μουσική, μόνο μουσική

μερικές, ονομαστικές, επιρροές μου για τον επόμενο μου δίσκο είναι οι εξής:

-το beat από το ticket to ride των beatles

-η αρχή από το pinch, δηλαδή τα πρώτα δευτερόλεπτα του ege bamyasi. είναι η καλύτερη αρχή σε δίσκο έβερ. μέσα σε 30 δευτερόλεπτα έχει γίνει ΗΔΗ το κεφάλι σου πουρές από την έκσταση. δεν είναι τυχαίο οτι ΟΛΟΙ οι δίσκοι του eno, και οι δίσκοι που έχει κάνει παραγωγή ή που έχει εμπλακεί σκάνε έτσι στην αρχή. δηλαδή ξερά-ξερότατα. αναφέρω. born under punches, no-one receiving, sky saw, burning airlines give you so much more, needles in the camel's eye, america is waiting, speed of life και πόσα άλλα.

-τα layers του since i left you, η απόλυτη ομορφιά μέσα στο χάος

-το beauty and the beat και το echo party, και εκείνο το λάϊβ του edan. επίσης, για να γίνω ακόμα πιό συγκεκριμένος, τα αρπέτζιο του edan, που απλά ΔΕΝ είναι τα σιχαμένα αρπέτζιο της σκηνής του los angeles. αντιεπιρροή: ο δισκος του baths: ότι χειρότερο έχω ακούσει εδώ και καιρό. ο ορισμος του μιά από τα ίδια. 1000 άνθρωποι, κάνουν το ίδιο πράγμα, με τον ίδιο τρόπο. όχι άλλα κουνημένα beats. όχι άλλα.

-προφανώς το anima latina του lucio battisti, αλλά κυρίως το σκάσιμο στο ομώνυμο τρακ. σταματάνε ολα τα όργανα, και μένουν άπειρα κρουστά και χωρωδιές, να τραγουδάνε πάνω στην ανώμαλη σαμπα του λούτσιο. σαν να έχεις όλο τον κόσμο να τραγουδάει μαζί σου, σαν να πηγαίνεις στην ομορφότερη κηδεία του κόσμου. μάλλον η καλύτερη στιγμή σε τραγούδι που έχω ακούσει στη ζωή μου.

-τα απλούστατα, ολόσωστα και πανέξυπνα πλήκτρα των baby guru. on the spot, για πάντα, σε κάθε στιγμή.

-τα άπειρα, άρρυθμα percussion πάνω από το steady beat του cosmogramma.

-το elektroplankton του νιντέντο ντιές μου, για να σαμπλάρω ήχους από γεννήτριες τυχαίας ομορφιάς.

-το swim του caribou, για τις άρρωστες ιδέες στην παραγωγή, για την πίστη ότι "αν κάτι μου ακούγεται καλά, θα ακουστεί καλά ούτως ή αλλως" ή αλλιώς "μελωδία που επαναλαμβάνεται για πάνω από 1 λεπτό, στο τέλος γίνεται ωραία". αλλά κυρίως για το άδειασμα στο hannibal, η πιό ουσιώδης αλλαγή που άκουσα σε δίσκο φέτος, απόλυτο δείγμα ιδιοφυίας, συναισθηματισμού και πόρωσης.

-ο eric copeland και ο gonja sufi, ή αλλιώς οι δύο πλευρές στο ίδιο νόμισμα. απενοχοποίηση! αυτό που έκανα ούτως ή άλλως σπίτι μου. μία λούπα, μόνη της, να παίζει για πάντα και απλά από πάνω να τραγουδάω. και όπως θα έλεγε και ο γκάσλαμπ κίλερ: "το βρήκα πρώτος το sample? ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΣΑΚΕΡΣΣΣΣΣΣΣΣΣ".

-τα λιτά, υπερουσιώδη beats στον τελευταίο δίσκο της erykah badu, όπως επίσης και οι "κιθάρες" στο didn't cha know από το mamma's gun. ίσως το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει στη ζωή μου.

-τα αρρωστημένα grids που κινείται το hell hath no fury των clipse. πόσο θεοί είναι οι neptunes, και πόσο βλάκας είμαι που τους είχα παραμελήσει.

-η συνέντευξη του gavin russom στο fact. και ας κάνουν βόλτα όσοι δεν ξέρουν να μιλάνε σε συνεντέυξεις.

-τα ξερά όγδοα χτυπήματα στα ντραμς στο let her dance των bobby fuller four (όπως το άκουσα στην καλύτερη ταινία που είδα φέτος στο σινεμά: fantastic mr fox). αξίζει να πω ότι ο φανταστικός το κάνει εδώ και καιρό αυτό. κάτι ξέρει παραπάνω.

αυτός θα είναι ο τελευταίος μου δίσκος που θα έχω τόσο βάση στα σαμπλς. από την στιγμή που άκουσα το swim, ξαναθυμήθηκα άλλα πράγματα, που είχαν ξεχαστεί μέσα μου. το swim είναι με διαφορά ο καλύτερος δίσκος που άκουσα φέτος, και είναι από τις φορές αυτές που με αναγκάζει να δω την μουσική αλλιώς, για άλλη μια φορά. ποιές ήταν οι άλλες φορές που μου συνέβη αυτό? σίγουρα με το endtroducing, σίγουρα με το rounds του four tet, σίγουρα με το madvillainy, σίγουρα με το person pitch. σαν να αλλάζει ο τρόπος που βλέπω τα πάντα γύρω μου.

-τέλος, η μόνη άμεση μη μουσική επιρροή που έχω, είναι το "ζωή: οδηγίες χρήσεως" του πέρεκ, γιατί με ώθησε στο να γίνω εμμονικός με την κατηγοριοποίηση και το classification, σαν να νιώθω ότι αν ορίσω το περιβάλλον που θα κινηθώ και το απαριθμήσω με απόλυτο τρόπο, θα μου επιστρέψει πίσω όση έμπνευση, ομορφία και δημιουργικότητα μπορώ να χρειαστώ. και εν τέλει, είναι ωραίο να είναι όλα τυχαία, αλλά νιώθω ότι είναι ακόμα πιό ωραίο όταν αποφασίζεις εσύ πότε θα επέλθει το χάος των άπειρων επιλογών. σε κάθε περίπτωση, αυτό που μου έμαθε ο πέρεκ είναι ότι η εμμονή στα μικρά πράγματα, και η πίστη ότι αυτή είναι η σωστή προσέγγιση στην καθημερινότητα, είναι πολύ πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο, σε οποιοδήποτε σύμπαν και να ζω.