μόνο

μόνο φρι τζαζ γαμώ τον χριστό σας, μόνο φρι τζαζ, να διαλύονται τα πάντα, αιώνες καταπίεσης, να σκάνε με σαξόφωνα και χάος και κραυγές, στην μέση της χαράς, να πάτε να γαμηθείτε, δεν υπάρχει τίποτα άλλο, τίποτα άλλο. μόνο διαλυμένα πνευστά και άρρυθμα κρουστά.

επίδραση του ηλίου στην ομίχλη

έχω αυτό το ημερολόγιο του μονέ, που είναι ένας πίνακας για κάθε μέρα, σχεδόν για κάθε μέρα, γιατί έχει έναν για κάθε σουκού και όχι δύο, και κάθε βράδυ πριν να κοιμηθώ, και είναι αργά καθε βράδυ, σκέφτομαι, μήπως πρέπει να κόψω τώρα το φύλλο και να πάω στο επόμενο? αλλά κάθε βράδυ περιμένω να ξυπνήσω για να το κάνω. αλλά το ξεχνάω, και το κόβω το βράδυ. κούραστικος.

τις τελευταίες μέρες έχει στη σειρά πολλούς πίνακες που έκανε στην αγγλία, που απλά είναι η βουλή με ομίχλη σε διαφορετικές αποχρώσεις. πολύ θολό, πανέμορφο, σαν να έπαθες καταρράκτη. όλες τις φορές.

είναι ασύγκριτη η ευτυχία μου

-κάθε μέρα που ανοίγω το βιβλίο και έχω να διαβάσω κι άλλο κι άλλο κι άλλο. και σκέφτομαι ότι μετά θα ψάξω και αυτά που έγραψε με τον κασάρες, πωπω, χαμός. έχει πολύ πράμα ακόμα να με κάνει χαρούμενο.

-τώρα κάνω τράκινγκ αυτό το ρημαδιασμένο το βαλς που μου έχει φάει την ψυχή από τον ιούλιο ακόμα, μακάρι να βγει άκρη

-επίσης σκέφτομαι ότι γέμισα σημειώσεις, έκανα τόση δουλειά, κλπ κλπ, και θα έχει πλάκα αν θα χρειαστεί να την βάλω στον κώλο μου.

-σκέφτομαι όντως να την βάλω στον κώλο μου αν δεν χρειαστεί, αλήθεια

-αρχές απριλίου θα είμαι πάλι εκεί που ήμουν και πέρσι, με περισσή όρεξη να εντρυφήσω στην γλώσσα τους αυτή την φορά, ίσως να με βοηθήσει να διαβάσω μπόρχες στο πρωτότυπο.

-δεν βλέπω καμία άλλη χρήση των ισπανικών, αλήθεια.

μπόρχες

τελείωσα τα πεζά, αγόρασα σήμερα τα δοκίμια, βλέπω την ζωή μου να αλλάζει σελίδα σελίδα, πόσα χρόνια είχε να μου συμβεί αυτό? (από τον περέκ μάλλον, αλλά σε κάθε περίπτωση)

στη συνέχεια

raymond scott με τρελοχτυπητά ντράμς και dolemite/φάνκ χαζαμάρα/galt fast r'n'r (angelos kyriou)/αφρικάνες τραγουδάνε, μπόγκος βαράνε(δημάκης τρανζίσιον)

25 αυγούστου 1983

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

έξω, με περίμεναν άλλα όνειρα.

και όσο περνάνε οι μέρες

τόσο περισσότερο αρνούμαι να διαχειριστώ τον χρόνο μου διαφορετικά από το ιδεατό. και εννοείται πως γίνομαι δύστροπος, μονόχνωτος, κατσούφης, σιχαμένος, ιδιότροπος, ενοχλητικός, παράξενος.

θα περάσει, εύχομαι.

