γαμιέται ο χριστός?

φεύγω στις δώδεκα από το σπίτι, για να πάω να δω dirty projectors.

περίμενα σε μία ουρά 35 λεπτά να πάρω μπλουζάκι αντίντας. μέχρι να φτάσω, είχαν τελειώσει τα μπλουζάκια και δίνανε ποτήρια. πλαστικά ποτήρια αντίντας.

το κουβαλούσα μέχρι να φτάσω σπίτι.

στην αρχή είδα catpeople. ήταν κάτι χειρότερο από κλώνοι των interpol. ήθέλαν να είναι και coldplay συγχρόνως. ήταν αξιολύπητοι και πολύ κρίμα.

μετά από αυτούς περίμενα να δω τους dirty projectors. ποτέ δεν τρελάθηκα και πολύ με τον δίσκο τους που υποτίθεται ότι γαμάει, αλλά παρόλαυτά έχουν έναν ήχο αρκετά παράξενο, τα φωνητικά είναι θεόμουρλα. και τους προτιμάω σίγουρα από τους grizzly bear. δεν ξέρω γιατί. δεν ξέρω καν γιατί μπορεί να τους συγκρίνω σαν να έχουν κάτι συγκρίσιμο. αλλά και από την άλλη, δεν μπαίνουν και οι δύο κάτω από την ταμπέλα "ιδιαίτερα κιθαριστικά συγκροτήματα"? μόνοι τους το ζήτησαν.

σε κάθε περίπτωση περίμενα αρκετή ώρα να στήσουνε για τους dirty projectors. δύο ντραμς, κιθάρες, άντε λέω, θα βγουν και τα κοριτσάκια με τα φωνητικά, θα περάσουμε καλά, θα είναι παράξενα, θα είναι κιθαριστικά ιδιαίτερα.

σβήνουν τα φώτα, τσιρίζω λιγάκι για να αγγίξω λίγα επίπεδα ενθουσιασμού, και βλέπω να βγαίνουν έξω πέντε άντρες. καμία κοπελίτσα.

το πρόσωπο μου άλλαξε χρώμα τουλάχιστον οκτώ φορές συνειδητοποιώντας τον χρόνο που χανόταν σαν άμμος μέσα από τα χέρια μου. ήταν οι we are standard, κακό ντισκοπανκ, κάκιστο, και αν είναι δυνατόν, έλεγα χθες οτι βαρέθηκα την dfa. πόση ειρωνία χύθηκε πάνω μου, καυτή και τσουρουφλιστική?

τέλικα είπα να κάτσω, και όπως το περίμενα, ήταν εξαιρετικά άθλιοι, αλλά όχι πιο άθλιοι από τους καημένους ίντερπολ που είδα πιο πριν. χοροπήδησα και λίγο για να δικαιολογήσω τον υπερμπίφτεκα που έφαγα περιμένοντας στην ουρά για το μπλουζάκι που δεν πήρα και αργότερα γύρισα σπίτι σκεφτόμενος πόσο γαμάτη ταινία είναι το στάρνταστ μέμορις και πόσο θα λέω ότι είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου. επίσης σκέφτηκα πόσο θεός είναι ο γούντι άλεν που ακούει μόνο στάνταρτς και τζαζ πριν το μπίμποπ, χαχα. πόσο θεός.

αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να έχω καταλήξει στο ίδιο ακριβώς σημείο χωρίς καν να κουνηθώ από το γραφείο μου και ένιωσα λίγο κρίμα.

όχι τόσο κρίμα όμως όσο οι καημένοι ίντερπολ.