->δεν φταίω

i am on an open sea
just drifting as the hours go slowly by

το before and after science του brian eno είναι πραγματικά παράδοξος δίσκος. ξεκινάει με την πρώτη πλευρά να νομίζεις ότι είναι σαν την καλή χαρά, και στην δεύτερη πλευρά απλά μαυρίζει την ψυχή σου. αλλά την κάνει κατάμαυρη, δεν την μαυρίζει απλώς.

συνεχίζοντας να είμαι υπερπροβλέψιμος, ένα από τα πράγματα που μου πήρε η αθήνα και δεν μου τα έφερε ποτέ πίσω, είναι οι χαρούμενοι απογευματινοί ύπνοι. έχουν πεθάνει, ανεπανόρθωτα τους έχω χάσει, και είναι πραγματικά άδικο, γιατί ήταν από τα λίγα πράγματα που λάτρευα να κάνω, όπου κι αν ήμουν.

σήμερα ξύπνησα, πήγα στην σπίντεξ, έμαθα ότι πρέπει να πάω στην ξάνθη αύριο το πρωί, γύρισα σπίτι, ίδρωσα, έφαγα, βγήκα έξω, ξαναγύρισα, και αποφάσισα να ρίξω αυτόν τον ύπνο που πάντα αγαπώ. τον ύπνο που έριχνα κάθε φορά που τελείωνε μία μεγάλη περίοδος πίεσης.

αλλά όχι σήμερα. απλά όχι.

έβαλα να ακούσω τον ίνο. άκουγα το νόουαν ρισίβινγκ και χαιρόμουνα, αποκοιμήθηκα στο μπακγουόυτερ σκεφτόμενος τον τζάκι λίμπετσάϊτ, και αντί να κοιμηθώ μέχρι τέλους, ξύπνησα στο τζούλι γούιθ (με τους παραπάνω στίχους) και ήθελα να κλάψω γοερά και όχι από μέσα μου απλά.

i am on an open sea
just drifting as the hours go slowly by
julie with her open blouse
is gazing up Into the empty sky.

μετά έπεσε το by this river και επισήμως ξύπνησα θλιμένος και ιδρωμένος.

--
παλιά όμως?
--

τα καλοκαίρια στην βέροια, γυρνούσα σπίτι στις 2, έτρωγα, κοιμόμουν στις 3 μπρούμυτα, ξύπναγα στις 5 στο πλάι, έτρωγα καρπούζι, έκανα μια βόλτα και πήγαινα για τρέξιμο ή για μπάσκετ ή για ποδήλατο ή απλά πήγαινα στον στράτο και με βαρούσε λίγη δροσίτσα στο κεφάλι, ή απλά καθόμασταν και κοιτούσαμε τον μανόλη να κοιμάται και γελούσαμε.

αναλογίζομαι ότι ίσως να μου συμβαίνουν δύο πράγματα

1. είμαι τόσο επαρχιώτης βαθιά μέσα μου, που απλά δεν μπορώ να ζήσω σε μεγάλη πόλη. αυτό όμως έρχεται σε ολοκληρωτική αντίφαση με ότι προσπάθειες μπορεί να κάνω για τα μακροπρόθεσμα σχέδια μου. δεν ξέρω.

2. το δεύτερο πράγμα είναι ότι έχει αρχίσει να αυξάνεται η κοιλιά μου επικίνδυνα και απλά έχει φτάσει σε σημείο επέκτασης που δεν με αφήνει να σκεφτώ καθαρά. αλλά και πάλι δεν ξερω.


--
τα 5 πράγματα που θα έκανα τώρα αν δεν ήμουν εδώ και ήμουν κάπου αλλού
--

1. θα άκουγα το by this river στο παλιό παλιό παλιό σπίτι μου στον βόλο και μετά θα έβγαινα βόλτα με το ποδήλατο.
2. θα έπαιρνα την κωστάντια με το αυτοκίνητο και θα πηγαίναμε στην πελοπόννησο για 5 μέρες και θα ακούγαμε μπομπ ντίλαν και λούτσιο μπατίστι για ώρες και ώρες και ώρες.
3. θα πήγαινα να παίξω μπασκετ και θα πάθαινα θερμοπληξία και θα μπορούσα να κοιμηθώ σίγουρα με ιδιαίτερο τρόπο.

