the abyss of machinery

τα κρουστά του σαν ρα, σαν τη συνείδηση να σου χτυπάει ρυθμικά τις φλέβες, σαν να βλέπεις ξανα και ξανά τον σάντι μπέϊτς να κάνει τα ίδια λάθη, σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις, σαν να βλέπεις το χάος να ξεσπά μπροστά σου, σαν να προσπαθείς να μιλήσεις με την άβυσσο και το απύθμενο, σαν να χάνεται το μάτι σου εναλλάξ στην ομορφιά και την ασχήμια.

σαν να βλέπεις όλους τους ανθρώπους γύρω σου σαν χαρακτήρες που είναι όλοι ίδιοι και ολόιδιοι, όλοι τους το ίδιο, και συ να μην καταλαβαίνεις αν κοιτάς δεξιά και αριστερά, σαν να φοράς 15 ρουχά για να μην κρυώνεις, ενώ παλιά δεν κρύωνες ούτως ή άλλως. αλλά και πάλι περιμένεις περιμένεις περιμένεις περιμένεις να συμβούν τα πάντα, κάθεσαι στην μέση, όλες οι εκδοχές είναι μπροστά σου, αλλά πάντα διαλέγεις την λάθος, για πάντα την λάθος για πάντα.

σαν κρουστά σε δίσκο του σαν ρα, που χτυπάνε τα μηνίγγια με μίσος, σαν μικρές νότες που ακούγονται σαν ψεύτικες, ίσα ίσα για να χαρείς ότι κάτι γίνεται.

μόνο που δεν γίνεται τίποτα, ποτέ, για πάντα, ποτέ, αιώνια. τίποτα.