αυτά είδα

-είδα να κλέβουν αυτοκίνητα μαζεμένα, να τα ανοίγουν με υπερφυσικές σωλήνες, και να έρχεται κόσμος αμέτρητος, με άπειρα κλειδιά που έχει βρει στο δρόμο και να δοκιμάζει αν ανοίγουν κάποιο αυτοκίνητο
-είδα έναν φίλο μου που έγινε πρεζάκι (ποτέ δεν ήταν φίλος μου και ποτέ δεν ασχολήθηκε με αυτά και εννοείται πως δεν θυμάμαι ποιόν είδα) και χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα και ήταν καλά, ενώ ήταν χάλια
-είδα έναν μαύρο τύπο, μαυριδερό μάλλον, με μακριά μαλλιά, μέσα σε ένα μαγαζί που πουλούσε μόνο κάρτες για άλμπουμ του NBA και μου έλεγε ότι είναι φίλος των γονιών μου και να τους πω χαιρετίσματα και ότι θα έπρεπε να τον θυμάμαι κανονικά, αλλά εννοείται δεν θυμόμουν τίποτα
-είδα μία προβολή μίας ταινίας σε μία τεράστια αίθουσα, και ήθελα τόσο πολύ να κάτσω, αλλά ήταν όλοι άγνωστοι οι γύρω μου, αυτοί που υποτίθεται ήταν παρέα μου
-αλλά κυρίως είδα (πάλι) έντομα και ζωύφια. σκάλιζα την μύτη μου ως συνήθως, και δεν μπορούσα να ησυχάσω. έπειτα άρχισα να βγάζω μικρές σιχαμένες αραχνίτσες από εκεί μέσα.
-μάλλον είναι πολύ το άγχος για να το αντέξω.

μέχρι τώρα

φιγκερόα/good air/soul travel/καμπότζη τέκνο/samba/piano stomp/eric copeland funk/bass psych/φλώρικη ακουστική τέκνο/laidback loop (2 parts)

empty

sixty
earthy
lengthy
filthy
swarthy
ivy
envy

πλοία

μόνο andrew hill για σήμερα, μέχρι να πάρει ο εγκέφαλος μου φωτιά. 
black fire/compulsion/judgment/point of departure/passing ships/change

αναρρίχηση

"ο αξιωματικός υπηρεσίας τον υπηρέτησε απαξιωτικά, αντιμετοπίζοντάς τον δηλαδή σαν να'χε μπροστά του έναν ακόμα απ'αυτούς τους περιδεείς αστούς που τρομοκρατούνται με το παραμικρό ή, στην χειρότερη περίπτωση, με την αίσθηση ότι δικαιώνονται όταν το παραμικρό τους τρομοκρατεί, κι ότι το μέγεθος της επιτυχίας τους στην αναρρίχηση μετράται με το πόσοι επιχειρούν να τους κλαδέψουν"

από την νουβέλα "κωμωδία" του αχιλλέα κυριακίδη, εκδόσεις πόλις.

νύχτα

το νέο τραγούδι στρόουκς είναι απίστευτο.

αντίστροφα

και ξαναείδα έντομα, και είδα ζευγάρια, στον βόλο πάλι, και σινεμά στο λίντο, αλλά κυρίως είδα πεταλούδες που μεταμορφώνονταν σε κάμπιες. και τεράστιες σαρανταποδαρούσες-σκορπιούς. φακ. δεν ξέρω καν τι σημαίνουν αυτά κάθε μέρα.

κυριακή

σκέφτομαι ότι ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα μου οι κυριακές, ποτέ, οπότε μάλλον μου φταίνε οι κυριακές της βέροιας. ίσως αυτό να έφτανε και να μην χρειαζόταν να συμπληρώσω κάτι άλλο, αλλά ίσως και να πρέπει.

