καλοκαίρι έτοιμος να πεθάνω, πάλι, σαν κάθε άλλη φορά

-το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών? μάλλον οι cure.

-"on my way to kyoto, i ended up in kiato". ή έστω κάπου εκεί κοντά. και μπορώ να πω οτι ήταν μια απρόσμενα ευτυχης κατάληξη.

-μου αρέσει να κοιτάω τα παπούτσια που αγοράζω αλλά μετά από μερικές μέρες μου φαίνονται βαρετά.

-κατάλαβα ότι στα μάτια κάποιων ανθρώπων απλά είμαι λαίμαργος και ανεύθυνος. ίσως και να είμαι τελικά. και τα δύο.

-βλέπω το wire αυτό τον καιρό και είναι πραγματικά απίστευτο. για κάποιο λόγο μου τα σκάει με πολύ παράξενο τρόπο. σκέφτομαι ότι και οι σοπράνος με κάναν να νιώθω παρόμοια πολλές φορές. δεν ξέρω.

-όταν ακούω cure, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι "τι έκανα όλα εκείνα τα χρόνια που τους σνόμπαρα?" "τι?! άκουγες σμιθς? μαλακία σου."
μαλακία μου ιντίντ.

-διαβάζω μανιασμένα το βιβλίο του ζόρζ πέρεκ και φτάνω σε σημεία που αρρωσταίνει το μυαλό μου με τις λεπτομέρειες και την σχολαστικότητα. υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι αυτή η ποιητική υπερανάλυση είναι ακριβώς ότι μου αρέσει να διαβάζω. αλλά μετά σκέφτομαι κατευθείαν ότι ακούγεται λίγο ηλίθιο. ίσως και να 'ναι. σίγουρα ίσως.

-έρχεται η ώρα που ανοίγει κι άλλο ο καιρός και είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που μου λείπουν όλοι και τα πάντα και όλα μου φαίνονται λάθος. σκέφτομαι ότι το πιό σωστό πράγμα που άκουσα τελευταία ήταν αυτό. και μετά προσπάθησα να δράσω ήρεμα και πανικοβλήθηκα.

-όσο πιό πολύ ηρεμώ, τόσο πιό πολύ αγχώνομαι. όσες περισσότερες μέρες αν δινω στον εαυτό μου τόσο περισσότερο νιώθω ότι απομακρύνομαι από αυτό που θα έπρεπε να ήμουν. αδυνατώ να κωδικοποίησω τις κινήσεις μου μερικές μέρες, νιώθω ότι βλέπω πάλι εκείνο το όνειρο που ακούω την φωνή μου να αλλάζει ηλικίες στιγμιαία και εγώ αντί να γερνάω κάθομαι ακίνητος και την ακούω και τρομάζω.

-ξυπνάω ιδρωμένος και κλείνω εισιτήριο να φύγω για πάντα. αλλά δεν έχω να πάω πουθενά. ακόμα κοιμάμαι.

-και μάλλον θα κοιμάμαι για πολύ καιρό ακόμα.