είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να κάνω αυτές τις μέρες που ακούω το κεφάλι μου να κάνει κρακ κάθε πέντε λεπτά. το πρόβλημα είναι ότι έχω ξεσυνηθίσει. επίσης κοιτούσα σήμερα κάτι βίντεο της σατσίκο εμ και ήθελα να ουρλιάξω από έκσταση, τόσο γαμάτη μου φαίνεται. πωπω. σοκ σοκ σοκ σοκ. έψαχνα 50 ώρες στο ίντερνετ να βρω με ποιό σαμπλερ έπαιζε, πριν να το γυρίσει στις κονσόλες. πωπω. τι παλικάρι.
αμέσως μετά θυμήθηκα ότι όταν είχα ακούσει αυτόν τον δίσκο, τότε ήταν ακριβώς η στιγμή που άλλαξε η ζωή μου. πριν από τον άλμπερτ άϊλερ και την άλις κολτρέϊν και όλα.
μερικές φορές νιώθω ότι θα ήθελα να ήμουν ο πιό πειραματικός τύπος στον κόσμο. αλλά είμαι φλώρος.
διχοτόμηση.
και φλώρος και καθυστερημένος.
29.9.09
εξακολουθεί
είναι κουραστική η διαδικασία με το σπίτι εδώ. όπως επίσης είναι παράξενο, γιατί έριξα κερί στο λάπτοπ πριν από 9 μήνες, και τώρα έχουν αρχίσει να κολλάνε τα πλήκτρα. και είναι παράξενο. το αγαπάω το λαπτοπάκι μου, όχι όσο αγαπάω το σάμπλερ μου, αλλά το αγαπάω. παρόλο που δεν δουλεύει χωρίς μπαταρία, του έχω μπόλικη αγάπη.
αλλά και πάλι κάποια πράγματα μου είναι δύσκολα.
αλλά δεν είμαι και εντελώς σίγουρος.
επίσης, δυσκολεύομαι να ακούσω μουσική. μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο δίσκος που ακούω με πιό πολύ λαχτάρα και πιό νιωθερά τους τελευταίους μήνες είναι το you and me των walkmen.
και ναι, μου φαίνεται πολύ γοητευτικός ο τραγουδιστής, οπότε μάλλον είμαι στην φάση λίγο πιό πέρα από το νιωθερά.
αλλά και πάλι κάποια πράγματα μου είναι δύσκολα.
αλλά δεν είμαι και εντελώς σίγουρος.
επίσης, δυσκολεύομαι να ακούσω μουσική. μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο δίσκος που ακούω με πιό πολύ λαχτάρα και πιό νιωθερά τους τελευταίους μήνες είναι το you and me των walkmen.
και ναι, μου φαίνεται πολύ γοητευτικός ο τραγουδιστής, οπότε μάλλον είμαι στην φάση λίγο πιό πέρα από το νιωθερά.
27.9.09
γαμιέται ο χριστός?
φεύγω στις δώδεκα από το σπίτι, για να πάω να δω dirty projectors.
περίμενα σε μία ουρά 35 λεπτά να πάρω μπλουζάκι αντίντας. μέχρι να φτάσω, είχαν τελειώσει τα μπλουζάκια και δίνανε ποτήρια. πλαστικά ποτήρια αντίντας.
το κουβαλούσα μέχρι να φτάσω σπίτι.
στην αρχή είδα catpeople. ήταν κάτι χειρότερο από κλώνοι των interpol. ήθέλαν να είναι και coldplay συγχρόνως. ήταν αξιολύπητοι και πολύ κρίμα.
μετά από αυτούς περίμενα να δω τους dirty projectors. ποτέ δεν τρελάθηκα και πολύ με τον δίσκο τους που υποτίθεται ότι γαμάει, αλλά παρόλαυτά έχουν έναν ήχο αρκετά παράξενο, τα φωνητικά είναι θεόμουρλα. και τους προτιμάω σίγουρα από τους grizzly bear. δεν ξέρω γιατί. δεν ξέρω καν γιατί μπορεί να τους συγκρίνω σαν να έχουν κάτι συγκρίσιμο. αλλά και από την άλλη, δεν μπαίνουν και οι δύο κάτω από την ταμπέλα "ιδιαίτερα κιθαριστικά συγκροτήματα"? μόνοι τους το ζήτησαν.
