γιατί γαμάει ο δίσκος του σούφγιαν?

μήπως γιατί δεν έχω ακούσει τίποτα άλλο καινούριο εδώ και μήνες? ή μήπως απλά γιατί είναι δισκάρα? μήπως γιατί λέει το "im not fucking around" και τον πιστεύω και ταυτίζομαι μαζί του?

δεν ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι την πρώτη φορα που το άκουσα ενοχλήθηκα με τα νηπιάκά glitch και τα λέϊζερ που σκάνε από αριστερά και δεξιά. ίσως γιατί το enjoy your rabbit ποτε δεν το λάτρεψα, ούτε και το sun came. ίσως γιατί έχω άλλη άποψη για το τι πάει να πει "βάζω ηλεκτρονικές πινελιές στα τραγούδια μου" (μπλιάξ)

όμως απότι φαίνεται αυτόν δεν τον νοιάζουν οι πινελιές, μάλλον γιατί έχει τον θεό να τον σώσει. δεν ξέρω. μήπως το ότι ο sufjan γαμάει τόσο πολύ είναι απόδειξη ότι ο χριστιανισμός κάνει καλό? (ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ. απλά είναι η μοναδική εξαίρεση. αυτός και ο ταληκριάδης. ή ο σηφάκης? πόσο καιρό είμαι βέροια? είναι αλήθεια ότι χθες πήγα στο σπίτι του χατζάκη και είδα άρης πάοκ στη νόβα? που είναι το μουσείο σύγχρονης τέχνης? που είναι οι σκειτάδες? μήπως μου έρθει να αγοράσω και αυτοκίνητο μετα από όλα αυτά? ουφ.)

σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος είναι απίστευτος. και έκλαιγα πολύ όταν τον άκουγα. και όχι γιατί τον άκουγα στις 7 η ώρα το πρωί κάθε μέρα που ταξίδευα να πάω θεσσαλονίκη για να δώσω εξετάσεις για ασφαλιστής. όχι. έκλαιγα γιατί οι στίχοι είναι απίστευτοι. γιατί τα ηλεκτρονικά που ακούγονται στην αρχή αφελή, από ένα σημείο και μετά πάυουν να υπάρχουν. ίσως γιατί αυτός ο δίσκος τελικά είναι τέλειο statement για το πως ταιριάζεις το ντεμοντέ γκλιτς με όμορφα τραγούδια. και εννοείται πως το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, που είναι 25 λεπτά ΣΚΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΛΫΕΙ ΟΤΙ ΒΡΕΙ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ. impossible soul, και το autotune που σκάει ειναι ιδιοφυές και πιό straight to the point κι από τον θάνατο έξω από το σπίτι αρχιμανδρίτη στην παναγία σουμελά (στην καστανιά δηλαδή. γαμώ την παναγία σουμελά με άλλα λόγια)

προβληματίστηκα πολύ οταν το άκουγα, αλλά από ένα σημείο και μετά εντυπωσιάστηκα, γιατί άρχισα να διακρίνω τα νέυρα και το μίσος κάτω από το κάπέλο και πανέμορφο πρόσωπο του σούφγιαν. κάτι έγινε. δεν ξέρω τι έγινε. σαν να κουβάλησε πολλά μέσα του. και δεν ξέρω καν που τα έβαλε σιγά σιγά. δεν πάει καν το μυαλό μου τι μπορεί να του συνέβη. κρίσεις πανικού και αμφησβήτησης σε κάθε τραγούδι. τον καημένο. τι να πεις? το μόνο σίγουρο είναι οτι σε όποιον δεν αρέσει ήδη ο sufjan δεν παίζει να του αρέσει τώρα. αλλά αλήθεια, βρείτε μου έναν, ΕΝΑΝ δίσκο που ακούγονται τόσα πολλά οργανα πεντακάθαρα, και σκάνε μετά οι φωνές και κλάνεις τα βρακιά σου, στην κυριολεξία, ή και όχι.

αλλά δεν ξέρω. και πάλι, ίσως να προτιμούσα να είχε κανονικά ντραμς και όχι προγραμματισμένα ντραμ μασινς. ίσως να είναι η πρώτη φορά που έχω ένσταση σε δίσκο του στίλ "δεν μου αρέσει ο ήχος του σνερ". δεν ξέρω τι να πω. είναι δισκάρα όμως, με κομματάρες, αδιανόητες ενορχηστρώσεις, εξωφρενικές μελωδίες και αδιανόητα σκοτεινό φίλινγκ που σου καίει τα μυαλά λίγο.

και επειδή είδα οτι ο γιώργος καρπαθάκης επανήλθε στα δρώμενα (επιτέλους)(εννοώ τα ιντερνετικά δρώμενα)(εννοώ το μπλογκ) θέλω να πω ότι είναι δίσκος που μου θυμίζει τον κτίριο τη νύχτα. κομματάρες, ενορχηστρώσεις μουρλές, τέλειοι στίχοι. επικές διάρκειες.

όλα είναι εκεί.

και ας γράψω και έναν στίχο για το τέλος, απο αυτους που μπορούν να φέρουν δάκρυα στα χέρια (αφού πρώτα ήταν στα μάτια)

And all I couldn't sing, I would say it all, my life, to you, if I could get you at all
Don't be a wreck, trying to be something that I wasn't at all
Seems I got it wrong, I was chasing after something that was gone
To the black of night, now I know it's not what I wanted at all