λάϊονς ιν μάϊ όουν γκάρντεν(έξιτ σαμουάν)

ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ικανός για τα πάντα.

και ο δικός μου θα ήταν, αν ήταν ανθρώπινος, και όχι πιθηκίσιος.

έχει τόσες μέρες που σκέφτομαι και προσπαθώ να πιαστώ από κάπου, για να βρώ την χειρότερη εκδοχή του βραχυπρόθεσμου μέλλοντος μου, και να πω "δεν με πειράζει, και έτσι αν γίνει, γαμώ θα είναι"

αλλά δεν μπορώ να το κάνω.

και είναι πολύ παράξενο, γιατί είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό.

μεγάλωσα, κάνοντας άπληστες επιλογές, με μόνο σκεπτικό ότι ο σχεδιασμός και η ανάλυση, σε καθυστερούν από όλα όσα θα μπορούσανε να σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικό.

και στην χειρότερη, αν όλα πάνε στραβά, σκέφτεσαι πόσο στραβά είναι αυτό το στραβά, και συμβιβάζεσαι με την πιθανή εμφάνιση του.

μου έχει συμβεί πολλές φορές, αλλά επειδή δεν σε πειράζει, έχεις πάψει να σκέφτεσαι ότι είναι η χειρότερη εκδοχή ενός πλάνου.

αυτές τις μέρες όμως δεν μπορώ να το σώσω με τίποτα. με τίποτα όμως.

ένα μάυρο σκοτεινό σύννεφο έρχεται κατά πάνω μου, και είμαι τόσο περικυκλωμένος από πολυκατοικίες και μπίχλα που δεν μπορώ να το διώξω.

πέφτω για ύπνο και βλέπω μόνο θανάτους και μπερδέματα. κυρίως θανάτους.

προσπαθώ να βρω ένα μικρό πραγματάκι για να προσκολληθώ πάνω του και να αρχίσω να νιώθω καλά και κάπου το χάνω. χάνεται από μόνο του μάλλον.

δεν ξέρω πως αντέχουν να ζουν οι άνθρωποι σε αυτήν την πόλη. νιώθω ότι σφυρίζουν αδιάφορα και κοιτάνε από την άλλη πλευρά. βγαίνω να περπατήσω κάθε μέρα και δεν μπορώ να το βγάλω αυτό το πράγμα από το μυαλό μου.

με τίποτα.