διαμιάς

δυσκολεύομαι να καταλάβω αν μου αρέσει το north των darkstar. η καρδιά μου λέει όχι, το μυαλό μου λέει όχι, το συκώτι μου δεν έχει αποφασίσει ακόμα, και σκωληκοειδή απόφυση δεν έχω (μου την βγάλανε το 98, την ημέρα που παίζανε οι ρόλινγκ στόουνς στην αθήνα, και είχα εισιτήριο και προφανώς τους έχασα. μάλλον την ημέρα που έβγαλα το εισιτήριο, είχα ήδη υπογράψει την τιμωρία μου που το έπραξα. και έτσι κάποιος φρόντισε για μένα να μην πατήσω καν το πόδι μου σε αυτό το λάϊβ. φρόντισε το ίδιο σώμα μου μάλλον)

σε κάθε περίπτωση, το έχω ακούσει αρκετές φορές το darkstar και προφανώς ξεκίνησα να μπαίνω στην διαδικασία λόγω του πεντάστερου στο φακτ. αλλά ποιό είναι το πρόβλημα? μου αρέσει κάπως, αλλά την ίδια στιγμή μου βγάζει μια διάχυτη φλωροαγγλίλα (για τον λόγο αυτό σιχάθηκα και το lp του gold panda). ηλεκτροπόπ φλωριά από την αγγλία. και δεν μπορώ με τίποτα να ταυτιστώ μαζί του. (αλλά εννοείται πως ζούμε για να διαψευδόμαστε και έτσι είναι πολύ πιθανό σε ένα μήνα να έχω ήδη αλλάξει απόψεις. όπως πάντα.)

κατα τ'άλλα, αγόρασα το m'boom του max roach σε βινύλιο, το έψαχνα χρόνια άπειρα, από τότε που άκουσα το january V σε ένα mix του four tet και έφαγα σκατά από τότε. είναι τρελή δισκάρα, αλλά το πικάπ μου είναι στο μιλάνο και δεν κάνει να το πάρω στην ελλάδα ακόμα. οπότε το αφήνω εδώ. άλλοι δίσκοι που αγόρασα και που δεν τους ακούω: friends of mr cairo των jon anderson και vangelis (\m/), merry christmas mr lawrence του sakamoto, το un donna per amico του battisti και διάφορα άλλα. επίσης, χθες καθώς έψαχνα για δίσκους έπεσα πάνω σε αυτήν την εξωφυλλάρα και έκλασα πάνω μου, ως συνήθως δηλαδή. μα πόσο θεός είναι ο λούτσιο μπατίστι? είναι ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.

το θέμα με το πικαπ και την βέροια είναι οτι το αποφεύγω επίτηδες, έτσι ώστε να μην μπω σε πειρασμό να αρχίσω να σαμπλάρω κι άλλο κι άλλο κι άλλο από τους δίσκους. επίσης, μπορώ να πω ότι την τετάρτη που μας πέρασε, ήταν η τελευταία φουρνία κομμένων σαμπλς που βγήκανε. και δεν θα κόψω άλλο, ούτε μισό σαμπλ πιά και αντιγράφω από τον περεκ, για άλλη μια φορά για να μην το ξεχάσω ποτέ:

"ταλαντευόμαστε ανάμεσα στην ψευδαίσθηση του περατωμένου και στον ίλιγγο του ασύλληπτου. εν' ονόματι του περατωμένου, θέλουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει μία μοναδική τάξη που θα μας επιτρέψει να φτάσουμε διαμιάς στη γνώση· εν ονόματι του ασύλληπτου, θέλουμε να νομίζουμε πως η τάξη και η αταξία είναι δύο πανομοιότυπες λέξεις που δηλώνουν το τυχαίο"

ταξιδεύω πίσω για βέροια αύριο, και είναι τόσο παράξενο όσο πάντα. το ότι φεύγω κυρίως και μετά όλα τα άλλα. για κάποιο μαγικό λόγο όμως, χαίρομαι πιό πολύ που πάω στην βέροια, παρά οπουδήποτε αλλού. παθογένεια και ανωμαλία και αρρώστια. μάλλον έρχεται η ώρα που θα φορέσω τα στενά παντελόνια που ονειρευόμουνα. όχι από πάντα, αλλά εδώ και κάποιους μήνες.