έρημος

υπάρχουν μέρες που μπορώ να κάθομαι και να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω αυτό το μπλογκ από την αρχή και το τέλος και ανακατεμένα και πάλι και πάλι, προσπαθώντας να καταλάβω μερικές φορές, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό ακριβώς που θέλω να καταλάβω, σαν να βλέπω όλο το άγνωστο μαζεμένο μπροστά μου, ξέροντας πως είναι εκεί, ξέροντας ότι υπάρχει, αλλά συγχρόνως σαν να εξαφανίζεται από τα μάτια μου, ενώ είναι βέβαιο ότι δεν συνδέθηκε ποτέ μαζί μου. νιώθω σχεδόν σοκαρισμένος, και την ίδια στιγμή σχεδόν μικρός. και ξαναθυμάμαι, για πάντα μάλλον, την φράση από τον μαίτρ και την μαργαρίτα: "δεν υπάρχει χειρότερο ανθρώπινο ελάττωμα από την δειλία"