και είναι όντως παράξενο αυτό με τη βέροια και αυτό που παθαίνω κάθε φορά. είναι σαν να βυθίζομαι σε μία διαρκή idleness, που με αρπάζει και κάθομαι και την κοιτάω και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. μπορεί να κάνω κάτι καμιά φορά, μπορεί να ενεργοποιούμαι λιγάκι. αλλά πάντα λιγάκι.
όπως προχθές που βρήκα το κασσετόφωνο, ξεκίνησα να παίζω με τα τειπ λούπς, χάρηκα και το παράτησα.
δεν ακούγεται και πολύ λογικό. είναι κάτι μεταξύ καθησυχασμού, έλλειψης συγκέντρωσης, ενθουσιασμού και βλακείας.
τείνω προς το να κρατήσω μόνο το τελευταίο πάντως.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου