόμα κοιμάμαι.
-και μάλλον θα κοιμάμαι για πολύ καιρό ακόμα.
-"on my way to kyoto, i ended up in kiato". ή έστω κάπου εκεί κοντά. και μπορώ να πω οτι ήταν μια απρόσμενα ευτυχης κατάληξη.
-μου αρέσει να κοιτάω τα παπούτσια που αγοράζω αλλά μετά από μερικές μέρες μου φαίνονται βαρετά.
-κατάλαβα ότι στα μάτια κάποιων ανθρώπων απλά είμαι λαίμαργος και ανεύθυνος. ίσως και να είμαι τελικά. και τα δύο.
-βλέπω το wire αυτό τον καιρό και είναι πραγματικά απίστευτο. για κάποιο λόγο μου τα σκάει με πολύ παράξενο τρόπο. σκέφτομαι ότι και οι σοπράνος με κάναν να νιώθω παρόμοια πολλές φορές. δεν ξέρω.
-όταν ακούω cure, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι "τι έκανα όλα εκείνα τα χρόνια που τους σνόμπαρα?" "τι?! άκουγες σμιθς? μαλακία σου."
μαλακία μου ιντίντ.
-διαβάζω μανιασμένα το βιβλίο του ζόρζ πέρεκ και φτάνω σε σημεία που αρρωσταίνει το μυαλό μου με τις λεπτομέρειες και την σχολαστικότητα. υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι αυτή η ποιητική υπερανάλυση είναι ακριβώς ότι μου αρέσει να διαβάζω. αλλά μετά σκέφτομαι κατευθείαν ότι ακούγεται λίγο ηλίθιο. ίσως και να 'ναι. σίγουρα ίσως.
-έρχεται η ώρα που ανοίγει κι άλλο ο καιρός και είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που μου λείπουν όλοι και τα πάντα και όλα μου φαίνονται λάθος. σκέφτομαι ότι το πιό σωστό πράγμα που άκουσα τελευταία ήταν αυτό. και μετά προσπάθησα να δράσω ήρεμα και πανικοβλήθηκα.
-όσο πιό πολύ ηρεμώ, τόσο πιό πολύ αγχώνομαι. όσες περισσότερες μέρες αν δινω στον εαυτό μου τόσο περισσότερο νιώθω ότι απομακρύνομαι από αυτό που θα έπρεπε να ήμουν. αδυνατώ να κωδικοποίησω τις κινήσεις μου μερικές μέρες, νιώθω ότι βλέπω πάλι εκείνο το όνειρο που ακούω την φωνή μου να αλλάζει ηλικίες στιγμιαία και εγώ αντί να γερνάω κάθομαι ακίνητος και την ακούω και τρομάζω.
-ξυπνάω ιδρωμένος και κλείνω εισιτήριο να φύγω για πάντα. αλλά δεν έχω να πάω πουθενά. ακόμα κοιμάμαι.
-και μάλλον θα κοιμάμαι για πολύ καιρό ακόμα.
11.4.10
ξενέρωσα
πόσο πολύ ξενέρωσα?!?!
η κομματάρα από τον δίσκο του άριελ πινκ είναι διασκευή.
γαμώ τον χριστό.
ετοιμαζόμουν να γράψω αυτόν τον στίχο
BRIGHT LIT BLUE SKY/ YOU'RE FULL OF LIES
και εκεί ακριβώς έπεσα πάνω στην διασκευή.
αλλά αυτός ο στίχος είναι ακριβώς ότι καλύτερο περιγράφει το πως νιώθω.
ελπίδα δίπλα στην απόγνωση.
ή κάπως έτσι.
πωπω
ποσο κομματάρα!?!?
η κομματάρα από τον δίσκο του άριελ πινκ είναι διασκευή.
γαμώ τον χριστό.
ετοιμαζόμουν να γράψω αυτόν τον στίχο
BRIGHT LIT BLUE SKY/ YOU'RE FULL OF LIES
και εκεί ακριβώς έπεσα πάνω στην διασκευή.
αλλά αυτός ο στίχος είναι ακριβώς ότι καλύτερο περιγράφει το πως νιώθω.
ελπίδα δίπλα στην απόγνωση.
ή κάπως έτσι.
πωπω
ποσο κομματάρα!?!?
