σκέφτομαι πόσο πολύ αγαπάω τον tim hardin. πόσο πολύ λατρεύω τα τραγούδια του και την διαλυμένη φωνή του. σκέφτομαι ότι το never too far είναι στα 5 αγαπημένα μου τραγούδια, που με γονατίζουν με την απλότητα, τους στίχους, τα πάντα. η εκτέλεση των gandalf είναι εξίσου απίθανη και αδιανόητη, πανέμορφη με τα σκασίματα και τα κοπανήματα και το ατελείωτο κρεσέντο. σαν να πήραν το ανεκπλήρωτο και να στο χώσαν με το ζόρι μέσα στην καρδιά.
άρα σκέφτομαι ότι η καλύτερη μουσική που μπορεί να γραφτεί (ή έστω η καλύτερη που θα με κάνει για πάντα να είμαι μικρός) είναι οι μελωδίες του tim hardin, η παραγωγή των gandalf, τα φρι πνευστά του albert ayler και το groove των can.
σκέφτομαι ότι οι baby guru πρέπει να διασκευάσουν το never too far στα πρότυπα των gandalf. ίσως και να γίνει της καριόλας.
ακούς άξιε? ακούς καρρά? ακούς δημάκη?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
πωωωωω γιατί είναι ΤΟΣΟ δισκάρα το πρώτο των gandalf? θέλω να πεθάνω μέσα του
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό είναι το τρακ ρε παναγιώτη ; --> http://youtu.be/SdECWZ9oPNM
ΑπάντησηΔιαγραφήκοιτώντας κάτι τέτοια αρρώστησες
ΑπάντησηΔιαγραφή