ατλάντα

υπάρχουν φορές που προσπαθώ να καταλάβω ποιά είναι τα όρια της μοναξιάς, πως είναι να τα κάνεις όλα μόνος σου. δεν είχα ποτέ αδέρφια, γι'αυτό μάλλον και δεν μου κακοφαινόταν ποτέ. για τις μισές φορές που σκέφτομαι ότι δεν αντέχω πάλι να βγω να περπατάω μόνος μου μέσα στο δρόμο, υπάρχουν άλλες τόσες που το ξέρω ότι φταίει η βέροια που είμαι ξενερωμένος και όχι κάτι άλλο. την αγαπάω την βέροια, αλλά δεν μπορείς να περπατήσεις σαν άνθρωπος. πάνω που παίρνεις φόρα σταματάς. πωπω, το χειρότερο είναι να σκεφτώ ότι μου λείπει η θάλασσα. επίσης, θυμάμαι όλα εκείνα τα βράδια στο βόλο που απλά έφευγα από το σπίτι (να σαν τώρα, τέτοια ώρα) μετά από δουλειά και περπάταγα μόνος και κατέβαινα στην παραλία, καθόμουν σε ένα παγκάκι, και μετά γύρναγα σπίτι.

όταν θα πεθάνω, οι λέξεις που θα πάρω μαζί μου είναι "επίσης, περίπτωση, σκέφτομαι, θυμάμαι, κατάλαβα, θυμήθηκα, συνειδητοποίησα, περπατάω". υποτίθεται ότι έχω συνειδητοποιήσει τόσα πράγματα, πως γίνεται και δεν αλλάζω ΟΥΤΕ ΕΝΑ από όλα αυτά?