7.4.10
άνιμα λατίνα
το άνιμα λατίνα του λούτσιο μπατίστι είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ο δίσκος που μπορεί να περιγράψει τι νιώθω πως είναι το καλοκαίρι. μεσημεριανοί ύπνοι μετά από ζέστη, να ξυπνάς και να τρως καρπούζι, να βραδιάζει και να μπαίνει λίγος αέρας από το δωμάτιο και να θυμάσαι όλα τα άρρωστα όνειρα που έβλεπες ενώ κοιμόσουν. εκεί που έβλεπες θάλασσες εμφανίζονταν ζώα τρομακτικά, και ενώ έτρεχες να κρυφτείς μακριά τους, στο τέλος καθόσουν μαζί τους και αναλύατε τα γραπτά του κίρκεγκαρντ. κάτι ανάμεσα σε εφιάλτη και χαρούμενη ζωή δηλαδή.
το άνιμα λατίνα, είναι όντως ο καλύτερος καλοκαιρινός δίσκος που έχω ακούσει στην ζωή μου. τα πάντα είναι στο όριο να διαλυθούν, η ατμόσφαιρα είναι ήρεμη αλλά υπάρχουν στιγμές που είναι ζοφερή, ακούς παιδάκια να τραγουδάνε, οι ενορχηστρώσεις είναι άρρωστες (ΑΡΡΩΣΤΕΣ!!! δεν έχω ξανακούσει ποτέ τέτοιο ποπ πανζουρλισμό, εκεί στα καλά καθούμενα.), οι κιθάρες είναι μαλακές, οι φωνές είναι όμορφες. μακάρι όμως να καταλάβαινα και τι λένε. δεν καταλαβαίνω τίποτα.
τον ιούλιο του 2006, όταν αγόρασα το σάμπλερ μου και ξεκίνησα να περνάω με την σειρά όλους τους δίσκους που υπήρχαν στο σπίτι μου στην βέροια, συνειδητοποίησα αρρωστημένα πάτερν επανάληψης του λούτσιο μπατίστι, και τις περισσότερες φορές εμπεριείχαν αφιερώσεις εκατέρωθεν ανάμεσα στους γονείς μου, τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά, και την φάτσα του ιταλού να ξεπροβάλλει σε κάθε 15 δίσκους. σαν να θέλει με το ζόρι να μου πει κάτι. μου φαίνεται αδιανόητο ότι μπορεί ο πατέρας μου όντως να εκτιμούσε πραγματικά τον μπατίστι, κάπου εκεί ανάμεσα στους ουράϊα χιπ και τους πινκ φλόϊντ. μάλλον καταλάβαινε τα ιταλικά πολύ καλύτερα από μένα και όντως ένιωθε και έπαιρνε χαμπάρι του τι γινόταν εκει μέσα.
τα επόμενα καλοκαίρια, το πρώτο πράγμα που έκανα με το που έφτανα στην βέροια ήταν να αραδιάσω τους δίσκους του μπατίστι μπροστά μου και να τους κοιτάω και να τους σαμπλάρω ανελέητα και να ακούω σε άρρωστα ριπίτ κάθε μικρή φράση. οι δίσκοι αυτοί (καθώς και εκείνο το μπεστ οφ του που αγόρασα σε σιντι τον ιούνιο του 2007) είναι χειροπιαστό παράδειγμά για το τι μπορει να πετύχει κανεις με την μουσική. είναι 250 κόσμοι κρυμένοι εκει μέσα. όλα τα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων, όλο αυτό το καμένο πράμα στο κεφάλι μου, όλη η ζέστη, όλες οι βόλτες με το αυτοκίνητο, όλα τα ντραμς, όλες οι φωνές, όλα τα φαγητά, όλα τα σίνθ, όλες οι χωρωδίες τα βιολιά τα πνευστά οι ψίθυροι. όλα όλα όλα.