σε κάθε περίπτωση περίμενα αρκετή ώρα να στήσουνε για τους dirty projectors. δύο ντραμς, κιθάρες, άντε λέω, θα βγουν και τα κοριτσάκια με τα φωνητικά, θα περάσουμε καλά, θα είναι παράξενα, θα είναι κιθαριστικά ιδιαίτερα.
σβήνουν τα φώτα, τσιρίζω λιγάκι για να αγγίξω λίγα επίπεδα ενθουσιασμού, και βλέπω να βγαίνουν έξω πέντε άντρες. καμία κοπελίτσα.
το πρόσωπο μου άλλαξε χρώμα τουλάχιστον οκτώ φορές συνειδητοποιώντας τον χρόνο που χανόταν σαν άμμος μέσα από τα χέρια μου. ήταν οι we are standard, κακό ντισκοπανκ, κάκιστο, και αν είναι δυνατόν, έλεγα χθες οτι βαρέθηκα την dfa. πόση ειρωνία χύθηκε πάνω μου, καυτή και τσουρουφλιστική?
τέλικα είπα να κάτσω, και όπως το περίμενα, ήταν εξαιρετικά άθλιοι, αλλά όχι πιο άθλιοι από τους καημένους ίντερπολ που είδα πιο πριν. χοροπήδησα και λίγο για να δικαιολογήσω τον υπερμπίφτεκα που έφαγα περιμένοντας στην ουρά για το μπλουζάκι που δεν πήρα και αργότερα γύρισα σπίτι σκεφτόμενος πόσο γαμάτη ταινία είναι το στάρνταστ μέμορις και πόσο θα λέω ότι είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου. επίσης σκέφτηκα πόσο θεός είναι ο γούντι άλεν που ακούει μόνο στάνταρτς και τζαζ πριν το μπίμποπ, χαχα. πόσο θεός.
αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να έχω καταλήξει στο ίδιο ακριβώς σημείο χωρίς καν να κουνηθώ από το γραφείο μου και ένιωσα λίγο κρίμα.
όχι τόσο κρίμα όμως όσο οι καημένοι ίντερπολ.
περίμενα σε μία ουρά 35 λεπτά να πάρω μπλουζάκι αντίντας. μέχρι να φτάσω, είχαν τελειώσει τα μπλουζάκια και δίνανε ποτήρια. πλαστικά ποτήρια αντίντας.
το κουβαλούσα μέχρι να φτάσω σπίτι.
στην αρχή είδα catpeople. ήταν κάτι χειρότερο από κλώνοι των interpol. ήθέλαν να είναι και coldplay συγχρόνως. ήταν αξιολύπητοι και πολύ κρίμα.
μετά από αυτούς περίμενα να δω τους dirty projectors. ποτέ δεν τρελάθηκα και πολύ με τον δίσκο τους που υποτίθεται ότι γαμάει, αλλά παρόλαυτά έχουν έναν ήχο αρκετά παράξενο, τα φωνητικά είναι θεόμουρλα. και τους προτιμάω σίγουρα από τους grizzly bear. δεν ξέρω γιατί. δεν ξέρω καν γιατί μπορεί να τους συγκρίνω σαν να έχουν κάτι συγκρίσιμο. αλλά και από την άλλη, δεν μπαίνουν και οι δύο κάτω από την ταμπέλα "ιδιαίτερα κιθαριστικά συγκροτήματα"? μόνοι τους το ζήτησαν.
σε κάθε περίπτωση περίμενα αρκετή ώρα να στήσουνε για τους dirty projectors. δύο ντραμς, κιθάρες, άντε λέω, θα βγουν και τα κοριτσάκια με τα φωνητικά, θα περάσουμε καλά, θα είναι παράξενα, θα είναι κιθαριστικά ιδιαίτερα.
σβήνουν τα φώτα, τσιρίζω λιγάκι για να αγγίξω λίγα επίπεδα ενθουσιασμού, και βλέπω να βγαίνουν έξω πέντε άντρες. καμία κοπελίτσα.
