τι έμαθα σήμερα

γύρισα από συναυλία του ελ γκίντσο και κατάλαβα τα εξής:

-ειναι μαλακια να κάνεις τρελο χαιπ με τον πρωτο δισκο. το αγχος για τον δευτερο σε διαλυει.

-το "expand you sound" συνηθως μεταφράζεται σε "κανω ακριβως τα ιδια, απλως τα κάνω πιό πολύπλοκα και πιό δυσνόητα γιατί αυτό νομίζω οτι είναι εξέλιξη". αν δεν ασχολιόταν το πιτσφορκ θα ήσουν πιό άνετος για το δέυτερο "δυσκολο" άλμπουμ. ίσως να μην ήταν καν δύσκολο.

-το να εχεις εναν κιθαρίστα και έναν μπασίστα να παίζουν πάνω από τα σαμπλς που έχουν ήδη άπειρα μπασα και μεσαία είναι μια πολύ κακή ιδέα. μάλλον αγχώθηκες (επίσης) για να είναι τα λάιβ σου κατι "διαφορετικό"

-πραγματικά, είναι κατάρα να ασχοληθεί το πιτσφορκ μαζί σου πολύ από την πρώτη στιγμή. ένα best new music και ένα 8ρι στο πρωτο ελπι σε έχουν κάνει ήδη buzzband, πραγμα που σημαινει οτι το πιο πιθανον είναι οτι έχεις ήδη συσχετιστεί με έναν συγκεκριμένο ήχο. το οποίο με την σειρά του σημαίνει οτι το πιό πιθανό είναι οτι σε 2 χρονια που θα βγαλεις το επόμενο απλα θα ακούγεσαι σούπερ outdated.

-γιαυτό και προσπαθείς να κάνεις expand τον ήχο σου, χωρίς να κάτσεις πραγματικά να σκεφτείς τι έγινε. σε πιέζει η εταιρία, σε πιέζει το άγχος για το χαιπ. πωπω, πόσο κακή φαση, πραγματικά. σχεδόν τρόμος.

-οποτε ζηλευτες ειναι οι περιπτωσεις που ειναι οριακά below the radar. και ας μη γινει ποτε το μπαμ. σαν τον κουσικ ας πουμε.