ουφ

δεν είμαι για τέτοια τελικά, με βεβαιότητα. όταν αυτά που έχω να κάνω είναι περισσότερα από 1 και τυχαίνει να πηγαίνουν σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις, νιώθω ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω κάτω και να χώσω το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια μου, σαν πρώτη άσκηση πανικού, ενός πανικού που επαναλαμβάνεται και με τρώει σιγα σιγά. το πρόβλημα δεν είναι το άγχος, το πρόβλημα είναι η διαχείριση του χρόνου. μετά έρχεται το άγχος και μετά έρχεται η διαχείριση του άγχους. το οποίο και πάλι όμως είναι πρόβλημα χρόνου έχω την αίσθηση. αλλά μπορεί και όχι. σε μία κουβέντα που είχα κάποτε με τον καλύτερο μου φίλο, μου είπε ότι δυσκολεύεται πάρα πολύ να προγραμματίσει την μέρα του, γιατί του φαίνεται πολύ πεζό σε σχέση με το να προγραμματίσει την ζωή του ολόκληρη. η πρώτη μου σκέψη είναι ότι ακούγεται τέλειο, γιατί μέσα μπλέκονται όλα, το σημαντικό και το ασήμαντο και τα ιδεατά όνειρα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ίσως να είναι χαζό, γιατί είναι ακόμα ένα deadlock, ακόμα μια περίπτωση όπου κοιτάς το πρόβλημα και το πρόβλημα σιγά σιγά γίνεται μέρος των υποπροβλημάτων. αμέσως μετά όμως σκέφτηκα ότι είναι πολύ έξυπνο, γιατί απλά συνεχίζεις αναδρομικά και ρίχνεις την ευθύνη αλλού, συνέχεια, για πάντα.