το πρόσωπο μου άλλαξε χρώμα τουλάχιστον οκτώ φορές συνειδητοποιώντας τον χρόνο που χανόταν σαν άμμος μέσα από τα χέρια μου. ήταν οι we are standard, κακό ντισκοπανκ, κάκιστο, και αν είναι δυνατόν, έλεγα χθες οτι βαρέθηκα την dfa. πόση ειρωνία χύθηκε πάνω μου, καυτή και τσουρουφλιστική?
τέλικα είπα να κάτσω, και όπως το περίμενα, ήταν εξαιρετικά άθλιοι, αλλά όχι πιο άθλιοι από τους καημένους ίντερπολ που είδα πιο πριν. χοροπήδησα και λίγο για να δικαιολογήσω τον υπερμπίφτεκα που έφαγα περιμένοντας στην ουρά για το μπλουζάκι που δεν πήρα και αργότερα γύρισα σπίτι σκεφτόμενος πόσο γαμάτη ταινία είναι το στάρνταστ μέμορις και πόσο θα λέω ότι είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου. επίσης σκέφτηκα πόσο θεός είναι ο γούντι άλεν που ακούει μόνο στάνταρτς και τζαζ πριν το μπίμποπ, χαχα. πόσο θεός.
αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να έχω καταλήξει στο ίδιο ακριβώς σημείο χωρίς καν να κουνηθώ από το γραφείο μου και ένιωσα λίγο κρίμα.
όχι τόσο κρίμα όμως όσο οι καημένοι ίντερπολ.
26.9.09
δα κρ
επιγραμματικά, οι συναυλίες που έχουν κάνει να κλάψω είναι οι εξής:
-άνιμαλ κολέκτιβ στο γκαγκάριν. έβλεπα τον πάντα μπέαρ και ούρλιαζα, σαν δωδεκάχρονο. άκουγα το ντέϊλι ρουτίν και το σονγκ φορ άριελ και σπάραζα από το σοκ.
-χαλκόνεν στο μπάιος με τα δέκα τριακόσια τρία. από το πολύ πιθηκοχοροπηδητό, άρχιζα να χτυπιέμαι σαν γιαγιά μετά την σμύρνη, και πρέπει να χτυπούσα και το κεφάλι μου με τα χέρια μου. λογικά πρέπει να έκλαιγα κιόλας. δεν θυμάμαι. δεν ήταν αλήθεια εκείνο το λάϊβ.
-τορτόϊζ στο σινκ το 2005. έκατσα μπροστά, και με το που ξεκίνησε το ντιτζέϊντ έφαγα όσα σκατά χρειαζόντουσαν.
-σόνικ γιούθ στο ρόκγουεϊβ. με το που τους είδα να έρχονται ξύπνησε το φαν μπόι μέσα μου και έκλαιγα σαν κοριτσάκι το '63.
-τόνι άλεν πριν από πέντε λεπτά. δεν ξέρω γιατί, αλλά δάκρυζα για κάνα τέταρτο στην αρχή της συναυλίας. μετά βαρέθηκα λίγο. μετά μου ξανάρεσε. αλλά δεν ξαναέκλαψα.
-ρέντιοχεντ στη θεσσαλονίκη. ήμουν μικρός. αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αν τους έβλεπα πάλι, όλο και κάτι θα μου ξύπναγε τα δάκρυα. δεν ξέρω.
--
στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό που με κάνει να ανατριχιάζω σε μία συναυλία, είναι κυρίως ότι βλέπω μπροστά μου τους τύπους που έχω θεοποίησει στο σπίτι μου. τόσο απλό.
φαντάζομαι.
-άνιμαλ κολέκτιβ στο γκαγκάριν. έβλεπα τον πάντα μπέαρ και ούρλιαζα, σαν δωδεκάχρονο. άκουγα το ντέϊλι ρουτίν και το σονγκ φορ άριελ και σπάραζα από το σοκ.
-χαλκόνεν στο μπάιος με τα δέκα τριακόσια τρία. από το πολύ πιθηκοχοροπηδητό, άρχιζα να χτυπιέμαι σαν γιαγιά μετά την σμύρνη, και πρέπει να χτυπούσα και το κεφάλι μου με τα χέρια μου. λογικά πρέπει να έκλαιγα κιόλας. δεν θυμάμαι. δεν ήταν αλήθεια εκείνο το λάϊβ.
