κάπου εδώ γύρω

το παράλογο με το παρελθόν είναι οτι αδυνατείς να κατανοήσεις την αλληλουχία των γεγονότων που σε οδήγησαν στο παρόν. παρόλο που προς τα μπροστά όλα φαίνονται λογικά σαν συνδέσεις, όταν ξεκινάς και κάνεις αναδρομικά την ίδια κίνηση ανάποδα, επικρατεί μόνο μυστήριο, τυχαίο και ανούσιο. και εκεί ακριβώς είναι αυτό που σε κάνει να παρανοείς, η σκέψη ότι ο χρόνος που χάθηκε, χάθηκε για πάντα, και όχι μόνο χάθηκε (εξαφανίστηκε δηλαδή), αλλά κυρίως ίσως να χάθηκε άσκοπα. χωρίς λόγο ύπαρξης. όλα τα άϋλα και μη μετρήσιμα μαζί. και στο τέλος κενό. όπως και στην αρχή δηλαδή.

το δύσκολο δεν είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου τελικά, αλλά να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου σε όλα τα σημεία εκκίνησης και λήξης. και το κακό είναι ότι είναι μπόλικα. και ακόμα δεν τελείωσαν. και ούτε ξεκίνησαν. το πιό πιθανό είναι πως ούτε καν υπήρξαν.

γι' αυτό και βλέπεις κόσμο να χαζεύει μετά από ένα σημείο, και γι'αυτό βλέπεις ανθρώπους και απορείς, και σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατόν. το πρόβλημα μάλλον είναι ότι δεν είμαστε όλοι προυστ, για να αγιοποιήσουμε το παρελθόν μας με τρόπο τόσο φιλοσοφικά ορθότατο ώστε να μην χωράει τίποτα μέσα του πιά. παρά μόνο τον εαυτό του, και την χαρά της αναπόλησης.

κατα τ'άλλα, όλα τα υπόλοιπα είναι κοιλιές που μεγαλώνουν και μικραίνουν, μαλλιά που πέφτουν και ξαναβγαίνουν, δόντια που πέφτουν και ξανακολλάνε, αυτοκίνητα που τα κοιτάς και σε κοιτάνε, και ρούχα που μένουν μέσα στα ντουλάπια, απορώντας για την σιχασιά και την αηδία που σου βγάζουν. και όλες οι ωραίες μπλούζες είναι όμορφες γιατί δεν είναι δικές σου. σαν τις αποφάσεις. οι αποφάσεις είναι πάντα πιό βολικές όταν δεν τις παίρνεις εσύ. εκτός κι αν σε πήραν αυτές.

--
κατα τ' άλλα
--

όσο αγάπησα το alsatian darn του panda bear, δεν έχω αγαπήσει τίποτα άλλο φέτος, με εξαίρεση ίσως το jamelia και το papermill. αλλά και πάλι δεν ξέρω. αυτό τον καιρό ακούω μόνο μπατίστι, μόνο το άνιμα λατίνα, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, προσπαθώντας να το μάθω απ'έξω, προσπαθώντας ίσως να μάθω ιταλικά μέσα από αυτό.

κοιτάω τον υπολογιστή μου και νιώθω ότι με κοιτάει και αυτός, και νιώθω ότι η μουσική είναι κάτι παράξενο και απρόσωπο τελικά. και ακούω την φωνή του μπατίστι να μιλάει για κάτι που δεν καταλαβαίνω, αλλά νιώθω ότι ίσως να πρέπει αναγκαστικά να είναι έτσι.

και άλλες φορές νιώθω ότι είναι τόσο όμορφο να μιλάω για ώρες και να μην λέω τίποτα, ούτε μισή κουβέντα, ούτε καν το κλινγκ που ακούγεται στον άδειο σκουπιδοτενεκέ