είδα καινούρια συλλογή τζεφ μπάκλεϊ στο μπολάξας, και θυμήθηκα πόσο πολύ τζεφ μπάκλεϊ άκουγα όταν ήμουν πρώτο έτος. μόνο στο πρώτο έτος όμως. λίγο πριν να πάω στο βόλο και όλο τον πρώτο μου χρόνο εκεί.
δεν πρέπει να ξανάκουσα από τότε.
είναι πολύ παράξενο όμως γιατί είχα τεράστια ψύχωση με τον τύπο και μου κάνει τρομερή εντύπωση, το πόσο δεν νιώθω πιά. αν εξαιρέσεις βέβαια ότι νιώθω απλά και μόνο γιατί σκέφτομαι το πρώτο έτος στο βόλο. αλλά δεν είναι λογικό, σε κάθε περίπτωση.
2000.
εννιά γαμημένα χρόνια.
τι άκουγα τότε? το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι άκουγα εφτά τόνους σμιθς (ξερνάω πιά), γκραντάντι (νιώθω), τζεφ μπάκλεϊ (το είπα ήδη), μπάντλι ντρόν μπόϊ (καημένος). και διάφορα άλλα.
και τζόι ντιβίζιον.
ψέμματα, τζόι ντιβίζιον άκουγα το 98.
μέσα στο πορτοφόλι μου όταν ήμουν πρώτο έτος είχα γραμμένο σε ένα χαρτί "never mind now in your heart how much is owed"
Πόσο χαζό παιδάκι?!
επίσης από το πρώτο έτος θυμάμαι τον άναυρο και τον νικολάκη, την τζάβα και τον ζαχαρή, την κατάληψη, τον κρητικό και τον ξάδερφο του, τον γούλβεριν και την ταινία με τον γούλβεριν που δεν την είδα, σοκολάτες μίλκα τυλιγμένες σε κασέτες, πικαπ και ντε λα σόουλ σε βινύλιο, πρίφαμπ σπράουτ, ρέλεβαντ μποξ(και ζήλια), πέϊβμεντ, άγιος κωνσταντίνος, περπάτημα, κιντ έϊ. μία άδεια σελίδα.
πόσο.μπορεί.να.βάρυνα.που.τα.σκέφτηκα.όλα.αυτά.μαζί?
και επίσης, γουόκ ον μπάϊ, φαντασμαγκόρια ιν του, ρέϊνσονγκ πενήνταπέντε, μπασκετ, ανρίαλ τούρναμεντ, σκι, φυστίκια αίγινης, ελευθεροτυπία σε δραχμές, λεπτός, τα σιντί πάνω στο τζάκι.
κενος.
θέλω να ανοίξω μία τρύπα στο κεφάλι μου και να τα βγάλω.
όλα αυτά.
24.5.09
όχι από τώρα. σε πάρακαλώ. όχι από τώρα.
--
χθες το βράδυ
--
δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι το ΠΡΩΤΟ μου γαμημένο καλοκαίρι που περνάω στην αθήνα, θα το φάω στην μάπα με τόση ζέστη να με τρυπάει τα μυαλά και να μην με αφήνει να πάρω ανάσα.
γιατί δεν είναι το θέμα ότι δεν θέλω να ανασάνω. το θέμα είναι ότι με το που ανοίγω το στόμα μπαίνουν κουνούπια μέσα.
σε κάθε περίπτωση, καλύτερα κουνούπια παρά κάτι άλλο, αλλά και πάλι, δεν μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένος. ούτε καν. ούτε καν.
--
τώρα
--
δεν έφερα σορτσάκια και βερμούδες από την βέροια. μόλις βγήκα να πάω στο πουλ εν μπέαρ απέναντι από το σπίτι μου, αλλά είναι κλειστό από τις 22 απριλίου. ανακαινίζεται. πως γίνεται και δεν το παρατήρησα εδώ και ένα μήνα?
το σπίτι της κωστάντιας στην αγίου μελετίου, το σπίτι που μένω εδώ και πέντε μήνες δηλαδή, όποτε καλοκαιριάζει μου θυμίζει πάντα την ημέρα πριν να μπω φαντάρος, τον άυγουστο του '07. και έτσι όποτε μου σκάει η ζέστη στο κεφάλι και κατεβαίνω στην πατησίων και τρώω το καυσαέριο, μου έρχεται πάντα στο μυαλό μου το ξυρισμένο μου κεφάλι στην κόρινθο.
"όποτε μου σκάει η ζέστη στο κεφάλι και κατεβαίνω στην πατησίων και τρώω το καυσαέριο"
δεν θέλω να γίνω (ένας κακός) στίχος των στέρεο νόβα.
δεν μου αξίζει.
πως αντέχουν οι αθηναίοι σε αυτήν την πόλη από τον μάϊο και μετά?
δύσκολες πίστες.
χθες το βράδυ
--
δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι το ΠΡΩΤΟ μου γαμημένο καλοκαίρι που περνάω στην αθήνα, θα το φάω στην μάπα με τόση ζέστη να με τρυπάει τα μυαλά και να μην με αφήνει να πάρω ανάσα.
γιατί δεν είναι το θέμα ότι δεν θέλω να ανασάνω. το θέμα είναι ότι με το που ανοίγω το στόμα μπαίνουν κουνούπια μέσα.