-τορτόϊζ στο σινκ το 2005. έκατσα μπροστά, και με το που ξεκίνησε το ντιτζέϊντ έφαγα όσα σκατά χρειαζόντουσαν.
-σόνικ γιούθ στο ρόκγουεϊβ. με το που τους είδα να έρχονται ξύπνησε το φαν μπόι μέσα μου και έκλαιγα σαν κοριτσάκι το '63.
-τόνι άλεν πριν από πέντε λεπτά. δεν ξέρω γιατί, αλλά δάκρυζα για κάνα τέταρτο στην αρχή της συναυλίας. μετά βαρέθηκα λίγο. μετά μου ξανάρεσε. αλλά δεν ξαναέκλαψα.
-ρέντιοχεντ στη θεσσαλονίκη. ήμουν μικρός. αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αν τους έβλεπα πάλι, όλο και κάτι θα μου ξύπναγε τα δάκρυα. δεν ξέρω.
--
στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό που με κάνει να ανατριχιάζω σε μία συναυλία, είναι κυρίως ότι βλέπω μπροστά μου τους τύπους που έχω θεοποίησει στο σπίτι μου. τόσο απλό.
φαντάζομαι.
25.9.09
ήλιος τρένο
είδα το στάρνταστ μέμορις. είναι η καλύτερη ταινία που έχω δεί στη ζωή μου επειδή είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει στη ζωή μου ή απλά επειδή η σάρλοτ ράμπλινγκ είναι η πιό όμορφη ηθοποιός που έχω δει στη ζωή μου?
24.9.09
τζαστ φάϊν
δεν με πειράζει που ξερνάνε στους δρόμους. δεν με ενοχλεί που έχω δει γκόμενες να κατουράνε στο πεζοδρόμιο και τύπους να κατουράνε ακριβώς πάνω στο θυροτηλέφωνο. δεν με ενοχλεί που όλοι βλέπουν μπάλα και ουρλιάζουν σαν αούγκανοι. δεν με πειράζει που οι χίπηδες μερικές φορές είναι τόσοι πολλοί που απλά δεν μπορείς να τους αποφύγεις. δεν προβληματίζομαι που κάθε βράδυ παντού μυρίζει χόρτο.
όχι.
όχι.
22.9.09
γκιζ
ποτέ δεν αγχώνομαι όταν παίζω λάϊβ. ποτέ. αγχώνομαι μόνο όταν ξέρω ότι μπορεί να με βλέπει κάποιος σαν αυτόν εδώ τον τύπο.
έχει τα ακούσματα που θα έπρεπε να είχα όταν ήμουν μικρός. αλλά είναι μαλακία. γιατί όταν εγώ άκουγα creedence clearwater revival, αυτός άκουγε φοτεκ και γου ταν κλαν.
είναι από τις τυπικές αδικίες. υπάρχουν άνθρωποι που απλά έχουν την αισθητική μέσα τους από μικρά παιδιά. εγώ απλά παίρνω τα αρχίδια μου.
άϊ αμ φέικιν ιτ. προσπαθώ πάρα πολύ.
αυτός απ' ότι φαίνεται όχι.
για αυτό είναι πολύ παράξενο.
δεν τον ξέρω καν, αλλά αν μου πει αυτός ότι ο δίσκος μου είναι καλός, τότε θα νιώσω όμορφα για τον εαυτό μου.
αλλά αυτό επίσης είναι στανταρ ψυχολογικό μου πρόβλημα, το οποίο σίγουρα θα βρίσκει ρίζες σε αρνήσεις και σνομπαρίσματα που έτρωγα μικρός.
του κατ ε λονγκ στόρι σόρτ, ο γκίζμο είναι η επιτομή του "έχω-αισθητική-που-γαμάει" ακροατή για μένα. (και όχι μόνο ακροατή)
επίσης, έχει τρεις μέρες που ξανα-ανακάλυψα τις παραγωγές του ρίζα, τρώγοντας απανωτά σκατά, πράγμα που οφείλω αποκλειστικά και μόνο σε αυτόν.