δεν έχω ακούσει πιό εμπνευσμένους δίσκους από κάποιους του λούτσιο μπατίστι στα 70ς. αντιπροσωπεύουν ακριβώς ότι αγαπάω στην μουσική. μελωδία πιό κάθαρη και από το νερό που ρίχνω στο κεφάλι μου κάθε πρωί για να καταλάβω που είμαι, και δαιδαλώδεις διαδρόμους πιό παράξενους κι από σόλο του κολτρέϊν πριν να πεθάνει. κόβεται η ανάσα μου με το άνιμα λατίνα, νιώθω ταπεινός, μικρός και τιποτένιος μπροστά του. είναι δίσκος που τον ακούς με τον κορίτσι σου και ενώ αυτή τραγουδάει εσύ χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο με την έμπνευση και τις ΑΡΡΩΣΤΕΣ ιδέες. είναι δίσκος που τον ακούς για να κοιμηθείς, και ξεχνάς που είσαι, νιώθεις ότι σε έχουν απαγάγει εξωγήινες φυλές, και σου τραγουδάνε στα αυτιά με την φωνή του αγαπημένου σου σπορτκάστερ. είναι δίσκος που θέλεις να τον κλέψεις από την αρχή μέχρι το τέλος, και είναι ώρες που σκέφτεσαι, πως γίνεται ένας ιταλός να κάνει σκόνη ΟΛΟΥΣ τους βρετανικούς δίσκους που έχω ακούσει στην ζωή μου. (ο ίνο δεν είναι βρετανός, πάντα ήταν ευρωπαίος).
όταν είδα πρώτη φορά το εξώφυλλο αυτού του δίσκου ερωτεύτηκα, ήταν ακριβώς ότι ήθελα να είμαι στην ζωή μου, είναι ακριβώς αυτός ο δίσκος που με κάνει να θέλω να γίνω μουσικός μια μέρα, είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που νιώθω όταν θέλω να αποκτήσω ελπίδα για την ζωή μου και όταν θέλω να νιώθω ότι μπορεί κάποτε τα όνειρα μου να πραγματοποιηθούν. είναι όλα τα συναισθήματα του κόσμου εκεί μέσα.
και δεν καταλαβαίνω ΚΑΝ μισή λέξη από όσα λέει. αν είναι δυνατόν.
το άνιμα λατίνα, είναι όντως ο καλύτερος καλοκαιρινός δίσκος που έχω ακούσει στην ζωή μου. τα πάντα είναι στο όριο να διαλυθούν, η ατμόσφαιρα είναι ήρεμη αλλά υπάρχουν στιγμές που είναι ζοφερή, ακούς παιδάκια να τραγουδάνε, οι ενορχηστρώσεις είναι άρρωστες (ΑΡΡΩΣΤΕΣ!!! δεν έχω ξανακούσει ποτέ τέτοιο ποπ πανζουρλισμό, εκεί στα καλά καθούμενα.), οι κιθάρες είναι μαλακές, οι φωνές είναι όμορφες. μακάρι όμως να καταλάβαινα και τι λένε. δεν καταλαβαίνω τίποτα.
τον ιούλιο του 2006, όταν αγόρασα το σάμπλερ μου και ξεκίνησα να περνάω με την σειρά όλους τους δίσκους που υπήρχαν στο σπίτι μου στην βέροια, συνειδητοποίησα αρρωστημένα πάτερν επανάληψης του λούτσιο μπατίστι, και τις περισσότερες φορές εμπεριείχαν αφιερώσεις εκατέρωθεν ανάμεσα στους γονείς μου, τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά, και την φάτσα του ιταλού να ξεπροβάλλει σε κάθε 15 δίσκους. σαν να θέλει με το ζόρι να μου πει κάτι. μου φαίνεται αδιανόητο ότι μπορεί ο πατέρας μου όντως να εκτιμούσε πραγματικά τον μπατίστι, κάπου εκεί ανάμεσα στους ουράϊα χιπ και τους πινκ φλόϊντ. μάλλον καταλάβαινε τα ιταλικά πολύ καλύτερα από μένα και όντως ένιωθε και έπαιρνε χαμπάρι του τι γινόταν εκει μέσα.
τα επόμενα καλοκαίρια, το πρώτο πράγμα που έκανα με το που έφτανα στην βέροια ήταν να αραδιάσω τους δίσκους του μπατίστι μπροστά μου και να τους κοιτάω και να τους σαμπλάρω ανελέητα και να ακούω σε άρρωστα ριπίτ κάθε μικρή φράση. οι δίσκοι αυτοί (καθώς και εκείνο το μπεστ οφ του που αγόρασα σε σιντι τον ιούνιο του 2007) είναι χειροπιαστό παράδειγμά για το τι μπορει να πετύχει κανεις με την μουσική. είναι 250 κόσμοι κρυμένοι εκει μέσα. όλα τα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων, όλο αυτό το καμένο πράμα στο κεφάλι μου, όλη η ζέστη, όλες οι βόλτες με το αυτοκίνητο, όλα τα ντραμς, όλες οι φωνές, όλα τα φαγητά, όλα τα σίνθ, όλες οι χωρωδίες τα βιολιά τα πνευστά οι ψίθυροι. όλα όλα όλα.
