τι κατάλαβα αυτό το καλοκαίρι?

ανάμεσα σε πάρα πολλά πράγματα, το κυριότερο πράγμα που συνειδητοποίησα είναι πόσο πολύ αγαπάω τον φίλο μου τον σίμο αντωνιάδη. όπως έχει πει και ο ιωσηφίδης: "καταλαβαίνεις ότι είναι τόσο γαμώ τα παιδιά (ο σίμος) γιατί φαίνεται ότι είναι μεγαλωμένος ακομπλεξάριστα"

υπό κανονικές συνθήκες, και μόνο που λέει κάτι ο ιωσηφίδης θεωρείται αυταπόδεικτο και δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση, αλλά σε αυτήν την περίπτωση η μαγική λέξη είναι ακομπλεξάριστος. είναι σοκαρίστικο να έχω έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου την στιγμή που όταν είμαι με τον ζαχαρή μπορούμε να βάλουμε τα κόμπλεξ μας το ένα μετά το άλλο και να φτάσουν μέχρι το χοκάϊντο.

αλλά ο σίμος δεν είναι έτσι.

είναι ο πιό καλός άνθρωπος που ξέρω. απλά αυτό. είναι όμορφος, αρχιτέκτονας, λεπτός, αγαπάει τον γούντι άλεν, τους γουόκμεν, διαβάζει άπειρα βιβλία, φοράει όμορφα ρούχα, ζωγραφίζει τέλεια και οι στιγμές δίπλα του είναι ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει σημαντικός.

σίμο σε ευχαριστω, μου έκανες τον αύγουστο μου 7 φορές καλύτερο απ' ότι περίμενα.