δα κρ

επιγραμματικά, οι συναυλίες που έχουν κάνει να κλάψω είναι οι εξής:

-άνιμαλ κολέκτιβ στο γκαγκάριν. έβλεπα τον πάντα μπέαρ και ούρλιαζα, σαν δωδεκάχρονο. άκουγα το ντέϊλι ρουτίν και το σονγκ φορ άριελ και σπάραζα από το σοκ.

-χαλκόνεν στο μπάιος με τα δέκα τριακόσια τρία. από το πολύ πιθηκοχοροπηδητό, άρχιζα να χτυπιέμαι σαν γιαγιά μετά την σμύρνη, και πρέπει να χτυπούσα και το κεφάλι μου με τα χέρια μου. λογικά πρέπει να έκλαιγα κιόλας. δεν θυμάμαι. δεν ήταν αλήθεια εκείνο το λάϊβ.

-τορτόϊζ στο σινκ το 2005. έκατσα μπροστά, και με το που ξεκίνησε το ντιτζέϊντ έφαγα όσα σκατά χρειαζόντουσαν.

-σόνικ γιούθ στο ρόκγουεϊβ. με το που τους είδα να έρχονται ξύπνησε το φαν μπόι μέσα μου και έκλαιγα σαν κοριτσάκι το '63.

-τόνι άλεν πριν από πέντε λεπτά. δεν ξέρω γιατί, αλλά δάκρυζα για κάνα τέταρτο στην αρχή της συναυλίας. μετά βαρέθηκα λίγο. μετά μου ξανάρεσε. αλλά δεν ξαναέκλαψα.

-ρέντιοχεντ στη θεσσαλονίκη. ήμουν μικρός. αλλά τώρα που το σκέφτομαι, αν τους έβλεπα πάλι, όλο και κάτι θα μου ξύπναγε τα δάκρυα. δεν ξέρω.

--
στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό που με κάνει να ανατριχιάζω σε μία συναυλία, είναι κυρίως ότι βλέπω μπροστά μου τους τύπους που έχω θεοποίησει στο σπίτι μου. τόσο απλό.

φαντάζομαι.