δεν έχω ακούσει πιό εμπνευσμένους δίσκους από κάποιους του λούτσιο μπατίστι στα 70ς. αντιπροσωπεύουν ακριβώς ότι αγαπάω στην μουσική. μελωδία πιό κάθαρη και από το νερό που ρίχνω στο κεφάλι μου κάθε πρωί για να καταλάβω που είμαι, και δαιδαλώδεις διαδρόμους πιό παράξενους κι από σόλο του κολτρέϊν πριν να πεθάνει. κόβεται η ανάσα μου με το άνιμα λατίνα, νιώθω ταπεινός, μικρός και τιποτένιος μπροστά του. είναι δίσκος που τον ακούς με τον κορίτσι σου και ενώ αυτή τραγουδάει εσύ χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο με την έμπνευση και τις ΑΡΡΩΣΤΕΣ ιδέες. είναι δίσκος που τον ακούς για να κοιμηθείς, και ξεχνάς που είσαι, νιώθεις ότι σε έχουν απαγάγει εξωγήινες φυλές, και σου τραγουδάνε στα αυτιά με την φωνή του αγαπημένου σου σπορτκάστερ. είναι δίσκος που θέλεις να τον κλέψεις από την αρχή μέχρι το τέλος, και είναι ώρες που σκέφτεσαι, πως γίνεται ένας ιταλός να κάνει σκόνη ΟΛΟΥΣ τους βρετανικούς δίσκους που έχω ακούσει στην ζωή μου. (ο ίνο δεν είναι βρετανός, πάντα ήταν ευρωπαίος).
όταν είδα πρώτη φορά το εξώφυλλο αυτού του δίσκου ερωτεύτηκα, ήταν ακριβώς ότι ήθελα να είμαι στην ζωή μου, είναι ακριβώς αυτός ο δίσκος που με κάνει να θέλω να γίνω μουσικός μια μέρα, είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που νιώθω όταν θέλω να αποκτήσω ελπίδα για την ζωή μου και όταν θέλω να νιώθω ότι μπορεί κάποτε τα όνειρα μου να πραγματοποιηθούν. είναι όλα τα συναισθήματα του κόσμου εκεί μέσα.
και δεν καταλαβαίνω ΚΑΝ μισή λέξη από όσα λέει. αν είναι δυνατόν.
μίνι απολογισμός
-way out west
-he's not that into you
-couples retreat
-have you heard about the morgans? (εγώ είδα το μισό)
-i love you, man
-hot rod
-caddyshack
-ferris bueller's day off
-the package (lost s06e10)
-year one
-he's not that into you
-couples retreat
-have you heard about the morgans? (εγώ είδα το μισό)
-i love you, man
-hot rod
-caddyshack
-ferris bueller's day off
-the package (lost s06e10)
-year one
3.4.10
ζορζ πέρεκ σε μετάφραση αχιλλέα κυριακίδη
"είναι κάτι σαν απολιθωμένη ανάμνηση, σαν πίνακας του Μαγκρίτ, που δεν ξέρεις αν είναι η πέτρα που ζωντάνεψε ή η ζωή που πέτρωσε. κάτι σαν μιά εικόνα που έμεινε ακίνητη -και ανεξίτηλη- για πάντα"
2.4.10
αγουέϊ/η κοιλάρα των τεμπών
είναι η πρώτη φορά που είναι πάσχα και είμαι μακριά από την βέροια και όσο και αν σκέφτομαι ότι δεν έχω πρόβλημα, που δεν έχω πρόβλημα, γιατί και εδώ όμορφα περνάω, υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν κάτι να κάνει κρακ κάπου μέσα μέσα στο κεφάλι μου και δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά.
οπότε αυτό τι με κάνει? προβλέψιμο? επαρχιώτη? ούτε καν ξέρω.
το μόνο σίγουρο είναι ότι -έρχεται κλισέ- είναι τόσο όμορφος ο απρίλης, που όπου και να είμαι είναι όμορφα. χρμφ.