για την ακρίβεια, αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω αυτά που έγραψα εν τέλει.
έχει τα ακούσματα που θα έπρεπε να είχα όταν ήμουν μικρός. αλλά είναι μαλακία. γιατί όταν εγώ άκουγα creedence clearwater revival, αυτός άκουγε φοτεκ και γου ταν κλαν.
είναι από τις τυπικές αδικίες. υπάρχουν άνθρωποι που απλά έχουν την αισθητική μέσα τους από μικρά παιδιά. εγώ απλά παίρνω τα αρχίδια μου.
άϊ αμ φέικιν ιτ. προσπαθώ πάρα πολύ.
αυτός απ' ότι φαίνεται όχι.
για αυτό είναι πολύ παράξενο.
δεν τον ξέρω καν, αλλά αν μου πει αυτός ότι ο δίσκος μου είναι καλός, τότε θα νιώσω όμορφα για τον εαυτό μου.
αλλά αυτό επίσης είναι στανταρ ψυχολογικό μου πρόβλημα, το οποίο σίγουρα θα βρίσκει ρίζες σε αρνήσεις και σνομπαρίσματα που έτρωγα μικρός.
του κατ ε λονγκ στόρι σόρτ, ο γκίζμο είναι η επιτομή του "έχω-αισθητική-που-γαμάει" ακροατή για μένα. (και όχι μόνο ακροατή)
επίσης, έχει τρεις μέρες που ξανα-ανακάλυψα τις παραγωγές του ρίζα, τρώγοντας απανωτά σκατά, πράγμα που οφείλω αποκλειστικά και μόνο σε αυτόν.
για την ακρίβεια, αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω αυτά που έγραψα εν τέλει.
21.9.09
ίβεν δόου
πόσο γάμησε το μίντλσεξ τελικά? πωπω. πόσο βιβλιάρα ήταν. σοκαριστικό.
τώρα αγόρασα το προφέσορ οφ ντιζάϊρ του φίλιπ ροθ, θέλοντας να αντιγράψω τον ιωσηφίδη, για μία φορά ακόμη.
επίσης, προσπαθώ να βρω σπίτι εδώ και 10 μέρες. έχω μεγάλο πρόβλημα, δυσκολεύομαι, και το χειρότερο είναι οτι καταλαβαίνω πόσο δύστροπος είμαι εν τέλει.
ήμουν πάντα έτσι?
το κακό είναι ότι πραγματικά έχω φοβερή δυσκολία. έχω περπατήσει δεκάδες χιλιόμετρα αυτές τις δέκα μέρες, έχω δει οτιδήποτε παράλογο.
το καλό είναι ότι το περπάτημα εδώ είναι αρκετά όμορφο. μου θυμίζει αρκετά τον βόλο. δεν ξέρω γιατί. μάλλον γιατί θέλω με το ζόρι να μου τον θυμίζει.
αγόρασα κίτρινα βανς, αλλά με χτυπάνε λιγάκι. και δεν μου αρέσει. στην αρχή ήθελα τα μαυρομπλέ αλλά προτίμησα τα άλλα. βέβαια τώρα που τα ξαναβλέπω παραείναι τέλεια.
δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν άνθρωπο στον δρόμο. πάω να αγοράσω τσίχλες και πληρώνω πάντα με πεντάευρα γιατί ντρέπομαι.
είναι δύσκολο να φανταστώ τον εαυτό μου για πολύ καιρό ακόμα έτσι. περιφέρομαι από σπίτι σε σπίτι, και με πιάνω ώρες ώρες να σκέφτομαι απλά πράγματα που θα μου λύσουν τα προβλήματα, αλλά είναι πάντα ανεφάρμοστα.
το χειρότερο εδώ που είμαι είναι ότι όλοι καπνίζουν ΠΑΝΤΟΥ και απλά δεν τους νοιάζει. και ναι, σάββατο βράδυ μέσα στο μετρό. ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ.
πόσο δύστροπος είμαι τελικά?
13.9.09
5.9.09
τι κατάλαβα αυτό το καλοκαίρι?
