όντως

αν χρησιμοποιούσα το last.fm από το 2005 και μετά, θα φαινόταν και επισήμως, ότι ο δίσκος που έχω ακούσει πιό πολύ τα τελευταία 5 χρόνια είναι το antics των interpol. πιό πολύ από το donuts, πιό πολύ από το person pitch, πιό πολύ από το illinoise, και λίιιιγο περισσότερο από το madvillainy.

είναι πολύ παράξενο πως προκύπτουν αυτά. είναι ένας δίσκος που τον αγαπάω αφόρητα, και είναι πραγματικά ο τελευταίος κιθαρίστικος δίσκος που απόλαυσα. και το αστείο είναι τον άκουσα έναν χρόνο μετά αφού βγήκε, αφού δανείστηκα το σιντί από τον θηβαίο.

και από τότε, είναι ο μόνος δίσκος που δεν έχει φυγεί ποτέ από κανέναν κινητό μου με mp3, και κανένα ipod, ποτέ. είναι ο δίσκος που όταν έιμαι στον δρόμο και περπατάω και βαριέμαι και δεν ξέρω τι να ακούσω, αυτό θα βάλω, και θα περπατάω τραγουδώντας, μέσα στην χαρά.

χθες κατάλαβα ότι ξέρω όλα τα τραγούδια απέξω, απέξω και ανακατωτά, και ότι μου αρέσει αυτό που μου βγάζει. λίγη απόγνωση, λίγα νεύρα, λίγη νοσταλγία, λίγο θολό ρομαντισμό. τον παραλληλίζω άνετα με το a night like this των cure, όταν τα ακούω, νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα.

διάβαζα ένα κόμεντ στο youtube για το a night like this, και κάποιος/α έλεγε ότι εκεί ο robert smith τραγουδάει σαν παιδί που θέλει κάτι με το ζόρι. και με το antics έτσι νιώθω, συνέχεια. μου μεταδίδει αυτό το αίσθημα της απαίτησης, της αναγκαιότητας, σαν να προσπαθείς να βγεις από το αδιέξοδο απεγνωσμένα. και το έχω πολύ ανάγκη αυτόν τον καιρό.