χθες είχα μία κουβέντα και κατέληξα πάλι να υποθέτω για το τι θα ένιωθα πριν από δέκα χρόνια να ήξερα τι θα έκανα δέκα χρόνια μετά. είναι ίσως το πιό ηλίθιο ερώτημα που μπορεί να υποβληθεί (πόσο μάλλον όταν το υποβάλλεις ο ίδιος στον εαυτό σου) αλλά για κάποιον λόγο νιώθω όμορφα όταν το σκέφτομαι. αλλά η ηλιθιότητα παραμένει: το ερώτημα κρύβει νοσταλγία που αγγίζει ΚΑΙ την παρελθοντολαγνεία (χωρίς λόγο κιόλας), υπόθεση που φτάνει τα όρια του θρησκευτικού (πόσο βλάκας πιά) και κυρίως δεν έχει απάντηση. χμμμ. η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση θα μπορούσε να ήταν μόνο "τρώγε λιγότερο".
εδώ που είμαι αυτές τις μέρες για το πάσχα είναι αδιανόητα όμορφα, αλλά υπάρχουν δυο τρία πράγματα που με κάνουν να νιώθω ακόμα καλύτερα.
-ξεκίνησα τον "επόμενο" δίσκο μου. όπως πάντα, απλά ακούω μουσική μαζεμένη και κόβω λούπες και προσπαθώ να χαρώ με αυτές. χμμμ, εδώ όμως σκέφτομαι ότι γενικά δεν μου αρέσει να γράφω για τα μουσικά μου. δεν ξέρω. νιώθω κάπως άσχημα, σαν να με οδηγεί αυτή η αυτοαναφορά σε κάτι όχι μόντεστ και κάπως οξύμωρο. δεν ξέρω. αλλά από την άλλη, θα ήταν τέλειο να έχω και εδώ μία καταγραφή της πορείας των ηχογραφήσεων, και όλα αυτά τα όμορφα κλισέ. δεν ξέρω. το μόνο σίγουρο είναι ότι νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος που ήρθα εδώ με το σάμπλερ μου και το ipod - αναγκαστικά χωρίς πικάπ αυτή την φορά :( - και ξεκίνησα να ακούω και να κλέβω. τέλεια φάση
-πήγα στην βενετία για δυο μέρες, δεν είχα ξαναπάει ποτέ (η μόνιμη απάντηση στο δίλημμα "διακοπές κάπου αλλού, ή στην βέροια με τον στράτο" ήταν πάντα "βέροια και βόλτες με αυτοκίνητο μέχρι να μην υπάρχει άλλη βενζίνη και να μην χωράει άλλο φαγητό στο στομάχι μου". για την ώρα δεν ξοδεύω βενζίνη εδώ) και δεν ξέρω, ένιωσα να γονατίζομαι από την ασύλληπτη ομορφιά και την υγρασία και τα περίπτερα στο χώρο της μπιενάλε που ήταν εγκαταλελειμένα, και δεν σταμάτησα να σκέφτομαι πόσο τέλεια φάση είναι να είσαι καλλιτέχνης και να έχεις όνειρο να πας σε μία μπιενάλε και να γεμίσεις ένα ολόκληρο περίπτερο με έργα και πράγματα μικρά και μεγάλα. πωπω, σχεδόν δάκρυσα στην σκέψη. επίσης, συνέχεια σκεφτόμουν τις σκηνές που κυνηγάει ο γούντι άλεν την τζούλια ρόμπερτς μέσα στα στενάκια, και ευχόμουν να τον δω καταλάθος μπροστά μου. μόλις το σκέφτηκα, είδα μια αφίσα ότι θα έπαιζε εκεί μια μέρα μετά με το oldschool jazz συγκρότημα του και ήλπιζα να τον πετύχω πουθενά και να του δέσω τα κορδόνια, ή να τον αγκαλιάσω και να μην τον αφήσω ποτέ.
-αλλά και το μιλάνο είναι πανέμορφο και τρώω μέχρι να σκάσω. το πήρα απόφαση. κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να φάω τόσο πολύ για τόσες πολλές μέρες ώστε να μην χωράει άλλο. πραγματικά. θέλω να δω ποιά είναι τα όρια μου.
οπότε αυτό τι με κάνει? προβλέψιμο? επαρχιώτη? ούτε καν ξέρω.
