τι άλλο θα μας πει ο κενώ?

"ο j buridan (1300-1358) είχε θέσει το ζήτημα της αυτεξουσιότητας δίνοντας το παράδειγμα του όνου, που σε ίση απόσταση από έναν κουβά νερό και έναν κουβά βρόμη, δεν μπορεί να επιλέξει και πεθαίνει από την πείνα και την δίψα. ο άνθρωπος αντίθετα, χάρη στο αυτεξούσιο, είναι σε θέση να λύσει το δίλημμα, πηγαίνοντας διαδοχικά από τον έναν κουβά στον άλλον."

αντέγραψα από τις σημειώσεις της σεσίλ ιγγλέση μαργέλλου στα γαλάζια άνθη του κενώ και προσθέτω κάπου εδώ πως είμαι ένας όνος και τίποτα περισσότερο από αυτό, για πάντα. αλλά τουλάχιστον είμαι ευτυχισμένος, γιατί ξέρω που μπορώ να αναφέρομαι απο δω και πέρα.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΨΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.

όνειρο

ήμουν στην βαρκελώνη. ήμουν με την κωστάντια. ήμουν ο darth vader και μπορούσα να πετάξω. και πετούσα. στην ουσία έκανα ένα αλματάκι, και πηδούσα στον ουρανό και μετά πέταγα. ήταν ωραίο συναίσθημα. 


ο αντίπαλος μου βέβαια, πετούσε και αυτός. και πετούσε πιό ψηλά από μένα και πιό σταθερά. το άρρωστο είναι ότι αυτός ήταν ο ανακίν, ντυμένος με μαύρα.

άρα και πάλι, πολεμούσα το παρελθόν μου και τον παλιό μου εαυτό στον ύπνο μου. πετάγαμε και οι δύο στον ουρανό και πάνω που τον έφτανα έκανε ένα τσακ και έφευγε ακόμα πιο μακριά. παράξενα ήταν. 


πόσο πιό κλισέ πιά.

ένας και μόνο ένας

αχιλλέας κυριακίδης. αυτός θα ήθελα να ήμουν.

άραγε

και ποιός τόλμησε να μιλήσει για κάτι, χωρίς πρωτά να ακούσει τι του είπαν οι άλλοι? και τι απάντησε στο τέλος? και τι του απάντησαν μετά?

κάπου εδώ γύρω

το παράλογο με το παρελθόν είναι οτι αδυνατείς να κατανοήσεις την αλληλουχία των γεγονότων που σε οδήγησαν στο παρόν. παρόλο που προς τα μπροστά όλα φαίνονται λογικά σαν συνδέσεις, όταν ξεκινάς και κάνεις αναδρομικά την ίδια κίνηση ανάποδα, επικρατεί μόνο μυστήριο, τυχαίο και ανούσιο. και εκεί ακριβώς είναι αυτό που σε κάνει να παρανοείς, η σκέψη ότι ο χρόνος που χάθηκε, χάθηκε για πάντα, και όχι μόνο χάθηκε (εξαφανίστηκε δηλαδή), αλλά κυρίως ίσως να χάθηκε άσκοπα. χωρίς λόγο ύπαρξης. όλα τα άϋλα και μη μετρήσιμα μαζί. και στο τέλος κενό. όπως και στην αρχή δηλαδή.

το δύσκολο δεν είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου τελικά, αλλά να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου σε όλα τα σημεία εκκίνησης και λήξης. και το κακό είναι ότι είναι μπόλικα. και ακόμα δεν τελείωσαν. και ούτε ξεκίνησαν. το πιό πιθανό είναι πως ούτε καν υπήρξαν.

γι' αυτό και βλέπεις κόσμο να χαζεύει μετά από ένα σημείο, και γι'αυτό βλέπεις ανθρώπους και απορείς, και σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατόν. το πρόβλημα μάλλον είναι ότι δεν είμαστε όλοι προυστ, για να αγιοποιήσουμε το παρελθόν μας με τρόπο τόσο φιλοσοφικά ορθότατο ώστε να μην χωράει τίποτα μέσα του πιά. παρά μόνο τον εαυτό του, και την χαρά της αναπόλησης.

κατα τ'άλλα, όλα τα υπόλοιπα είναι κοιλιές που μεγαλώνουν και μικραίνουν, μαλλιά που πέφτουν και ξαναβγαίνουν, δόντια που πέφτουν και ξανακολλάνε, αυτοκίνητα που τα κοιτάς και σε κοιτάνε, και ρούχα που μένουν μέσα στα ντουλάπια, απορώντας για την σιχασιά και την αηδία που σου βγάζουν. και όλες οι ωραίες μπλούζες είναι όμορφες γιατί δεν είναι δικές σου. σαν τις αποφάσεις. οι αποφάσεις είναι πάντα πιό βολικές όταν δεν τις παίρνεις εσύ. εκτός κι αν σε πήραν αυτές.

