λειβαδίτης

σιχαίνομαι πολλά πράγματα στον εαυτό μου. την έλλειψη φόκους, την αναβλητικότητα μου, την κοιλίτσα μου, την υποτακτικότητα μου, τα άθλια δάχτυλα στα χέρια μου. το μόνο όμως που συνεχίζει, και δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να με κάνει να νιώθω αμήχανα, είναι η τάση που κουβαλάω για νοσταλγία και ωραιοποιημένες ενδοσκοποήσεις στο παρελθόν μου.

αλήθεια, δεν το αντέχω αυτό πάνω μου πιά. ήταν όντως χρήσιμο όταν ήμουν στο στρατό γιατί, τις 99 από τις 100 φορές προτιμούσα να κοιτάω το ταβάνι και να σκέφτομαι τον ιωσηφίδάκο και το σπίτι του στο βόλο που έβλεπε το ρολόϊ και τους γερανούς στο λιμάνι, παρά να χρειαστεί να αφιερώσω 4 δευτερόλεπτα από τον χρόνο μου για να συζητήσω με οποιονδήποτε καθστερημένο είχε όρεξη να μου μιλήσει για το αμάξι του ή την γκόμενα του.

αλλά ακόμα? ακόμα? πόσο καθυστερημένος μπορεί να έιμαι?! το ξέρω ότι ζω με 3 χρόνια καθυστέρηση, το ξέρω, αλλά με κουράζει. γιατί δεν έχω την στοιχειώδη δύναμη να το αποβάλλω? μήπως το παρόν μου τείνει στη συρρίκνωση των συγκριτικών απολαύσεων? μήπως όσο περνάει ο καιρός, διαστέλλεται δυσανάλογα και το χρονικό διάστημα των παρελθοντικών γκουντ τάιμς? μα, αυτή την στιγμή είμαι χαρούμενος. είμαι στο δωμάτιο, στο μικρό μου δωμάτιο, έχω δίπλα μου έναν σούπερ γαλάζιο κινέζικο καταρράκτη, σε λίγο θα παίξω μουσικούλα με τον κου, κοιτάω ωραία μεταπτυχιακάκια για του χρόνου και έχω και τον τόνι σοπράνο να με καθησυχάζει στο σαλόνι.

αααααχ. αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω.

το αγαπημένο μου τραγούδι των άνιμαλ κολέκτιβ είναι το i see you pan. ίσως να έχει και τον ομορφότερο τίτλο που έχω διαβάσει τελευταία.