το μόνο σίγουρο είναι ότι -έρχεται κλισέ- είναι τόσο όμορφος ο απρίλης, που όπου και να είμαι είναι όμορφα. χρμφ.
χθες είχα μία κουβέντα και κατέληξα πάλι να υποθέτω για το τι θα ένιωθα πριν από δέκα χρόνια να ήξερα τι θα έκανα δέκα χρόνια μετά. είναι ίσως το πιό ηλίθιο ερώτημα που μπορεί να υποβληθεί (πόσο μάλλον όταν το υποβάλλεις ο ίδιος στον εαυτό σου) αλλά για κάποιον λόγο νιώθω όμορφα όταν το σκέφτομαι. αλλά η ηλιθιότητα παραμένει: το ερώτημα κρύβει νοσταλγία που αγγίζει ΚΑΙ την παρελθοντολαγνεία (χωρίς λόγο κιόλας), υπόθεση που φτάνει τα όρια του θρησκευτικού (πόσο βλάκας πιά) και κυρίως δεν έχει απάντηση. χμμμ. η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση θα μπορούσε να ήταν μόνο "τρώγε λιγότερο".
εδώ που είμαι αυτές τις μέρες για το πάσχα είναι αδιανόητα όμορφα, αλλά υπάρχουν δυο τρία πράγματα που με κάνουν να νιώθω ακόμα καλύτερα.
-ξεκίνησα τον "επόμενο" δίσκο μου. όπως πάντα, απλά ακούω μουσική μαζεμένη και κόβω λούπες και προσπαθώ να χαρώ με αυτές. χμμμ, εδώ όμως σκέφτομαι ότι γενικά δεν μου αρέσει να γράφω για τα μουσικά μου. δεν ξέρω. νιώθω κάπως άσχημα, σαν να με οδηγεί αυτή η αυτοαναφορά σε κάτι όχι μόντεστ και κάπως οξύμωρο. δεν ξέρω. αλλά από την άλλη, θα ήταν τέλειο να έχω και εδώ μία καταγραφή της πορείας των ηχογραφήσεων, και όλα αυτά τα όμορφα κλισέ. δεν ξέρω. το μόνο σίγουρο είναι ότι νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος που ήρθα εδώ με το σάμπλερ μου και το ipod - αναγκαστικά χωρίς πικάπ αυτή την φορά :( - και ξεκίνησα να ακούω και να κλέβω. τέλεια φάση
-πήγα στην βενετία για δυο μέρες, δεν είχα ξαναπάει ποτέ (η μόνιμη απάντηση στο δίλημμα "διακοπές κάπου αλλού, ή στην βέροια με τον στράτο" ήταν πάντα "βέροια και βόλτες με αυτοκίνητο μέχρι να μην υπάρχει άλλη βενζίνη και να μην χωράει άλλο φαγητό στο στομάχι μου". για την ώρα δεν ξοδεύω βενζίνη εδώ) και δεν ξέρω, ένιωσα να γονατίζομαι από την ασύλληπτη ομορφιά και την υγρασία και τα περίπτερα στο χώρο της μπιενάλε που ήταν εγκαταλελειμένα, και δεν σταμάτησα να σκέφτομαι πόσο τέλεια φάση είναι να είσαι καλλιτέχνης και να έχεις όνειρο να πας σε μία μπιενάλε και να γεμίσεις ένα ολόκληρο περίπτερο με έργα και πράγματα μικρά και μεγάλα. πωπω, σχεδόν δάκρυσα στην σκέψη. επίσης, συνέχεια σκεφτόμουν τις σκηνές που κυνηγάει ο γούντι άλεν την τζούλια ρόμπερτς μέσα στα στενάκια, και ευχόμουν να τον δω καταλάθος μπροστά μου. μόλις το σκέφτηκα, είδα μια αφίσα ότι θα έπαιζε εκεί μια μέρα μετά με το oldschool jazz συγκρότημα του και ήλπιζα να τον πετύχω πουθενά και να του δέσω τα κορδόνια, ή να τον αγκαλιάσω και να μην τον αφήσω ποτέ.
-αλλά και το μιλάνο είναι πανέμορφο και τρώω μέχρι να σκάσω. το πήρα απόφαση. κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να φάω τόσο πολύ για τόσες πολλές μέρες ώστε να μην χωράει άλλο. πραγματικά. θέλω να δω ποιά είναι τα όρια μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)