έχω πάθει θερμοπληξία μόνο μία φορά στην ζωή μου. το 2006. σκεπαζόμουν και ζεσταινόμουν, ξεσκεπαζόμουν και ξεπάγιαζα. σηκωνόμουν όρθιος και έπεφτα κάτω, ξάπλωνα και και έπιανε ναυτία. καθόμουν σε καρέκλα και δεν μπορούσα να κεντράρω πουθενά, κέντραρα κάπου και μετά από 2 λεπτά ξεχνούσα τι κοιτάω.

τώρα που το σκέφτομαι, ή μάλλον τώρα που ξαναδιαβάζω την τελευταία παράγραφο, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως ΕΤΣΙ ακριβώς είμαι ούτως ή άλλως.

->lasciarti non è possibile

ιανουάριος του δύο χιλιάδες

όταν ήμουν πρώτο έτος, στην πρώτη εξεταστική, στο πρώτο μάθημα(διακριτά μαθηματικά), ο ζαχαρής δεν ήρθε.

έλεγε ότι τον πήρε ο ύπνος.

ποτέ δεν τον πίστεψα. ήμουν σίγουρος ότι απλά δεν ήρθε, γιατί δεν είχε διαβάσει αρκετά για να γράψει καλύτερα από όλους τους άλλους, και έτσι έλεγε ότι δεν ξύπνησε για να δικαιολογηθεί.

ο ζαχαρής ήταν πολύ (αν όχι ο πιό)ανταγωνιστικός τύπος. το παραπάνω άνεκντοουτ(με προφορά αυτήν την φορά) συνάδει απολύτως με τον τότε χαρακτήρα του.

το θέμα όμως είναι ότι πάντα τον κορόϊδευα για το παραπάνω.

ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι μπορεί ΟΝΤΩΣ να τον πήρε ο ύπνος.

ζαχαράκο συγγνώμη.

δεν είχα λόγο να σε κοροιδεύω. απλά δεν μου είχε συμβεί ποτέ αυτό και μου φαινόταν παράξενο.

μέχρι σήμερα.

σου έχω πάρει δώρο και ένα βιβλίο για να εξιλεωθώ.

θα σε παρακαλούσα να το δεχτείς. και το βιβλίο αλλά και την ειλικρινή μου συγγνώμη.

μόνο

ο μπράϊαν ίνο είναι ότι σημαντικότερο έχει συμβεί στην ζωή μου. για πάντα θα είναι η μεγαλύτερη μου επιρροή.

όλη μου η δουλεία είναι απλά η προσπάθεια μου να αντιγράψω το golden hours* από το another green world.

και για πάντα έτσι θα είναι.

είμαι τρομερά ευτυχισμένος που άκουσα τους τέσσερις δίσκους του με τα φωνητικά και κάθε φορά που τον σκέφτομαι θέλω να κλαίω για πάντα.

*και το on some faraway beach από το here come the warm jets

ιτς νοτ κάμπελ, ιτς κλάϊν

τι ορίζει τον εγωϊσμο? γιατί δεν μπορώ να είμαι πάντα κουλ? μήπως κουλνες είναι τελικά το να μην είσαι καθόλου εγωϊστης? αλλά και πάλι, αν δεν είσαι καθόλου εγωϊστης, ίσως τελικά να είσαι απλά χίπης. οπότε καλύτερα εγωιστής παρά χίπης.

μου αρέσουν όμως οι grateful dead. και στα αγγλικά φαίνονται πιό όμορφοι απ' ότι στα ελληνικά.

--
κάρβερ
--

αν υποθέσουμε οτι καρβ σημαίνει σκαλίζω, τότε κάρβερ είναι ο σκαλιστής. κι εγώ είμαι κάρβερ.

ο ρέϊμοντ κάρβερ όμως είναι ο θεός μου για αυτήν την εβδομάδα. είναι αμερικάνος, και όμως τα αγγλικά του μπορεί να τα καταλάβει μέχρι κι ο ιωσηφίδης. γράφει σορτ στόρις που έιναι τόσο όμορφες όσο του μουρακάμι. και πολλές φορές μικρότερες.

επίσης, γράφει τόσο απλά και ήρεμα, και σε όλες τις ιστορίες του απλά δεν συμβαίνει τίποτα το συνταρακτικό. όταν τον διαβάζω συνειδητοποιώ πόσο πολύ λατρέυω τον μουρακάμι και πόσο θεός είναι ο μουρακάμι που τον αναφέρει σαν τόσο μεγάλη επιρροή.

γενικά, γιαυτό μου αρέσει όταν τα είδωλα μου είναι κουλ τύποι. γιατί με βουτάνε στις επιρροές τους και κάθε φορά βγαίνω με κάτι καινούριο.