σκάνε απότομα διαλυμένες κυριακές στο βόλο, κάπου το '02-'03, που κοιμόμουν στις 10 το πρωί και ξύπναγα στις έξι το απόγευμα, χωρίς κανένα πρόβλημα. το πρώτο που χάθηκε είναι η άνεση με τον ύπνο, το δεύτερο είναι η άνεση του σκατένιου απογευματινού κυριακάτικου ξυπνήματος. σηκωνόμουν, πήγαινα στον θηβαίο, καθόμουν κάνα δίωρο, πηγαίναμε σινεμά, κάναμε βόλτα στην θάλασσα, αυτό. όνειρο. όνειρο.

σήμερα ήμουν ενοχλημένος από το πρωί με την σιχαμένη σημερινή κυριακή. ο ύπνος ήταν άσχημος, ωραίος δηλαδή αλλά δεν τον ευχαριστήθηκα. το ραδιόφωνο έπαιζε ωραία μουσική αλλά την στιγμή που σκεφτόμουν τις μελωδίες της φωνής αποκοιμήθηκα. ξύπνησα και πήγαμε βόλτα με τον στράτο και μελαγχόλησα. γύρισα σπίτι και θα ξεκινήσω να δουλεύω και δεν θα το σκεφτώ. αλλά γιατί να είναι έτσι? πάντοτε την χαιρόμουν την κυριακάτικη σιχασιά. τι συνέβη? γιατί να μην έχει μια τεράστια διαδρομή μέσα στην πόλη και να περπατάω και να ξεχνάω που είμαι?

νιώθω αδύναμος να κάνω οτιδήποτε για αυτό. είναι τόσο παράξενο.

σκηνή χαμηλή ασφυξία ακρίδα

είδα στον ύπνο μου τον παπαδάτο και ήταν σε μία σκηνή και κοιμόταν μέσα, και η σκηνή ήταν πολύ μικρή, και είχε βάλει και ένα προστατευτικό από μέσα για να μην μπαίνει νερό, μία ακόμα κουβέρτα στην ουσία, που ήταν κρεμασμένη από την οροφή της σκηνής, αλλά ήταν τόσο χαμηλά, που στην ουσία όλο αυτό έμοιαζε με έναν μεγάλο υπνόσακο. πήγα να δω μέσα τι γίνεται και ήταν ασφυκτικά και δίπλα στον παπαδάτο ήταν μια ακρίδα αρκετά μεγάλη.

ξύπνησα έντρομος και έψαχνα για έντομα στο κρεβάτι μου. δεν βρήκα κάποιο, ξανακοιμήθηκα.

έρημος

υπάρχουν μέρες που μπορώ να κάθομαι και να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω αυτό το μπλογκ από την αρχή και το τέλος και ανακατεμένα και πάλι και πάλι, προσπαθώντας να καταλάβω μερικές φορές, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό ακριβώς που θέλω να καταλάβω, σαν να βλέπω όλο το άγνωστο μαζεμένο μπροστά μου, ξέροντας πως είναι εκεί, ξέροντας ότι υπάρχει, αλλά συγχρόνως σαν να εξαφανίζεται από τα μάτια μου, ενώ είναι βέβαιο ότι δεν συνδέθηκε ποτέ μαζί μου. νιώθω σχεδόν σοκαρισμένος, και την ίδια στιγμή σχεδόν μικρός. και ξαναθυμάμαι, για πάντα μάλλον, την φράση από τον μαίτρ και την μαργαρίτα: "δεν υπάρχει χειρότερο ανθρώπινο ελάττωμα από την δειλία"

ξανά

ο μουρακάμι έλεγε ότι όταν δουλέυει τον βολεύει να παρατάει το γράψιμο ακριβώς την στιγμή που νιώθει ότι έχει όρεξη να γράψει πολύ ακόμα. έτσι -λέει- όταν το ξαναπιάσει, κυλάνε όλα πολύ όμορφα και ρολάρουν τέλεια.

