είναι το rocket number nine το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ?

I hear you're buying a synthesizer and an arpeggiator and are throwing your computer out the window because you want to make something real.

I hear that you and your band have sold your guitars and bought turntables. I hear that you and your band have sold your turntables and bought guitars.

I hear everybody that you know is more relevant than everybody that I know.

But have you seen my records?

You don't know what you really want.

:-o

[..]θυμήθηκε τον νικόλαο της κούζας, για τον οποίο κάθε ευθεία γραμμή είναι το τόξο ενός άπειρου κύκλου.[..]

αποφασιστικά

ευθεία. ούτε αρίστερά, ούτε δεξιά, ούτε τίποτα. ευθεία. απολύτως ευθεία. κανέναν, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. 

στα ίχνη του μονόχερου

-"είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να κάνει την ζωή άξια για να υπάρχει εκτός από τον sun ra και τα free πνευστά?"
-"ναι. απλά εγώ θα έλεγα και το Άπειρο του Μπόρχες, το εξώφυλλο του Madvillainy, τους μονόχερους ανθρώπους, και την πολυκατοικία στο 11 της οδού Simon-Crubellier."
-"και τον γούντι άλεν"
-"μόνο τον γούντι άλεν"
-"και τον sun ra"
-"και τις κουβέντες για ψωλές"
-"κυρίως αυτές"

κοίτα

σαν να γίνεται ένα τσαφ και να ανοίγει ένας ολόκληρος κόσμος και να μπαίνεις μέσα και να χάνεις το κεφάλι σου, απλά, χωρίς τίποτα άλλο. να ανοίγεις ένα βιβλίο και να μπαίνεις μέσα, να ακούς ενάμιση λεπτό από ένα τραγούδι και να καταλαβαίνεις που βρίσκεσαι, οι αναφορές να πέφτουν η μία πάνω στην άλλη, αναδρομικά, σε άπειρο βάθος, συνεχόμενα. απλά βλέποντας μισό λεπτό, ακούγοντας μισό ήχο. σταματώντας να σκέφτεσαι και να προσπαθείς να το επιβάλλεις, όχι, δεν γίνεται πιά έτσι, αλλά πάρτο απόφαση. και φύγε. ή κάνε κάτι. αλλά όχι πιά όπως είναι.

αδυνατώ πιά να εξηγώ τα αυτονόητα, αδυνατώ να προσπαθώ να καταλάβω την κατανόηση των άλλων, έχει πάψει να με απασχολεί. απλά έπαψε, σαν να ακούστηκε ενα μικρό φσατ και να έκλεισε ο διακόπτης.

"and not a single fuck was given on that day"

αλλά σε κάθε περίπτωση, θέλω να κρατήσω δυό τρία πράγματα, σαν σκέψεις που μείνανε στην μέση, σαν βιβλία που δεν τελείωσαν.

ARMLEGS/ARMDANCE

"hothouse sense of time/no knowledge of life/and at the mercy of fortune"

ή αλλιώς

"a reminder of valued past events"

γαμώ τον χριστό σου.

--
εδώ όμως?
--

από την στιγμή που άνοιξα το ζωή οδηγίες χρήσεως του περέκ, έκλεισαν τα πάντα γύρω μου για πάντα. μόνο εσύ έμεινες, που μου το έλεγες από τότε να το διαβάσω και εγώ για κάποιο λόγο το απέφευγα. μάλλον ήξερα. ή μάλλον δεν ήξερα.

μόνο αυτό έχει νόημα πιά και τίποτα άλλο. ο ζορζ περέκ, ο κήπος με τα διακλαδωτά μονοπάτια, και το άπειρο, και όλες οι άπειρες εκδοχές, ο λαβύρινθος, όλα.

--
ναι
--

πόσο τραγικό είναι να νιώθεις το κεφάλι σου ότι θέλει να σκέφτεται και να χαίρεται και να γεννάει πράγματα και να πρέπει με το ζόρι να το βάλεις να σκέφτεται άλλα. τίποτα.

τίποτα απολύτως.

"αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο"

γαμώ το χριστό σου.

ενάργεια

"αυτό που παρουσιάζεται εδώ -δεν παρουσιάζεται ούτε συμβολικά ούτε αλληγορικά, αλλά "αυτοπροσώπως"- είναι το Χάος, η Άβυσσος, το Απύθμενο. Και μέσα από αυτό το Χάος, μέσα από αυτή την Άβυσσο, αναδύεται ανεξήγητα, αλλά με πλήρη, ενάργεια μία τέλεια μορφή, η θριαμβευτική μελωδία[...]"

ο κορνήλιος καστοριάδης μιλάει για το πέρασμα από το τρίτο μέρος προς το φινάλε της τέταρτης και τελευταίας συμφωνίας του σούμαν, και εγώ ακούω σαν ρα ξανά και ξανά. και προσπαθώ να βρω συνδέσεις.