--
κατα τ' άλλα
--

όσο αγάπησα το alsatian darn του panda bear, δεν έχω αγαπήσει τίποτα άλλο φέτος, με εξαίρεση ίσως το jamelia και το papermill. αλλά και πάλι δεν ξέρω. αυτό τον καιρό ακούω μόνο μπατίστι, μόνο το άνιμα λατίνα, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, προσπαθώντας να το μάθω απ'έξω, προσπαθώντας ίσως να μάθω ιταλικά μέσα από αυτό.

κοιτάω τον υπολογιστή μου και νιώθω ότι με κοιτάει και αυτός, και νιώθω ότι η μουσική είναι κάτι παράξενο και απρόσωπο τελικά. και ακούω την φωνή του μπατίστι να μιλάει για κάτι που δεν καταλαβαίνω, αλλά νιώθω ότι ίσως να πρέπει αναγκαστικά να είναι έτσι.

και άλλες φορές νιώθω ότι είναι τόσο όμορφο να μιλάω για ώρες και να μην λέω τίποτα, ούτε μισή κουβέντα, ούτε καν το κλινγκ που ακούγεται στον άδειο σκουπιδοτενεκέ

διαμιάς

δυσκολεύομαι να καταλάβω αν μου αρέσει το north των darkstar. η καρδιά μου λέει όχι, το μυαλό μου λέει όχι, το συκώτι μου δεν έχει αποφασίσει ακόμα, και σκωληκοειδή απόφυση δεν έχω (μου την βγάλανε το 98, την ημέρα που παίζανε οι ρόλινγκ στόουνς στην αθήνα, και είχα εισιτήριο και προφανώς τους έχασα. μάλλον την ημέρα που έβγαλα το εισιτήριο, είχα ήδη υπογράψει την τιμωρία μου που το έπραξα. και έτσι κάποιος φρόντισε για μένα να μην πατήσω καν το πόδι μου σε αυτό το λάϊβ. φρόντισε το ίδιο σώμα μου μάλλον)

σε κάθε περίπτωση, το έχω ακούσει αρκετές φορές το darkstar και προφανώς ξεκίνησα να μπαίνω στην διαδικασία λόγω του πεντάστερου στο φακτ. αλλά ποιό είναι το πρόβλημα? μου αρέσει κάπως, αλλά την ίδια στιγμή μου βγάζει μια διάχυτη φλωροαγγλίλα (για τον λόγο αυτό σιχάθηκα και το lp του gold panda). ηλεκτροπόπ φλωριά από την αγγλία. και δεν μπορώ με τίποτα να ταυτιστώ μαζί του. (αλλά εννοείται πως ζούμε για να διαψευδόμαστε και έτσι είναι πολύ πιθανό σε ένα μήνα να έχω ήδη αλλάξει απόψεις. όπως πάντα.)

κατα τ'άλλα, αγόρασα το m'boom του max roach σε βινύλιο, το έψαχνα χρόνια άπειρα, από τότε που άκουσα το january V σε ένα mix του four tet και έφαγα σκατά από τότε. είναι τρελή δισκάρα, αλλά το πικάπ μου είναι στο μιλάνο και δεν κάνει να το πάρω στην ελλάδα ακόμα. οπότε το αφήνω εδώ. άλλοι δίσκοι που αγόρασα και που δεν τους ακούω: friends of mr cairo των jon anderson και vangelis (\m/), merry christmas mr lawrence του sakamoto, το un donna per amico του battisti και διάφορα άλλα. επίσης, χθες καθώς έψαχνα για δίσκους έπεσα πάνω σε αυτήν την εξωφυλλάρα και έκλασα πάνω μου, ως συνήθως δηλαδή. μα πόσο θεός είναι ο λούτσιο μπατίστι? είναι ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.

