ότι καλύτερο μου έχει συμβεί

το προηγούμενο σουκού ήταν εδώ δύο από τα μέλη των baby guru. εκτός του ότι τους αγάπησα, αφού πρώτα βρήκα ένα κοινό πάτερν φλωριάς μεταξύ του όμπι και μένα, και αφού περάσαμε ένα τέλειο τριήμερο, σκέφτομαι το εξής:

είναι άρρωστο το πόσο πολύ με έχει σημαδέψει αυτό το λάϊβ του edan στην γαλλία τον οκτώβριο. πίστευα ότι με το καιρό θα το ξεπερνούσα, αλλά αντίθετα, όσο πιό πολύ το σκέφτομαι, τόσο γιγαντώνεται σαν αξία μέσα μου.

καθόμουν και τους μίλαγα για το λάϊβ αυτό, και χωρίς να το καταλάβω είχαν περάσει 45 λεπτά. και το πραγματικά παράξενο είναι ότι τα έλεγα και σχεδόν δάκρυσα πάλι από την συγκίνηση. και κάθε φορά κατέληγα σε αυτό: πόσο πολύ έχω ανάγκη να λατρεύω τους εξωπραγματικούς μουσικούς, αυτούς που με το ταλέντο τους, το συναίσθημα τους και την πρωτοπορία τους με κάνουν να νιώθω ότι είμαι ποταπός και τιποτένιος. αυτούς που τους κοιτάω να παίζουν και δεν νιώθω "ε σιγά τι κάνει" αλλά σκέφτομαι "ΠΩΠΩ ΠΟΣΟ ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΣΚΙΛΖ ΕΧΕΙ ΜΑΖΕΨΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΑ"

θυμάμαι ότι εκείνο το βράδυ ήταν η πιό έντονη μουσική εμπειρία που έχω ζήσει. 50 λεπτά ήταν το λάϊβ, και από την πρώτη στιγμή ούρλιαζα. δεν πρέπει να σταμάτησα. το τελευταίο τέταρτο, είχα πάθει παροξυσμό ακραίο, ακρότατο. αγκάλιαζα αγνώστους, έκλαιγα με λυγμούς, έβλεπα την ζωή μου να περνά μπροστά από τα μάτια μου και πάθαινα πολλαπλά αμόκ από την έκσταση

(χαχα, μόλις θυμήθηκα το απίστευτο stand up του γούντι άλεν, που λέει για το πως θα τον πατούσε αυτοκίνητο και άρχισε να βλέπει την ζωή του να περνάει από μπροστά του. πως μεγάλωσε δίπλα στο βάλτο, πως μάζευε μαρούλια στις φυτείες, πως ενηλικιωνόταν και άλλαζε σε έναν πραγματικό ήρωα. και στο τέλος κατάλαβε ότι δεν περνούσε η ζωή του μπροστά από τα μάτια του, αλλά η ζωή του μαρτιν λούθερ κινγκ. ή του γείτονα, δεν θυμάμαι ακριβώς)

σε κάθε περίπτωση, ξέρω, και το ξέρω πολύ καλά, και με βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ στην ζωή μου να ξανανιώσω κάτι τόσο έντονο σε συναυλία. δεν ξέρω. εκτός κι αν τηλεμεταφερόμουν και έβλεπα τους καν το 71, ή τον μπίφχαρτ το 68.

και το κακό έιναι ότι το έχω καταστρέψει σε όλους γύρω μου. έχουν ανέβει τόσο πολύ οι προσδοκίες τους για το λάϊβ του ινταν (όποτε κι αν τον δουν), που αποκλείεται να ανταπεξέλθει η εμπειρία αυτή και να αγγίξει την υπερβολική και βουτηγμένη στην παράκρουση εξιστόρηση των γεγονότων από τα χείλη μου.

ενθουσιασμός/προσδοκίες/καταρράκωση

η ζωή μου σε 3 λέξεις.