τραντίσιον

παρεξηγημένη έννοια στο λεξικό μου ο απογευματινός ύπνος. προς την αγαπημένη πλευρά του παρεξηγημένου πάντως, το μόνο σίγουρο.

ίσως για αυτό να φταίει ότι άκουσα νωρίς το στίχο του σκοτ γουόκερ

"It's raining today/But once there was summer and you/And dark little rooms/And sleep in late afternoons /Those moments descend on my windowpane" και τον αγάπησα σε κρίσιμη στιγμή.

όπως επίσης και το άλλο υπερ-κλισέ(δεν είναι σκοτ γουόκερ, και απλά είναι τόόόσο ανκουλ η προέλευση) "oh! how i love you in the evenings/when we are sleeping"

σε κάθε περίπτωση είναι τόσο όμορφα και τα δύο, που σε ωθούν να κοιμάσαι μέρα και να ξυπνάς μετά από 2 ώρες και να είναι βράδυ ή ακόμα καλύτερα να κοιμάσαι βράδυ και να ξυπνάς βράδυ, όπως έγινε και μόλις τώρα, και η απόσταση από το δωμάτιο στην εξώπορτα φαντάζει τρόμος.

αχ. η πιό στάνταρ χαζή δήλωση μου είναι ότι "λατρεύω να κοιμάμαι το απόγευμα, να ξυπνάω βράδυ και μόνος, να μην έχω κανονίσει τίποτα για μετά, και να βγαίνω αυτοκτονική βόλτα μπάϊ μαϊσέλφ για να αγοράσω σοκολατίτσα και χυμό"

σήμερα όμως, έχω ήδη κανονίσει να πάω στο μπάϊος και μετά στο γκάζι στoν (υπερφέϊκ άξεντ χίαρ...) φάλτζανς όποτε μπορώ να αυτομαστιγωθώ παραδειγματικά, γιατί επιχείρησα να υιοθετήσω μια ασφαλή και πιασάρικη faux μελαγχολική θεματολογία, την οποία και αναίρεσα θριαμβευτικά και με ύφος χαζοχαρούμενου.

το οποίο το κουβαλάω όυτως ή άλλως κόνσταντλι, οπότε έχω τιμωρήθει ήδη.