ατλάντα

υπάρχουν φορές που προσπαθώ να καταλάβω ποιά είναι τα όρια της μοναξιάς, πως είναι να τα κάνεις όλα μόνος σου. δεν είχα ποτέ αδέρφια, γι'αυτό μάλλον και δεν μου κακοφαινόταν ποτέ. για τις μισές φορές που σκέφτομαι ότι δεν αντέχω πάλι να βγω να περπατάω μόνος μου μέσα στο δρόμο, υπάρχουν άλλες τόσες που το ξέρω ότι φταίει η βέροια που είμαι ξενερωμένος και όχι κάτι άλλο. την αγαπάω την βέροια, αλλά δεν μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. πάνω που παίρνεις φόρα σταματάς. πωπω, το χειρότερο είναι να σκεφτώ ότι μου λείπει η θάλασσα. επίσης, θυμάμαι όλα εκείνα τα βράδια στο βόλο που απλά έφευγα από το σπίτι (να σαν τώρα, τέτοια ώρα) μετά από δουλειά και περπάταγα μόνος και κατέβαινα στην παραλία, καθόμουν σε ένα παγκάκι, και μετά γύρναγα σπίτι.

όταν θα πεθάνω, οι λέξεις που θα πάρω μαζί μου είναι "επίσης, περίπτωση, σκέφτομαι, θυμάμαι, κατάλαβα, θυμήθηκα, συνειδητοποίησα, περπατάω". υποτίθεται ότι έχω συνειδητοποιήσει τόσα πράγματα, πως γίνεται και δεν αλλάζω ΟΥΤΕ ΕΝΑ από όλα αυτά?

μωβ και μπλε ιδρώτας

μου αρέσει όταν έστω και σπάνια κλείνω τα μάτια μου να κοιμηθώ και εμφανίζονται οι λύσεις στα προβλήματα μου. έστω κάποιες λύσεις. σε όποια προβλήματα.

αλλά μετά ξυπνάω, και τότε είναι που συνειδητοποιώ ότι δεν έβλεπα τις λύσεις στον ύπνο, αλλά τα προβλήματα μου ξανά και ξανά, μέχρι που έφτασα στο σημείο που δεν ήταν καν δικά μου προβλήματα.

υπάρχουν στιγμές που εύχομαι να είχα καθαρό μυαλό, να μπορούσα να έπαιρνα γρήγορες αποφάσεις, να μην ήμουν διστακτικός, να τελείωνα κάτι τη στιγμή που έπρεπε. μακάρι να μπορούσα να το κάνω.

σαν ένα σόλο του κολτρέϊν που θέλει να μου τρυπήσει με το ζόρι τον εγκέφαλο, που υπάρχουν φορές που το αισθάνομαι ότι είναι εκεί αυτοστιγμεί, και άλλες που νιώθω τις ατελείωτες ώρες εξάσκησης πάνω του. και πάλι όμως μου τρυπάει τον εγκέφαλο ούτως ή άλλως.

εκτόνωση. περιμένω την εκτόνωση.

χάνα

είναι μάλλον ο καλύτερος ηλεκτρονικός δίσκος που έχω ακούσει εδώ και μερικά χρόνια, δεν ξέρω, σκέφτομαι ότι το άκτρες ήταν δισκάρα, σκέφτομαι διάφορα, αλλά αυτό το διαλυμένο σπασμένο πράγμα που μία είναι τέκνο και μία είναι χιπχοπ και κόβει κομμάτια τον χρόνο και τον διαλύει δεν ξέρω αν το ξανάκουσα. είναι από την granny records, είναι μέλη των good luck mr gorsky και τα λάϊβ τους σε αφήνουν μαλάκα. ένα τραγούδι μπορείτε να ακούσετε εδώ, μέχρι να βγεί το δωδεκάρι και να πάθουμε κακό. 

κενό

προσπαθώντας να θυμηθώ πως ήταν πριν τον περέκ και τον μπόρχες.

