κυριακή

σκέφτομαι ότι ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα μου οι κυριακές, ποτέ, οπότε μάλλον μου φταίνε οι κυριακές της βέροιας. ίσως αυτό να έφτανε και να μην χρειαζόταν να συμπληρώσω κάτι άλλο, αλλά ίσως και να πρέπει.

σκάνε απότομα διαλυμένες κυριακές στο βόλο, κάπου το '02-'03, που κοιμόμουν στις 10 το πρωί και ξύπναγα στις έξι το απόγευμα, χωρίς κανένα πρόβλημα. το πρώτο που χάθηκε είναι η άνεση με τον ύπνο, το δεύτερο είναι η άνεση του σκατένιου απογευματινού κυριακάτικου ξυπνήματος. σηκωνόμουν, πήγαινα στον θηβαίο, καθόμουν κάνα δίωρο, πηγαίναμε σινεμά, κάναμε βόλτα στην θάλασσα, αυτό. όνειρο. όνειρο.

σήμερα ήμουν ενοχλημένος από το πρωί με την σιχαμένη σημερινή κυριακή. ο ύπνος ήταν άσχημος, ωραίος δηλαδή αλλά δεν τον ευχαριστήθηκα. το ραδιόφωνο έπαιζε ωραία μουσική αλλά την στιγμή που σκεφτόμουν τις μελωδίες της φωνής αποκοιμήθηκα. ξύπνησα και πήγαμε βόλτα με τον στράτο και μελαγχόλησα. γύρισα σπίτι και θα ξεκινήσω να δουλεύω και δεν θα το σκεφτώ. αλλά γιατί να είναι έτσι? πάντοτε την χαιρόμουν την κυριακάτικη σιχασιά. τι συνέβη? γιατί να μην έχει μια τεράστια διαδρομή μέσα στην πόλη και να περπατάω και να ξεχνάω που είμαι?

νιώθω αδύναμος να κάνω οτιδήποτε για αυτό. είναι τόσο παράξενο.