σιβηρία

η κρυστάλλινη μαλακία των σπαρκς, οι καλοί κάραβαν, η χαρά του καντερμπούρι, η χαρά της βρετανίας. μόνο από αμερικάνους μπορώ να ακούσω βρετανική μουσική, και απο κανέναν άλλον. το σκάσιμο κάπου εκεί μετά τα μισά, κάπου στα 3/4 του σιμπέριαν μπρέϊκς, αυτό το σκάσιμο, αυτές οι μελωδίες, και μετά αυτή η κρυστάλλινη μαλακία των σπαρκς. μακάρι να μπορούσα να τον παίζω και να χύνω κρυστάλλινο σπέρμα. και να γίνεται μελωδία μετά στα χέρια των mgmt.

δεν νιώθω ότι έχω αδικήσει πιό πολύ δίσκο στη ζωή μου, πραγματικά, τον είχα αδικήσει κατάφορα και είμαι τραγικός τραγικότατος. και εν τέλει, δεν έχω ακούσει πιό όμορφο ποπ δίσκο εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια. και γιατί άλλαξα γνώμη? γιατί με έπεισε ο όμπι κυρίως, ο όμπι και ο νόα λένοξ.

έχει δύο βδομάδες που όταν περπατάω και έχω ακουστικά στα αυτιά μου, όταν είμαι σε λεωφορεία και τρένα και παραλίες, μόνο αυτό ακούω, αυτή την δισκάρα των mgmt, με τις αδιανόητες μελωδίες, τις πανέμορφες φωνές, και με κάνει να σκέφτομαι ότι ίσως να πρέπει να ακούσω και τον πρώτο μάλλον που το έχω σνομπάρει επίσης ανεπανόρθωτα.

η κρυστάλλινη μαλακία των σπαρκς, οι φωνές των ζόμπις, ο νιλ γιάνγκ, και το άπειρο.