προοϊκονομία

η χρονιά που πέρασε στην αθήνα ήταν πολύ παράξενη. πιό παράξενη κι από τον στρατό ακόμα.

κατέβηκα τέλη νοεμβρίου, μετά από μικρές αποτυχίες στο βόλο. το μόνο καλό ήταν ότι παράτησα το άθλιο εκείνο σπίτι με την υγρασία και την μπίχλα. αλλά με το που κατέβηκα ήμουν χαμένος στο διάστημα. προσπάθησα να δουλέψω αλλά άργησα. μάλλον δούλευα ούτως ή άλλως, αλλά χου ντάζεντ νίντ ε ντέϊτζομπ? σε κάθε περίπτωση, ήταν παράξενα, δύσκολα, μελαγχολικά, ζεστά (με την κακή έννοια του ζεστός).

ξεκίνησα γερμανικά με την προοπτική να φύγω στην γερμανία για μεταπτυχιακό. και κυρίως για να έχω κάτι να κάνω κάθε μέρα. και για να μπω κι άλλο μέσα οικονομικά. αλλά ήταν ονειρικά τα γερμανικά. τους αγαπάω πολύ τους γερμανούς.

σε αντίθεση με τους ισπανούς.

στο σπίτι είχαμε ον για ίντερνετ και τηλεόραση και τηλέφωνο, και σε ένα από τα κανάλια της ον στην τηλεόραση είχε μία εκπομπή με την γκουίνεθ πάλτροου που ταξιδεύει στην ισπανία και τρώει φαγητά με άλλους 3 τύπους και βλέπουνε αξιοθέατα και τρώνε κι άλλο και γενικά περνάνε τέλεια. το τρέϊλερ της εκπομπής είχε πλάνα από ισπανική ύπαιθρο, από καλαμάρια στα κάρβουνα και ένα ισπανικό τραγούδι που απλά μου προξενούσε τα γέλια. με την κωστάντια απλά κλάναμε από το γέλιο όποτε το ακούγαμε.

ήταν αλήθεια. σιχαινόμουν τους ισπανούς. σιχαίνομουν τους ισπανόφιλους. σιχαινόμουν την βαρκελώνη με τους χίπιδες και τα μητροπολιτικά πάρκα και τα χόρτα και τους γυμνούς στο δρόμο. τα σιχαινόμουν με μίσος.

του κατ ε λόνγκ στόρι σόρτ, τελικά φεύγω για βαρκελώνη τελικά την άλλη βδομάδα, και νιώθω σαν όλη η ειρωνία του σύμπαντος να με έχει χέσει από πάνω ως κάτω.

ή αλλιώς, πατόκορφα.

αλλά μάλλον τα τραβούσε ο κώλος μου.

το οποίο είναι λίγο αστείο τώρα που το βλέπω. το να με χέσανε και να τα τραβούσε ο κώλος μου φαντάζει αρκετά παράξενη εικόνα.