σκιές

"The Dead Past"
The civilizations of the past have been used as the foundation of the civilization of today. Because of this, the world keeps looking toward the past for guidance. Too many people are following the past. In this new space age, this is dangerous. The past is DEAD and those, who are following the past are doomed to die and be like the past. It is no accident that those who die are said to have passed since those who have PASSED are PAST.

the abyss of machinery

τα κρουστά του σαν ρα, σαν τη συνείδηση να σου χτυπάει ρυθμικά τις φλέβες, σαν να βλέπεις ξανα και ξανά τον σάντι μπέϊτς να κάνει τα ίδια λάθη, σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις, σαν να βλέπεις το χάος να ξεσπά μπροστά σου, σαν να προσπαθείς να μιλήσεις με την άβυσσο και το απύθμενο, σαν να χάνεται το μάτι σου εναλλάξ στην ομορφιά και την ασχήμια.

σαν να βλέπεις όλους τους ανθρώπους γύρω σου σαν χαρακτήρες που είναι όλοι ίδιοι και ολόιδιοι, όλοι τους το ίδιο, και συ να μην καταλαβαίνεις αν κοιτάς δεξιά και αριστερά, σαν να φοράς 15 ρουχά για να μην κρυώνεις, ενώ παλιά δεν κρύωνες ούτως ή άλλως. αλλά και πάλι περιμένεις περιμένεις περιμένεις περιμένεις να συμβούν τα πάντα, κάθεσαι στην μέση, όλες οι εκδοχές είναι μπροστά σου, αλλά πάντα διαλέγεις την λάθος, για πάντα την λάθος για πάντα.

σαν κρουστά σε δίσκο του σαν ρα, που χτυπάνε τα μηνίγγια με μίσος, σαν μικρές νότες που ακούγονται σαν ψεύτικες, ίσα ίσα για να χαρείς ότι κάτι γίνεται.

μόνο που δεν γίνεται τίποτα, ποτέ, για πάντα, ποτέ, αιώνια. τίποτα.

τι κοινό έχουν αυτοί οι δίσκοι?

byrds - younger than yesterday
slayer - reign in blood
nick drake - pink moon
ramones - ramones
creedence clearwater revival - green river
tim hardin – one
simon and garfunkel – bookends
serge gainsbourg – histoire de nelody nelson
mc5 - back in the USA
nico - desertshore
edan - echo party
the cure - japanese whispers
husker du - land speed record

tomorrow brings another way to lose you

σκέφτομαι πόσο πολύ αγαπάω τον tim hardin. πόσο πολύ λατρεύω τα τραγούδια του και την διαλυμένη φωνή του. σκέφτομαι ότι το never too far είναι στα 5 αγαπημένα μου τραγούδια, που με γονατίζουν με την απλότητα, τους στίχους, τα πάντα. η εκτέλεση των gandalf είναι εξίσου απίθανη και αδιανόητη, πανέμορφη με τα σκασίματα και τα κοπανήματα και το ατελείωτο κρεσέντο. σαν να πήραν το ανεκπλήρωτο και να στο χώσαν με το ζόρι μέσα στην καρδιά.

άρα σκέφτομαι ότι η καλύτερη μουσική που μπορεί να γραφτεί (ή έστω η καλύτερη που θα με κάνει για πάντα να είμαι μικρός) είναι οι μελωδίες του tim hardin, η παραγωγή των gandalf, τα φρι πνευστά του albert ayler και το groove των can.

σκέφτομαι ότι οι baby guru πρέπει να διασκευάσουν το never too far στα πρότυπα των gandalf. ίσως και να γίνει της καριόλας.
ακούς άξιε? ακούς καρρά? ακούς δημάκη?

η συναυλία της χρονιάς

ο τζουσέπε ιελάσι είναι μιλανέζος και αυτός είναι ένας από τους λόγους που τον λατρεύω. οι άλλοι λόγοι είναι ότι το κολντ φανκ του γαμάει τα πάντα, αλλά κυρίως τα πικάπ. είναι ένας από αυτούς που θα ήθελα να μου κάνουν παρέα, φαίνεται ήρεμος τύπος και πρόσχαρος. θα μπορούσε να δουλεύει στο ιταλικό δημόσιο, ή θα μπορούσε να είναι και μάρκα σε καφετέρια. το aix, και τα stunts του είναι από τους δίσκους που μπορούν να σου αλλάξουν την ζωή.

την παρασκευή ο ιελάσι παίζει στην αθήνα στην knot και το σάββατο στην θεσσαλονίκη στην φάκτα. επίσης κάνουν καμπάκ και οι ιβέντλες, θα γίνει της καριόλας δηλαδή. εγώ πάντως θα τον δω στην αθήνα

για περισσότερες πληροφορίες αρκεί να πάτε στην KNOΤ και να τα δείτε όλα, όπως επίσης και στο NOISE BELOW για να δείτε τα υπόλοιπα.

μπορεί και να χεστώ από την χαρά μου.

.

Seems I got it wrong, I was chasing after something that was gone. To the black of night, now I know it's not what I wanted at all. And you said something like, "All you want is all the world for yourself"

πρόγκρες

είμαι μέσα στο σπίτι από την πέμπτη, δεν έχω βγει έξω παρά ελάχιστα, το πολύ 4 ώρες. δεν είναι άσχημα, ούτε καν, μάλλον τέλεια, έχει βγει δουλειά, μάλλον και τα εξώφυλλα, αλλά μου λείπει ο μπόρχες. 

