αγουέϊ/η κοιλάρα των τεμπών

είναι η πρώτη φορά που είναι πάσχα και είμαι μακριά από την βέροια και όσο και αν σκέφτομαι ότι δεν έχω πρόβλημα, που δεν έχω πρόβλημα, γιατί και εδώ όμορφα περνάω, υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν κάτι να κάνει κρακ κάπου μέσα μέσα στο κεφάλι μου και δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά.

οπότε αυτό τι με κάνει? προβλέψιμο? επαρχιώτη? ούτε καν ξέρω.

το μόνο σίγουρο είναι ότι -έρχεται κλισέ- είναι τόσο όμορφος ο απρίλης, που όπου και να είμαι είναι όμορφα. χρμφ.

χθες είχα μία κουβέντα και κατέληξα πάλι να υποθέτω για το τι θα ένιωθα πριν από δέκα χρόνια να ήξερα τι θα έκανα δέκα χρόνια μετά. είναι ίσως το πιό ηλίθιο ερώτημα που μπορεί να υποβληθεί (πόσο μάλλον όταν το υποβάλλεις ο ίδιος στον εαυτό σου) αλλά για κάποιον λόγο νιώθω όμορφα όταν το σκέφτομαι. αλλά η ηλιθιότητα παραμένει: το ερώτημα κρύβει νοσταλγία που αγγίζει ΚΑΙ την παρελθοντολαγνεία (χωρίς λόγο κιόλας), υπόθεση που φτάνει τα όρια του θρησκευτικού (πόσο βλάκας πιά) και κυρίως δεν έχει απάντηση. χμμμ. η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση θα μπορούσε να ήταν μόνο "τρώγε λιγότερο".

εδώ που είμαι αυτές τις μέρες για το πάσχα είναι αδιανόητα όμορφα, αλλά υπάρχουν δυο τρία πράγματα που με κάνουν να νιώθω ακόμα καλύτερα.

-ξεκίνησα τον "επόμενο" δίσκο μου. όπως πάντα, απλά ακούω μουσική μαζεμένη και κόβω λούπες και προσπαθώ να χαρώ με αυτές. χμμμ, εδώ όμως σκέφτομαι ότι γενικά δεν μου αρέσει να γράφω για τα μουσικά μου. δεν ξέρω. νιώθω κάπως άσχημα, σαν να με οδηγεί αυτή η αυτοαναφορά σε κάτι όχι μόντεστ και κάπως οξύμωρο. δεν ξέρω. αλλά από την άλλη, θα ήταν τέλειο να έχω και εδώ μία καταγραφή της πορείας των ηχογραφήσεων, και όλα αυτά τα όμορφα κλισέ. δεν ξέρω. το μόνο σίγουρο είναι ότι νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος που ήρθα εδώ με το σάμπλερ μου και το ipod - αναγκαστικά χωρίς πικάπ αυτή την φορά :( - και ξεκίνησα να ακούω και να κλέβω. τέλεια φάση

-πήγα στην βενετία για δυο μέρες, δεν είχα ξαναπάει ποτέ (η μόνιμη απάντηση στο δίλημμα "διακοπές κάπου αλλού, ή στην βέροια με τον στράτο" ήταν πάντα "βέροια και βόλτες με αυτοκίνητο μέχρι να μην υπάρχει άλλη βενζίνη και να μην χωράει άλλο φαγητό στο στομάχι μου". για την ώρα δεν ξοδεύω βενζίνη εδώ) και δεν ξέρω, ένιωσα να γονατίζομαι από την ασύλληπτη ομορφιά και την υγρασία και τα περίπτερα στο χώρο της μπιενάλε που ήταν εγκαταλελειμένα, και δεν σταμάτησα να σκέφτομαι πόσο τέλεια φάση είναι να είσαι καλλιτέχνης και να έχεις όνειρο να πας σε μία μπιενάλε και να γεμίσεις ένα ολόκληρο περίπτερο με έργα και πράγματα μικρά και μεγάλα. πωπω, σχεδόν δάκρυσα στην σκέψη. επίσης, συνέχεια σκεφτόμουν τις σκηνές που κυνηγάει ο γούντι άλεν την τζούλια ρόμπερτς μέσα στα στενάκια, και ευχόμουν να τον δω καταλάθος μπροστά μου. μόλις το σκέφτηκα, είδα μια αφίσα ότι θα έπαιζε εκεί μια μέρα μετά με το oldschool jazz συγκρότημα του και ήλπιζα να τον πετύχω πουθενά και να του δέσω τα κορδόνια, ή να τον αγκαλιάσω και να μην τον αφήσω ποτέ.

-αλλά και το μιλάνο είναι πανέμορφο και τρώω μέχρι να σκάσω. το πήρα απόφαση. κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να φάω τόσο πολύ για τόσες πολλές μέρες ώστε να μην χωράει άλλο. πραγματικά. θέλω να δω ποιά είναι τα όρια μου.