ανάμεσα σε πάρα πολλά πράγματα, το κυριότερο πράγμα που συνειδητοποίησα είναι πόσο πολύ αγαπάω τον φίλο μου τον σίμο αντωνιάδη. όπως έχει πει και ο ιωσηφίδης: "καταλαβαίνεις ότι είναι τόσο γαμώ τα παιδιά (ο σίμος) γιατί φαίνεται ότι είναι μεγαλωμένος ακομπλεξάριστα"
υπό κανονικές συνθήκες, και μόνο που λέει κάτι ο ιωσηφίδης θεωρείται αυταπόδεικτο και δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση, αλλά σε αυτήν την περίπτωση η μαγική λέξη είναι ακομπλεξάριστος. είναι σοκαρίστικο να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου την στιγμή που όταν είμαι με τον ζαχαρή μπορούμε να βάλουμε τα κόμπλεξ μας το ένα μετά το άλλο και να φτάσουν μέχρι το χοκάϊντο.
αλλά ο σίμος δεν είναι έτσι.
είναι ο πιό καλός άνθρωπος που ξέρω. απλά αυτό. είναι όμορφος, αρχιτέκτονας, λεπτός, αγαπάει τον γούντι άλεν, τους γουόκμεν, διαβάζει άπειρα βιβλία, φοράει όμορφα ρούχα, ζωγραφίζει τέλεια και οι στιγμές δίπλα του είναι ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει σημαντικός.
σίμο σε ευχαριστω, μου έκανες τον αύγουστο μου 7 φορές καλύτερο απ' ότι περίμενα.
υπό κανονικές συνθήκες, και μόνο που λέει κάτι ο ιωσηφίδης θεωρείται αυταπόδεικτο και δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση, αλλά σε αυτήν την περίπτωση η μαγική λέξη είναι ακομπλεξάριστος. είναι σοκαρίστικο να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου την στιγμή που όταν είμαι με τον ζαχαρή μπορούμε να βάλουμε τα κόμπλεξ μας το ένα μετά το άλλο και να φτάσουν μέχρι το χοκάϊντο.
αλλά ο σίμος δεν είναι έτσι.
είναι ο πιό καλός άνθρωπος που ξέρω. απλά αυτό. είναι όμορφος, αρχιτέκτονας, λεπτός, αγαπάει τον γούντι άλεν, τους γουόκμεν, διαβάζει άπειρα βιβλία, φοράει όμορφα ρούχα, ζωγραφίζει τέλεια και οι στιγμές δίπλα του είναι ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει σημαντικός.
σίμο σε ευχαριστω, μου έκανες τον αύγουστο μου 7 φορές καλύτερο απ' ότι περίμενα.
προοϊκονομία
η χρονιά που πέρασε στην αθήνα ήταν πολύ παράξενη. πιό παράξενη κι από τον στρατό ακόμα.
κατέβηκα τέλη νοεμβρίου, μετά από μικρές αποτυχίες στο βόλο. το μόνο καλό ήταν ότι παράτησα το άθλιο εκείνο σπίτι με την υγρασία και την μπίχλα. αλλά με το που κατέβηκα ήμουν χαμένος στο διάστημα. προσπάθησα να δουλέψω αλλά άργησα. μάλλον δούλευα ούτως ή άλλως, αλλά χου ντάζεντ νίντ ε ντέϊτζομπ? σε κάθε περίπτωση, ήταν παράξενα, δύσκολα, μελαγχολικά, ζεστά (με την κακή έννοια του ζεστός).
ξεκίνησα γερμανικά με την προοπτική να φύγω στην γερμανία για μεταπτυχιακό. και κυρίως για να έχω κάτι να κάνω κάθε μέρα. και για να μπω κι άλλο μέσα οικονομικά. αλλά ήταν ονειρικά τα γερμανικά. τους αγαπάω πολύ τους γερμανούς.
σε αντίθεση με τους ισπανούς.
