άνιμα λατίνα

το άνιμα λατίνα του λούτσιο μπατίστι είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ο δίσκος που μπορεί να περιγράψει τι νιώθω πως είναι το καλοκαίρι. μεσημεριανοί ύπνοι μετά από ζέστη, να ξυπνάς και να τρως καρπούζι, να βραδιάζει και να μπαίνει λίγος αέρας από το δωμάτιο και να θυμάσαι όλα τα άρρωστα όνειρα που έβλεπες ενώ κοιμόσουν. εκεί που έβλεπες θάλασσες εμφανίζονταν ζώα τρομακτικά, και ενώ έτρεχες να κρυφτείς μακριά τους, στο τέλος καθόσουν μαζί τους και αναλύατε τα γραπτά του κίρκεγκαρντ. κάτι ανάμεσα σε εφιάλτη και χαρούμενη ζωή δηλαδή.

το άνιμα λατίνα, είναι όντως ο καλύτερος καλοκαιρινός δίσκος που έχω ακούσει στην ζωή μου. τα πάντα είναι στο όριο να διαλυθούν, η ατμόσφαιρα είναι ήρεμη αλλά υπάρχουν στιγμές που είναι ζοφερή, ακούς παιδάκια να τραγουδάνε, οι ενορχηστρώσεις είναι άρρωστες (ΑΡΡΩΣΤΕΣ!!! δεν έχω ξανακούσει ποτέ τέτοιο ποπ πανζουρλισμό, εκεί στα καλά καθούμενα.), οι κιθάρες είναι μαλακές, οι φωνές είναι όμορφες. μακάρι όμως να καταλάβαινα και τι λένε. δεν καταλαβαίνω τίποτα.

τον ιούλιο του 2006, όταν αγόρασα το σάμπλερ μου και ξεκίνησα να περνάω με την σειρά όλους τους δίσκους που υπήρχαν στο σπίτι μου στην βέροια, συνειδητοποίησα αρρωστημένα πάτερν επανάληψης του λούτσιο μπατίστι, και τις περισσότερες φορές εμπεριείχαν αφιερώσεις εκατέρωθεν ανάμεσα στους γονείς μου, τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά, και την φάτσα του ιταλού να ξεπροβάλλει σε κάθε 15 δίσκους. σαν να θέλει με το ζόρι να μου πει κάτι. μου φαίνεται αδιανόητο ότι μπορεί ο πατέρας μου όντως να εκτιμούσε πραγματικά τον μπατίστι, κάπου εκεί ανάμεσα στους ουράϊα χιπ και τους πινκ φλόϊντ. μάλλον καταλάβαινε τα ιταλικά πολύ καλύτερα από μένα και όντως ένιωθε και έπαιρνε χαμπάρι του τι γινόταν εκει μέσα.

τα επόμενα καλοκαίρια, το πρώτο πράγμα που έκανα με το που έφτανα στην βέροια ήταν να αραδιάσω τους δίσκους του μπατίστι μπροστά μου και να τους κοιτάω και να τους σαμπλάρω ανελέητα και να ακούω σε άρρωστα ριπίτ κάθε μικρή φράση. οι δίσκοι αυτοί (καθώς και εκείνο το μπεστ οφ του που αγόρασα σε σιντι τον ιούνιο του 2007) είναι χειροπιαστό παράδειγμά για το τι μπορει να πετύχει κανεις με την μουσική. είναι 250 κόσμοι κρυμένοι εκει μέσα. όλα τα καλοκαίρια των τελευταίων χρόνων, όλο αυτό το καμένο πράμα στο κεφάλι μου, όλη η ζέστη, όλες οι βόλτες με το αυτοκίνητο, όλα τα ντραμς, όλες οι φωνές, όλα τα φαγητά, όλα τα σίνθ, όλες οι χωρωδίες τα βιολιά τα πνευστά οι ψίθυροι. όλα όλα όλα.

δεν έχω ακούσει πιό εμπνευσμένους δίσκους από κάποιους του λούτσιο μπατίστι στα 70ς. αντιπροσωπεύουν ακριβώς ότι αγαπάω στην μουσική. μελωδία πιό κάθαρη και από το νερό που ρίχνω στο κεφάλι μου κάθε πρωί για να καταλάβω που είμαι, και δαιδαλώδεις διαδρόμους πιό παράξενους κι από σόλο του κολτρέϊν πριν να πεθάνει. κόβεται η ανάσα μου με το άνιμα λατίνα, νιώθω ταπεινός, μικρός και τιποτένιος μπροστά του. είναι δίσκος που τον ακούς με τον κορίτσι σου και ενώ αυτή τραγουδάει εσύ χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο με την έμπνευση και τις ΑΡΡΩΣΤΕΣ ιδέες. είναι δίσκος που τον ακούς για να κοιμηθείς, και ξεχνάς που είσαι, νιώθεις ότι σε έχουν απαγάγει εξωγήινες φυλές, και σου τραγουδάνε στα αυτιά με την φωνή του αγαπημένου σου σπορτκάστερ. είναι δίσκος που θέλεις να τον κλέψεις από την αρχή μέχρι το τέλος, και είναι ώρες που σκέφτεσαι, πως γίνεται ένας ιταλός να κάνει σκόνη ΟΛΟΥΣ τους βρετανικούς δίσκους που έχω ακούσει στην ζωή μου. (ο ίνο δεν είναι βρετανός, πάντα ήταν ευρωπαίος).

όταν είδα πρώτη φορά το εξώφυλλο αυτού του δίσκου ερωτεύτηκα, ήταν ακριβώς ότι ήθελα να είμαι στην ζωή μου, είναι ακριβώς αυτός ο δίσκος που με κάνει να θέλω να γίνω μουσικός μια μέρα, είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που νιώθω όταν θέλω να αποκτήσω ελπίδα για την ζωή μου και όταν θέλω να νιώθω ότι μπορεί κάποτε τα όνειρα μου να πραγματοποιηθούν. είναι όλα τα συναισθήματα του κόσμου εκεί μέσα.

και δεν καταλαβαίνω ΚΑΝ μισή λέξη από όσα λέει. αν είναι δυνατόν.