παραδείγματα.

άκουσα στιβ ράιχ λόγω μπράϊαν ίνο.
είδα ταινίες του γουονγκ καρ γουάι λόγω κατσούπη.
αγάπησα τον γκοντάρ λόγω γουόνγκ καρ γουάι
άκουσα πολύ μπερτ μπάκαρα μετά το μουν σαφάρι των ερ.
ξαναεκτίμησα τον νικ ντρεικ μετά τον σούφγιαν στίβενς.
λάτρεψα την αλις κολτρέιν μετά από τον φορ τετ.
κάηκα με λουόμο μετά τον πάντα μπέαρ.


και κυρίως, θα κλαίω για πάντα με το this will be our year των zombies (και με τους ζομπις γενικότερα) λόγω καριμπού.

τι ωραίο πράγμα που είναι οι συνεντεύξεις.
τι ωραίο πράγμα που είναι οι φωτογραφήσεις.
πόσο αγαπάω ΟΛΑ τα παρεμφερή γύρω απο την μουσικη!

μερικές φορές πιό πολύ κι από την ίδια την μουσική.

για μένα είναι παντά πολύ πιο επιδραστικό το να διαβάσω μία κριτική ένος δίσκου (που δεν τον έχω ακούσει καν) παρά να ακούσω κάτι μονος μου. και αυτό γιατί ο κριτικός, θα ακούσει κάτι που ΔΕΝ παίζει να ακούσεις εσύ. και επίσης έχει όλο το νόου χάου για να κάνει τις σωστές αναφορές και τις σωστές περιγραφές που θα σε βάλουν σίγουρα σε μία διαδικασία. πχ, το grinderman του κειβ ήταν ΤΟΣΟ πίπα. αλλά διάβαζα τις κριτικες στο γουάιρ και τις συνεντευξεις και έλεγα (με την εννοια του ινοβέισον και της περιγραφής του ήχου, και του πως μου έδινε ιδέες) "ΝΑΙ, αυτό ειναι."

δεν ήταν βέβαια. ούτε καν.

αλλά για πάντα, μία συνέντευξη του ίνο σου προσφέρει 700 πράγματα περισσότερα από έναν δίσκο της σειράς. ή και όχι της σειράς.

αλλά δατ ις τζαστ μι.

βλάκα

αγοράζω βιβλία και καλοκαιριάζει αλλά δεν είμαι στο βόλο που πάντα μου άρεσε να είμαι. επίσης δουλεύω και δεν έχω καν την ευκαιρία να βολτάρω ανέμελος και να παίρνω δανεικά αμάξια και να φέυγω.

αυτό που είχε πει ο ιωσηφίδης και με είχε σημαδέψει είναι ότι όταν είσαι μικρός τα πάντα είναι λευκό χαρτί. και εσύ απλά περιμένεις να γεμίσει. οι πιθανότητες είναι άπειρες.

όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο δεν ήξερα τι μου γινόταν. ήταν το πιό τέλειο συναίσθημα του σύμπαντος. και σήμερα δεν ξέρω τι μου γινέται, αλλά νιώθω τύψεις και δεν μπορώ να κοιμηθώ όχι μόνο τα βράδια αλλά και τα μεσημέρια.

δεν νιώθω άσχημα όμως, απλά δεν ξέρω τι μου γίνεται.

μου αρέσει να βλέπω το εργαστήριο του μπέϊκον. μου δίνει ελπίδες.

επίσης έχω φτάσει στο σημείο να ενθουσιάζομαι με μουσικούς που κάνανε καριέρα σε μεγάλη ηλικία.

παθέτικ.

αλλά δεν ξέρω, μερικές φορές νιώθω ότι θα σπάσει το κεφάλι μου.

παλιά ξερνούσα με την θάλασσα. από την κωστάντια και έπειτα την αγαπάω.

ψέματα, δεν την αγαπάω, απλά βρήκα κάποια κουλ σημεία τομής.

αυτό.

επίσης, σκέφτομαι για μέρες ότι δεν μου αρέσει η αθήνα, αλλά τελικά δεν αντέχω την ζέστη.

μήπως τελικά έιμαι πιό βλάκας απ'ότι πίστευα?

ο μπάντι χόλι πέθανε πολύ μικρός.

αυτή είναι η απάντηση μου.