στο σπίτι είχαμε ον για ίντερνετ και τηλεόραση και τηλέφωνο, και σε ένα από τα κανάλια της ον στην τηλεόραση είχε μία εκπομπή με την γκουίνεθ πάλτροου που ταξιδεύει στην ισπανία και τρώει φαγητά με άλλους 3 τύπους και βλέπουνε αξιοθέατα και τρώνε κι άλλο και γενικά περνάνε τέλεια. το τρέϊλερ της εκπομπής είχε πλάνα από ισπανική ύπαιθρο, από καλαμάρια στα κάρβουνα και ένα ισπανικό τραγούδι που απλά μου προξενούσε τα γέλια. με την κωστάντια απλά κλάναμε από το γέλιο όποτε το ακούγαμε.
ήταν αλήθεια. σιχαινόμουν τους ισπανούς. σιχαίνομουν τους ισπανόφιλους. σιχαινόμουν την βαρκελώνη με τους χίπιδες και τα μητροπολιτικά πάρκα και τα χόρτα και τους γυμνούς στο δρόμο. τα σιχαινόμουν με μίσος.
του κατ ε λόνγκ στόρι σόρτ, τελικά φεύγω για βαρκελώνη τελικά την άλλη βδομάδα, και νιώθω σαν όλη η ειρωνία του σύμπαντος να με έχει χέσει από πάνω ως κάτω.
ή αλλιώς, πατόκορφα.
αλλά μάλλον τα τραβούσε ο κώλος μου.
το οποίο είναι λίγο αστείο τώρα που το βλέπω. το να με χέσανε και να τα τραβούσε ο κώλος μου φαντάζει αρκετά παράξενη εικόνα.
κατέβηκα τέλη νοεμβρίου, μετά από μικρές αποτυχίες στο βόλο. το μόνο καλό ήταν ότι παράτησα το άθλιο εκείνο σπίτι με την υγρασία και την μπίχλα. αλλά με το που κατέβηκα ήμουν χαμένος στο διάστημα. προσπάθησα να δουλέψω αλλά άργησα. μάλλον δούλευα ούτως ή άλλως, αλλά χου ντάζεντ νίντ ε ντέϊτζομπ? σε κάθε περίπτωση, ήταν παράξενα, δύσκολα, μελαγχολικά, ζεστά (με την κακή έννοια του ζεστός).
ξεκίνησα γερμανικά με την προοπτική να φύγω στην γερμανία για μεταπτυχιακό. και κυρίως για να έχω κάτι να κάνω κάθε μέρα. και για να μπω κι άλλο μέσα οικονομικά. αλλά ήταν ονειρικά τα γερμανικά. τους αγαπάω πολύ τους γερμανούς.
σε αντίθεση με τους ισπανούς.
στο σπίτι είχαμε ον για ίντερνετ και τηλεόραση και τηλέφωνο, και σε ένα από τα κανάλια της ον στην τηλεόραση είχε μία εκπομπή με την γκουίνεθ πάλτροου που ταξιδεύει στην ισπανία και τρώει φαγητά με άλλους 3 τύπους και βλέπουνε αξιοθέατα και τρώνε κι άλλο και γενικά περνάνε τέλεια. το τρέϊλερ της εκπομπής είχε πλάνα από ισπανική ύπαιθρο, από καλαμάρια στα κάρβουνα και ένα ισπανικό τραγούδι που απλά μου προξενούσε τα γέλια. με την κωστάντια απλά κλάναμε από το γέλιο όποτε το ακούγαμε.
ήταν αλήθεια. σιχαινόμουν τους ισπανούς. σιχαίνομουν τους ισπανόφιλους. σιχαινόμουν την βαρκελώνη με τους χίπιδες και τα μητροπολιτικά πάρκα και τα χόρτα και τους γυμνούς στο δρόμο. τα σιχαινόμουν με μίσος.
του κατ ε λόνγκ στόρι σόρτ, τελικά φεύγω για βαρκελώνη τελικά την άλλη βδομάδα, και νιώθω σαν όλη η ειρωνία του σύμπαντος να με έχει χέσει από πάνω ως κάτω.
ή αλλιώς, πατόκορφα.
αλλά μάλλον τα τραβούσε ο κώλος μου.
το οποίο είναι λίγο αστείο τώρα που το βλέπω. το να με χέσανε και να τα τραβούσε ο κώλος μου φαντάζει αρκετά παράξενη εικόνα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)