λαβύρινθος

και μετά αναρωτιέμαι, φωναχτά ή δεν ξέρω, δεν ξέρω. μάλλον δεν ξέρω. αλλά σκέφτομαι. πως ξεπερνάς το άγχος? πως μπορείς να είσαι σίγουρος ότι κάτι που έκανες είναι καλό? πως μπορείς να το πιστέψεις? πως μπορείς να ξεπεράσεις κάπως το σημείο που χαίρεσαι με το spontaneous και πρέπει να χαρείς και με αυτό που έχει υπάρξει process και ολόκληρη διαδικασία? πως μπορείς να το αγαπήσεις όταν έχεις σιχαθεί να δουλεύεις πάνω του? με τίποτα μάλλον με τίποτα.

υπάρχουν μετά όμως στιγμές που νιώθω ότι δεν θα ήθελα να έβλεπα το άλεφ, παρόλο που επι της ουσίας είναι το μόνο πράγμα που θα ήθελα να δω. όπως επίσης, δεν ξέρω να θα ήθελα να μπω σε εκείνο τον κήπο με τα διακλαδωτά μονοπάτια, ή μάλλον, όσες φορές μπήκα, δεν έβγαινα με τίποτα.

τελικά, αλήθεια, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που δεν έχει είπωθει. κι αν είχε μείνει κάτι, μάλλον το είπε και αυτό ο μπόρχες.

ξεκίνησε

τελειώνει. επισήμως τελειώνει. 

ΝΑΡΙΤΑ ΒΕΡΟΙΑ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

αύριο στις 5 η ώρα θα είμαι στο σπίτι του ναρίτα και θα κάνουμε εκπομπή, δηλαδή αυτός θα κάνει, εγώ θα του κάνω παρέα, και θα μιλάμε κυρίως. ο ναρίτα μένει εδώ δίπλα, αλλά όχι και τόσο δίπλα, αλλά πιστεύω ότι το σπίτι του θα είναι ωραίο, και εύχομαι να με κεράσει τίποτα η μαμά του, κάνα προφιτερόλ και κάνα τσαγάκι. θα ακούσουμε μουσική φαντάζομαι (δεν ξέρω τι θα παίξει αυτός, εγώ πάντως θα παω εκεί μόνο με σαν ρα πάντως. με σαν ρα, μάντλιμπ και λούτσιο μπατίστι) και φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ ωραία. στον ποπλάϊ, στις 5 η ώρα, εξάκτλι, μέχρι τις 7. αυτή είναι η αφίσα, το καπέλο λέει Cleveland, OHIO, κάτι σαν το Βέροια, ΗΜΑΘΙΑ δηλαδή.

είμαι στο χειρότερο σημείο, επισήμως

φτάνω, κοιτάω, αναλογίζομαι, προσπαθώ. δεν τελειώνω. σκέφτομαι ότι πρέπει να προσπαθήσω κι άλλο, ότι πρέπει να αγγίξω το άπειρο, ότι πρέπει να έχω την επιλογή να διαλέξω από άπειρες τέλειες εκδοχές. ότι δεν πρέπει να σταματήσω ακόμα, μάλλον δεν πρέπει να σταματήσω ποτέ, πρέπει να φτιάξω την μηχανή που γεννάει τραγούδια, και να κάθομαι να την κοιτάω, μέχρι να φτάσει στο σημείο που θα έχει η ίδια τελειοποιήσει τον εαυτό της.

κενό. κενός.

μία κλανιά από τον κώλο του μάντλιμπ

αγόρασα πριν από 20 λεπτά το beat konducta around the world, και σκέφτομαι ότι αυτό θα ήθελα να είμαι μερικές φορές. μία κλανία από τον κώλο του, και τίποτα άλλο. ή έστω, μία τρίχα από τα αρχίδια του, μία μύξα από την μύτη του, ένα παντ στο σάμπλερ του. αυτό και τίποτα άλλο.

ουφ.

ο καλύτερος κόμεντ διάλογος που έχω δει ποτέ

έβερ, στη ζωή μου, από την αρχή του σύμπαντος

ξέρεις εσύ

"as all Marines are riflemen, all members of the Arkestra are percussionists"

από τα liner notes του space is the place

ευθείες αναφορές (εξώφυλλα)

αυτό = αυτό + αυτό