το θέμα με το πικαπ και την βέροια είναι οτι το αποφεύγω επίτηδες, έτσι ώστε να μην μπω σε πειρασμό να αρχίσω να σαμπλάρω κι άλλο κι άλλο κι άλλο από τους δίσκους. επίσης, μπορώ να πω ότι την τετάρτη που μας πέρασε, ήταν η τελευταία φουρνία κομμένων σαμπλς που βγήκανε. και δεν θα κόψω άλλο, ούτε μισό σαμπλ πιά και αντιγράφω από τον περεκ, για άλλη μια φορά για να μην το ξεχάσω ποτέ:

"ταλαντευόμαστε ανάμεσα στην ψευδαίσθηση του περατωμένου και στον ίλιγγο του ασύλληπτου. εν' ονόματι του περατωμένου, θέλουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει μία μοναδική τάξη που θα μας επιτρέψει να φτάσουμε διαμιάς στη γνώση· εν ονόματι του ασύλληπτου, θέλουμε να νομίζουμε πως η τάξη και η αταξία είναι δύο πανομοιότυπες λέξεις που δηλώνουν το τυχαίο"

ταξιδεύω πίσω για βέροια αύριο, και είναι τόσο παράξενο όσο πάντα. το ότι φεύγω κυρίως και μετά όλα τα άλλα. για κάποιο μαγικό λόγο όμως, χαίρομαι πιό πολύ που πάω στην βέροια, παρά οπουδήποτε αλλού. παθογένεια και ανωμαλία και αρρώστια. μάλλον έρχεται η ώρα που θα φορέσω τα στενά παντελόνια που ονειρευόμουνα. όχι από πάντα, αλλά εδώ και κάποιους μήνες.

δε σοφτ ντρινκ έκο

παράξενο μετά από τόσο πολύ καιρό που έχω κανονική, ντίσεντ σύνδεση. είμαι στο μιλάνο για μερικές μέρες, και εκτος του ότι ξυπνάνε αναμνήσεις μαρτίου απριλίου (στην καλή τους μορφή και μόνο εννοείται), προσπαθώ να καταλάβω πως ήταν η ζωή στην με ίντερνετ εποχή. το οποίο τι σημαίνει?

ότι κατέβασα 30 δίσκους μέσα σε δυο ώρες. όχι, δεν είμαι χαρούμενος για αυτό. στην βέροια μπήκα στην τέλεια διαδικασία και άκουγα πάλι τα σιντί μου και ήταν εξαιρετικό. αλλά τώρα? σε κάθε περίπτωση, τώρα που γράφω ακούω τον δίσκο του άβεϊ τέαρ και ακούγεται όμορφα πολύ. χμμμ.

κατα τ'άλλα, ξεκίνησα να διαβάζω τα γαλάζια άνθη του κενώ και ξαναενθουσιάζομαι και αρρωσταίνω με βιβλίο, αλλά και πάλι δυσκολεύομαι λίγο. επίσης, έμαθα προχθές μόλις τι σημαίνει παλίμψηστο και πραγματικά ήταν σοκαριστική διαπίστωση. πωπω, πόσα χρόνια πέρασαν που πίστευα ότι απλά ήταν κάτι που υποδηλώνει "απέραντη αξία"? πόσο βλάκας ήμουν? πόσο βλάκας είμαι?

χθες, ερωτεύτηκα αυτή την φωτογραφία (και πάλι και πάλι) και συγχρόνως συνεχίζω να προσπαθώ να κάνω κι εγώ αυτό ακριβώς. όσο πιό δύσκολο γίνεται δηλαδή.

το μιλάνο είναι η πιό όμορφη πόλη του κόσμου. γιατί όμως? γιατί έχει τον καιρό της βέροιας, μόνο που είναι λίγο μεγαλύτερο, και έχει άπειρα όμορφα πάρκα που βλέπεις ζευγάρια να φασώνονται, όλη τη διάρκεια της μέρας! κανένα λεπτό χαμένο δηλαδή.

τέλος θέλω να αφιερώσω στον γιώργο ιωσηφίδη το βιογραφικό του ρεϊμόν κενώ, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να το αντιγράψω πρώτα. αλλά αυτός ο άνθρωπος ήταν ο ορισμός της λέξης "ΚΝΟW IT ALL". πόσο απόκοσμο, σκληρό και ζηλευτό?

γιατί γαμάει ο δίσκος του σούφγιαν?

μήπως γιατί δεν έχω ακούσει τίποτα άλλο καινούριο εδώ και μήνες? ή μήπως απλά γιατί είναι δισκάρα? μήπως γιατί λέει το "im not fucking around" και τον πιστεύω και ταυτίζομαι μαζί του?