ναι είναι αλήθεια

και επίσημο από μέρους μου: "ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΕΣ LOFI ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ, ΑΝ ΑΚΟΥΣΩ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΤΗ ΜΟΥ"

χμμ, μπορεί και όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση.

σιβηρία

η κρυστάλλινη μαλακία των σπαρκς, οι καλοί κάραβαν, η χαρά του καντερμπούρι, η χαρά της βρετανίας. μόνο από αμερικάνους μπορώ να ακούσω βρετανική μουσική, και απο κανέναν άλλον. το σκάσιμο κάπου εκεί μετά τα μισά, κάπου στα 3/4 του σιμπέριαν μπρέϊκς, αυτό το σκάσιμο, αυτές οι μελωδίες, και μετά αυτή η κρυστάλλινη μαλακία των σπαρκς. μακάρι να μπορούσα να τον παίζω και να χύνω κρυστάλλινο σπέρμα. και να γίνεται μελωδία μετά στα χέρια των mgmt.

δεν νιώθω ότι έχω αδικήσει πιό πολύ δίσκο στη ζωή μου, πραγματικά, τον είχα αδικήσει κατάφορα και είμαι τραγικός τραγικότατος. και εν τέλει, δεν έχω ακούσει πιό όμορφο ποπ δίσκο εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια. και γιατί άλλαξα γνώμη? γιατί με έπεισε ο όμπι κυρίως, ο όμπι και ο νόα λένοξ.

έχει δύο βδομάδες που όταν περπατάω και έχω ακουστικά στα αυτιά μου, όταν είμαι σε λεωφορεία και τρένα και παραλίες, μόνο αυτό ακούω, αυτή την δισκάρα των mgmt, με τις αδιανόητες μελωδίες, τις πανέμορφες φωνές, και με κάνει να σκέφτομαι ότι ίσως να πρέπει να ακούσω και τον πρώτο μάλλον που το έχω σνομπάρει επίσης ανεπανόρθωτα.

η κρυστάλλινη μαλακία των σπαρκς, οι φωνές των ζόμπις, ο νιλ γιάνγκ, και το άπειρο.

τι έχω καταλάβει για τον εαυτό μου?

είναι δύσκολο που το βλέπω αλλά είναι και αλήθεια συγχρόνως.

-αρνούμαι να χάσω χρόνο σε οτιδήποτε νιώθω ότι δεν μου προσφέρει απόλυτη ευχαρίστηση. το οποίο σημαίνει, ότι δεν θα κούνηθω από το σπίτι όλη μέρα, ή μάλλον, δεν θα κουνηθώ να πάω πουθενά αν δεν νιώθω ότι θα περάσω τον χρόνο μου ακριβώς όπως το έχω στο μυαλό μου. δηλαδή κάτι σούπερ εγωϊστικό σαν να λέμε. αλλά μπορεί και όχι. πάντως σίγουρα δεν είναι αστείο, και σίγουρα προτιμώ να μένω σπίτι και να διαβάζω παρά ότιδήποτε άλλο.

-exhaustive. αυτό είναι που κάνω. μόνο που πρέπει να βρω μία λέξη η οποία να περιγράφει το εξής: σχολαστικότατος, λεπτομερέστατος, αλλά συγχρόνως και φυγόπονος, αλλά όχι με την έννοια της δουλειάς όσο με την έννοια του αναπόφευκτου. το οποίο δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, αλλά μπορώ απλά να πω ότι έχω μπει σε αυτή την διαδικασία που δεν μπορώ να αφήσω τίποτα στην τύχη του αν δεν έχω σιγουρευτώ ότι έχω φροντίσει για όλα τα πίθανα σενάρια. τα κλαδιά του δέντρου των πιθανοτήτων δηλαδή. όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί, σε όλες τις πιθανές στιγμές. μάταιο. μάταιο.

και μάλλον ηλίθιο. σίγουρα ίσως.

όσα βιβλία κι αν διαβάσω

το ξέρω ότι θα θαυμάζω για πάντα τον βίνσεντ γκάλο σαν να μην υπάρχει αύριο.

με τα λόγια του σοπενχάουερ, πάλι

"στη σκεψη οτι μια μερα θα πεθανω, κανω αυτη την εξομολογηση: περιφρονω το γερμανικο εθνος εξαιτιας της απέραντης ηλιθιότητας του, και κοκκινίζω εξαιτίας του γεγονότος πως του ανήκω"

τα πάθη του κόσμου

ήθελα να γραψω για τους δισκους του 2010 και ολα αυτά αλλά τελικά μου έμειναν δύο πράγματα

-άλλαξα το χρόνο παρέα με τσιρλίντερς στην τουαλέτα και ήταν τέλειο

και δεύτερον

-ξεκίνησα να διαβάζω σοπενχάουερ σήμερα και μου έμεινε αυτό για την ώρα: "Στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων η Κυριακή αντιπροσωπεύει την πλήξη και οι έξι μέρες της εβδομάδας την κακομοιριά"

τι ωραίος τύπος.