ιτς νοτ κάμπελ, ιτς κλάϊν

τι ορίζει τον εγωϊσμο? γιατί δεν μπορώ να είμαι πάντα κουλ? μήπως κουλνες είναι τελικά το να μην είσαι καθόλου εγωϊστης? αλλά και πάλι, αν δεν είσαι καθόλου εγωϊστης, ίσως τελικά να είσαι απλά χίπης. οπότε καλύτερα εγωιστής παρά χίπης.

μου αρέσουν όμως οι grateful dead. και στα αγγλικά φαίνονται πιό όμορφοι απ' ότι στα ελληνικά.

--
κάρβερ
--

αν υποθέσουμε οτι καρβ σημαίνει σκαλίζω, τότε κάρβερ είναι ο σκαλιστής. κι εγώ είμαι κάρβερ.

ο ρέϊμοντ κάρβερ όμως είναι ο θεός μου για αυτήν την εβδομάδα. είναι αμερικάνος, και όμως τα αγγλικά του μπορεί να τα καταλάβει μέχρι κι ο ιωσηφίδης. γράφει σορτ στόρις που έιναι τόσο όμορφες όσο του μουρακάμι. και πολλές φορές μικρότερες.

επίσης, γράφει τόσο απλά και ήρεμα, και σε όλες τις ιστορίες του απλά δεν συμβαίνει τίποτα το συνταρακτικό. όταν τον διαβάζω συνειδητοποιώ πόσο πολύ λατρέυω τον μουρακάμι και πόσο θεός είναι ο μουρακάμι που τον αναφέρει σαν τόσο μεγάλη επιρροή.

γενικά, γιαυτό μου αρέσει όταν τα είδωλα μου είναι κουλ τύποι. γιατί με βουτάνε στις επιρροές τους και κάθε φορά βγαίνω με κάτι καινούριο.

παραδείγματα.

άκουσα στιβ ράιχ λόγω μπράϊαν ίνο.
είδα ταινίες του γουονγκ καρ γουάι λόγω κατσούπη.
αγάπησα τον γκοντάρ λόγω γουόνγκ καρ γουάι
άκουσα πολύ μπερτ μπάκαρα μετά το μουν σαφάρι των ερ.
ξαναεκτίμησα τον νικ ντρεικ μετά τον σούφγιαν στίβενς.
λάτρεψα την αλις κολτρέιν μετά από τον φορ τετ.
κάηκα με λουόμο μετά τον πάντα μπέαρ.


και κυρίως, θα κλαίω για πάντα με το this will be our year των zombies (και με τους ζομπις γενικότερα) λόγω καριμπού.

τι ωραίο πράγμα που είναι οι συνεντεύξεις.
τι ωραίο πράγμα που είναι οι φωτογραφήσεις.
πόσο αγαπάω ΟΛΑ τα παρεμφερή γύρω απο την μουσικη!

μερικές φορές πιό πολύ κι από την ίδια την μουσική.

για μένα είναι παντά πολύ πιο επιδραστικό το να διαβάσω μία κριτική ένος δίσκου (που δεν τον έχω ακούσει καν) παρά να ακούσω κάτι μονος μου. και αυτό γιατί ο κριτικός, θα ακούσει κάτι που ΔΕΝ παίζει να ακούσεις εσύ. και επίσης έχει όλο το νόου χάου για να κάνει τις σωστές αναφορές και τις σωστές περιγραφές που θα σε βάλουν σίγουρα σε μία διαδικασία. πχ, το grinderman του κειβ ήταν ΤΟΣΟ πίπα. αλλά διάβαζα τις κριτικες στο γουάιρ και τις συνεντευξεις και έλεγα (με την εννοια του ινοβέισον και της περιγραφής του ήχου, και του πως μου έδινε ιδέες) "ΝΑΙ, αυτό ειναι."

δεν ήταν βέβαια. ούτε καν.

αλλά για πάντα, μία συνέντευξη του ίνο σου προσφέρει 700 πράγματα περισσότερα από έναν δίσκο της σειράς. ή και όχι της σειράς.

αλλά δατ ις τζαστ μι.