σκάστα μου

ετοιμαζόμουν να γράψω για το βιβλίο του ρεϊμοντ κάρβερ που αγόρασα και όχι μόνο το κοιτάω αλλά ΚΑΙ το διαβάζω, μέχρι που είδα αυτό (και συγκεκριμένα τα πόστ με ημερομηνία 120609).

παω να κάνω ποδήλατο

νοτ.

πες μου

έναν καλό λόγο για να μη στεναχωρηθώ αν κάτσω στην αθήνα του χρόνου.

αν το λύσω αυτό, τα έλυσα όλα.

στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ στακ

πως γίνεται να που προκαλεί τόση συγκίνηση και τόση φόρτιση ένα τραγούδι που δεν καταλαβαίνω ΚΑΝ για τί πράγμα μπορεί να μιλάει? πραγματικά, δεν καταλαβαίνω τίποτα, ίσως να τα ξεκαθαρίζει όλα με το τελευταίο τετράστιχο

And here I sit so patiently
Waiting to find out what price
You have to pay to get out of
Going through all these things twice.

το οποίο επίσης με τσακίζει κάθε φορά που το κοιτάω ή το ακούω, αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω


όλο το τραγούδι, νιώθω σαν να κουβαλάει εφτακόσια νοήματα μαζί του, αλλά δεν βλέπω κανένα. νιώθω σαν να μιλάει για όλα του συναισθήματα του κόσμου, αλλά δεν αισθάνομαι τίποτα συγκεκριμένο.

αγαπάω τόσο πολύ τον ντίλαν, τον αγαπάω τόσο πολύ, που γελάω με τον εαυτό μου που ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα. τον φαντάζομαι να του λένε οι μουσικοί του όταν ηχογραφούσανε το στακ ινσάϊντ:

"-εεε, αφού παίζουμε που παίζουμε το ίδιο πράμα 7 λεπτά, δεν μας αφήνεις και κάνα κενό να ρίξουμε κάνα σολάκι?

-ναι, κανένα πρόβλημα. κάντε το σε όποια στροφή θέλετε. ενώ τραγουδάω όμως."

πάρε την ουράνια ενορχήστρωση μελιδάκο. έτσι απλά. κλάσε, μύρισε τα, πήγαινε να δουλέψεις, γύρνα, κοιμήσου, ξύπνα, διάβασε γερμανικά.

"εεε, όλο το ίδιο πράμα θα παίζουμε?"

δύο άρρηκτα συνδεδεμένοι με το καλοκαίρι δίσκοι

στα γρήγορα και χωρίς σκέψη

blonde on blonde και since i left you.

τι κακό σου έκανε ο στρατός?

εκτός απ'όλα τα άλλα, έχω χάσει κάθε δυνατότητα συγκέντρωσης όταν προσπαθώ να διαβάσω, με την έννοια του μελετάω, κρατάω σημειώσεις, αποστηθίζω και τα λοιπά.

λέϊζι.

απλά. αυτό.

μάυρη στράτο και μπλουζ τζούνιορ με τέρμα το ριβέρμπ και μαλακή πένα

στην αθήνα έχω πολύ λίγα σιντί μαζί μου. τον τελευταίο καιρό, από τα λίγα που είναι, ακούω ακόμα πιό λίγα. για την ακρίβεια ακούω κάθε μέρα το μέριγουέδερ κάνα-δυο φορές, το ρέπο, μπέϊζικ τσάνελ, λούτσιο μπατίστι και γκρέϊτφουλ ντεντ (που το ξανάκουσα λόγω άνιμαλ).

και άρβο πέρτ. πολύ όμως.

μου προξενεί ένα εξαιρετικά έντονο ψυχοπλάκωμα αυτός ο τύπος. βαρύ και έντονο. επίσης, σε ματζέστικνες και ανάταση, νιώθω ότι έχει τον φίλιπ γκλας για πλάκα. αλλά με έναν πιό χαμπλ και πιό ύπουλο τρόπο. μου τα σκάει πολύ άσχημα. το τάμπουλα ράσα το είχα αγοράσει γιατί απλά έπρεπε να το έχω, και το κυριότερο, που είναι και ο κύριος λόγος που ξεκίνησα να γράφω, είναι ποιές δύο συνδέσεις κάνω κάθε φορά που ακούω τα φρατρς ή το τάμπουλα ράσα.