δεν ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι την πρώτη φορα που το άκουσα ενοχλήθηκα με τα νηπιάκά glitch και τα λέϊζερ που σκάνε από αριστερά και δεξιά. ίσως γιατί το enjoy your rabbit ποτε δεν το λάτρεψα, ούτε και το sun came. ίσως γιατί έχω άλλη άποψη για το τι πάει να πει "βάζω ηλεκτρονικές πινελιές στα τραγούδια μου" (μπλιάξ)

όμως απότι φαίνεται αυτόν δεν τον νοιάζουν οι πινελιές, μάλλον γιατί έχει τον θεό να τον σώσει. δεν ξέρω. μήπως το ότι ο sufjan γαμάει τόσο πολύ είναι απόδειξη ότι ο χριστιανισμός κάνει καλό? (ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ. απλά είναι η μοναδική εξαίρεση. αυτός και ο ταληκριάδης. ή ο σηφάκης? πόσο καιρό είμαι βέροια? είναι αλήθεια ότι χθες πήγα στο σπίτι του χατζάκη και είδα άρης πάοκ στη νόβα? που είναι το μουσείο σύγχρονης τέχνης? που είναι οι σκειτάδες? μήπως μου έρθει να αγοράσω και αυτοκίνητο μετα από όλα αυτά? ουφ.)

σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος είναι απίστευτος. και έκλαιγα πολύ όταν τον άκουγα. και όχι γιατί τον άκουγα στις 7 η ώρα το πρωί κάθε μέρα που ταξίδευα να πάω θεσσαλονίκη για να δώσω εξετάσεις για ασφαλιστής. όχι. έκλαιγα γιατί οι στίχοι είναι απίστευτοι. γιατί τα ηλεκτρονικά που ακούγονται στην αρχή αφελή, από ένα σημείο και μετά πάυουν να υπάρχουν. ίσως γιατί αυτός ο δίσκος τελικά είναι τέλειο statement για το πως ταιριάζεις το ντεμοντέ γκλιτς με όμορφα τραγούδια. και εννοείται πως το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, που είναι 25 λεπτά ΣΚΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΛΫΕΙ ΟΤΙ ΒΡΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ. impossible soul, και το autotune που σκάει ειναι ιδιοφυές και πιό straight to the point κι από τον θάνατο έξω από το σπίτι αρχιμανδρίτη στην παναγία σουμελά (στην καστανιά δηλαδή. γαμώ την παναγία σουμελά με άλλα λόγια)

προβληματίστηκα πολύ οταν το άκουγα, αλλά από ένα σημείο και μετά εντυπωσιάστηκα, γιατί άρχισα να διακρίνω τα νέυρα και το μίσος κάτω από το κάπέλο και πανέμορφο πρόσωπο του σούφγιαν. κάτι έγινε. δεν ξέρω τι έγινε. σαν να κουβάλησε πολλά μέσα του. και δεν ξέρω καν που τα έβαλε σιγά σιγά. δεν πάει καν το μυαλό μου τι μπορεί να του συνέβη. κρίσεις πανικού και αμφησβήτησης σε κάθε τραγούδι. τον καημένο. τι να πεις? το μόνο σίγουρο είναι οτι σε όποιον δεν αρέσει ήδη ο sufjan δεν παίζει να του αρέσει τώρα. αλλά αλήθεια, βρείτε μου έναν, ΕΝΑΝ δίσκο που ακούγονται τόσα πολλά οργανα πεντακάθαρα, και σκάνε μετά οι φωνές και κλάνεις τα βρακιά σου, στην κυριολεξία, ή και όχι.

αλλά δεν ξέρω. και πάλι, ίσως να προτιμούσα να είχε κανονικά ντραμς και όχι προγραμματισμένα ντραμ μασινς. ίσως να είναι η πρώτη φορά που έχω ένσταση σε δίσκο του στίλ "δεν μου αρέσει ο ήχος του σνερ". δεν ξέρω τι να πω. είναι δισκάρα όμως, με κομματάρες, αδιανόητες ενορχηστρώσεις, εξωφρενικές μελωδίες και αδιανόητα σκοτεινό φίλινγκ που σου καίει τα μυαλά λίγο.

και επειδή είδα οτι ο γιώργος καρπαθάκης επανήλθε στα δρώμενα (επιτέλους)(εννοώ τα ιντερνετικά δρώμενα)(εννοώ το μπλογκ) θέλω να πω ότι είναι δίσκος που μου θυμίζει τον κτίριο τη νύχτα. κομματάρες, ενορχηστρώσεις μουρλές, τέλειοι στίχοι. επικές διάρκειες.

όλα είναι εκεί.

και ας γράψω και έναν στίχο για το τέλος, απο αυτους που μπορούν να φέρουν δάκρυα στα χέρια (αφού πρώτα ήταν στα μάτια)

And all I couldn't sing, I would say it all, my life, to you, if I could get you at all
Don't be a wreck, trying to be something that I wasn't at all
Seems I got it wrong, I was chasing after something that was gone
To the black of night, now I know it's not what I wanted at all