λαβύρινθος

και μετά αναρωτιέμαι, φωναχτά ή δεν ξέρω, δεν ξέρω. μάλλον δεν ξέρω. αλλά σκέφτομαι. πως ξεπερνάς το άγχος? πως μπορείς να είσαι σίγουρος ότι κάτι που έκανες είναι καλό? πως μπορείς να το πιστέψεις? πως μπορείς να ξεπεράσεις κάπως το σημείο που χαίρεσαι με το spontaneous και πρέπει να χαρείς και με αυτό που έχει υπάρξει process και ολόκληρη διαδικασία? πως μπορείς να το αγαπήσεις όταν έχεις σιχαθεί να δουλεύεις πάνω του? με τίποτα μάλλον με τίποτα.

υπάρχουν μετά όμως στιγμές που νιώθω ότι δεν θα ήθελα να έβλεπα το άλεφ, παρόλο που επι της ουσίας είναι το μόνο πράγμα που θα ήθελα να δω. όπως επίσης, δεν ξέρω να θα ήθελα να μπω σε εκείνο τον κήπο με τα διακλαδωτά μονοπάτια, ή μάλλον, όσες φορές μπήκα, δεν έβγαινα με τίποτα.

τελικά, αλήθεια, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που δεν έχει είπωθει. κι αν είχε μείνει κάτι, μάλλον το είπε και αυτό ο μπόρχες.