1. θυμάμαι στο φαρμακείο το θωμά ένα σιντί άρβο πέρτ να περιφέρεται μαζί με τις συνταγές, τα βιβλία για τον πολ κλεε και τον παζολίνι και τα ροδάκινα. ίσως να είναι ακόμα κάπου εκεί μέσα. δεν άκουσα ποτέ άρβο πάρτ στο φαρμακείο άλλα είναι ακόμα έντονο. μερικές φορές σκέφτομαι ότι μου λείπει ο βόλος και μου λείπει και το φαρμακείο. σαν να είναι δυο διαφορετικά πράγματα.

2. επίσης θυμάμαι τον ελέκτροκλάουντ, που μου έλεγε ότι άκουσε άρβο πέρτ λόγω του κιθ τζάρετ. μου φάνηκε πολύ κουλ. γενικά ήταν πολύ κουλ ο καράμπελας στα μουσικά του. πραγματικός ελέκτροκλάουντ. άκουγε στιβ ράϊχ το 98(εγώ άκουγα μπίστι μπόις και σάντοου) και κατέληξε να έχει τον σένμπεργκ για την πλάκα του. καθόταν σπίτι μόνος του και έπαιζε τα τσέλα -από τα κουαρτέτα του μπάρτοκ για έγχορδα- στην κιθάρα. και απλά έπαιζε τέλεια. είχε πάντα τουπέ ύφος, και πάντα ένιωθες οτι πρέσβευε την απόλυτη αισθητική. και ο ίδιος το πίστευε. ναι, μου έχει λείψει ο καράμπελιορζ. μαζί μιλούσαμε για τους μπιγκ σταρ και μετά για τον κέϊτζ* και ήταν από τις πιο ουσιαστικές μουσικές συζητήσεις που είχα έβερ.

είναι λίγο ντιστούρμπινγκ όμως που μιλάω στον αόριστο.

χμμμ.

*και μπιτς μποιζ και λίγκετι και χεντριξ και ζεπελιν και σελσι και πρινς και ντεμπισί και διακόσια άλλα πράγματα και συνθετες που απλά δεν τους ξέρω, ούτε τους θυμάμαι. και πόσο θεός ήταν, διάβαζε αντίστιξη πριν να πέσει για ύπνο.

άουτς

το προηγούμενο ποστ είναι τόσο και καλά καταθλιπτικό που θέλω να ξεράσω πάνω μου.

λάϊονς ιν μάϊ όουν γκάρντεν(έξιτ σαμουάν)

ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ικανός για τα πάντα.

και ο δικός μου θα ήταν, αν ήταν ανθρώπινος, και όχι πιθηκίσιος.

έχει τόσες μέρες που σκέφτομαι και προσπαθώ να πιαστώ από κάπου, για να βρώ την χειρότερη εκδοχή του βραχυπρόθεσμου μέλλοντος μου, και να πω "δεν με πειράζει, και έτσι αν γίνει, γαμώ θα είναι"

αλλά δεν μπορώ να το κάνω.

και είναι πολύ παράξενο, γιατί είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό.

μεγάλωσα, κάνοντας άπληστες επιλογές, με μόνο σκεπτικό ότι ο σχεδιασμός και η ανάλυση, σε καθυστερούν από όλα όσα θα μπορούσανε να σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.

και στην χειρότερη, αν όλα πάνε στραβά, σκέφτεσαι πόσο στραβά είναι αυτό το στραβά, και συμβιβάζεσαι με την πιθανή εμφάνιση του.

μου έχει συμβεί πολλές φορές, αλλά επειδή δεν σε πειράζει, έχεις πάψει να σκέφτεσαι ότι είναι η χειρότερη εκδοχή ενός πλάνου.

αυτές τις μέρες όμως δεν μπορώ να το σώσω με τίποτα. με τίποτα όμως.

ένα μάυρο σκοτεινό σύννεφο έρχεται κατά πάνω μου, και είμαι τόσο περικυκλωμένος από πολυκατοικίες και μπίχλα που δεν μπορώ να το διώξω.

πέφτω για ύπνο και βλέπω μόνο θανάτους και μπερδέματα. κυρίως θανάτους.

προσπαθώ να βρω ένα μικρό πραγματάκι για να προσκολληθώ πάνω του και να αρχίσω να νιώθω καλά και κάπου το χάνω. χάνεται από μόνο του μάλλον.

δεν ξέρω πως αντέχουν να ζουν οι άνθρωποι σε αυτήν την πόλη. νιώθω ότι σφυρίζουν αδιάφορα και κοιτάνε από την άλλη πλευρά. βγαίνω να περπατήσω κάθε μέρα και δεν μπορώ να το βγάλω αυτό το πράγμα από το μυαλό μου.

με τίποτα.