σε κάθε περίπτωση, καλύτερα κουνούπια παρά κάτι άλλο, αλλά και πάλι, δεν μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένος. ούτε καν. ούτε καν.
--
τώρα
--
δεν έφερα σορτσάκια και βερμούδες από την βέροια. μόλις βγήκα να πάω στο πουλ εν μπέαρ απέναντι από το σπίτι μου, αλλά είναι κλειστό από τις 22 απριλίου. ανακαινίζεται. πως γίνεται και δεν το παρατήρησα εδώ και ένα μήνα?
το σπίτι της κωστάντιας στην αγίου μελετίου, το σπίτι που μένω εδώ και πέντε μήνες δηλαδή, όποτε καλοκαιριάζει μου θυμίζει πάντα την ημέρα πριν να μπω φαντάρος, τον άυγουστο του '07. και έτσι όποτε μου σκάει η ζέστη στο κεφάλι και κατεβαίνω στην πατησίων και τρώω το καυσαέριο, μου έρχεται πάντα στο μυαλό μου το ξυρισμένο μου κεφάλι στην κόρινθο.
"όποτε μου σκάει η ζέστη στο κεφάλι και κατεβαίνω στην πατησίων και τρώω το καυσαέριο"
δεν θέλω να γίνω (ένας κακός) στίχος των στέρεο νόβα.
δεν μου αξίζει.
πως αντέχουν οι αθηναίοι σε αυτήν την πόλη από τον μάϊο και μετά?
δύσκολες πίστες.
21.5.09
άγγελος κυρίου
σκέφτομαι από δω και πέρα, δεν ξέρω. δεν ξέρω.
το έλεγα πριν στο τηλέφωνο και ένιωθα παράξενα την στιγμή που το έλεγα αλλά είναι πολύ αλήθεια.
όσα πράγματα μπορεί να έχω σκεφτεί να κάνω, όλες μου οι σκέψεις για μουσική, για χιούμορ, για οτιδήποτε, για όλα, όλα όλα μα όλα, τα έχει κάνει ήδη ο άγγελος. και ούτε καν προσπάθησε να τα κάνει.
νιώθω πραγματικά ότι είναι ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ μπροστά από οτιδήποτε παίζει γύρω μας αυτήν την στιγμή, αιώνες ολόκληρους.
ποιός ντάκτεϊλς? ποιά απσέτ δε ρίδμ? ποιό μπρούκλιν?
όλα δεν είναι ΟΥΤΕ καν μία ολόκληρη κλανιά του άγγελου.
πόσο περήφανος μπορεί να νιώθω που τον έχουμε ανάμεσα μας και απλά περιμένουμε κάθε βδομάδα τον επόμενο δίσκο του.
πόσο.
χαμόγελο χαμόγελο ευχαριστώ χαμόγελο
το έλεγα πριν στο τηλέφωνο και ένιωθα παράξενα την στιγμή που το έλεγα αλλά είναι πολύ αλήθεια.
όσα πράγματα μπορεί να έχω σκεφτεί να κάνω, όλες μου οι σκέψεις για μουσική, για χιούμορ, για οτιδήποτε, για όλα, όλα όλα μα όλα, τα έχει κάνει ήδη ο άγγελος. και ούτε καν προσπάθησε να τα κάνει.
νιώθω πραγματικά ότι είναι ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ μπροστά από οτιδήποτε παίζει γύρω μας αυτήν την στιγμή, αιώνες ολόκληρους.
ποιός ντάκτεϊλς? ποιά απσέτ δε ρίδμ? ποιό μπρούκλιν?
όλα δεν είναι ΟΥΤΕ καν μία ολόκληρη κλανιά του άγγελου.
πόσο περήφανος μπορεί να νιώθω που τον έχουμε ανάμεσα μας και απλά περιμένουμε κάθε βδομάδα τον επόμενο δίσκο του.
πόσο.
χαμόγελο χαμόγελο ευχαριστώ χαμόγελο
18.5.09
ωραίος τύπος
είναι τόσο αργά, και ακούω το ντάκτεϊλς και είναι τόσο όμορφο. είναι σαν ταξίδι με αυτοκίνητο το καλοκαίρι μεσημέρι λίγο πρίν ή λίγο μετά την θάλασσα. είναι πανέμορφο.
σούθινγκ.
και είναι δυό φορές παράξενο γιατί μου φέρνει στο μυαλό την χαλκιδική, και το σπίτι μου στην βέροια το καλοκαίρι και καρπούζια μετά από ύπνο το απόγευμα.
την χαλκιδική όμως? τι να πει κανείς? έχω να σκεφτώ την χαλκιδική από τα 17 μου.
αχ. πόσο χαίρομαι που δουλεύω βράδια και μπορώ απενοχοποιημένα να κάθομαι τέτοια ώρα ονλάϊν με αυτό το όμορφο χαδάκι στα αυτιά μου?
σούθινγκ.
και είναι δυό φορές παράξενο γιατί μου φέρνει στο μυαλό την χαλκιδική, και το σπίτι μου στην βέροια το καλοκαίρι και καρπούζια μετά από ύπνο το απόγευμα.
την χαλκιδική όμως? τι να πει κανείς? έχω να σκεφτώ την χαλκιδική από τα 17 μου.
αχ. πόσο χαίρομαι που δουλεύω βράδια και μπορώ απενοχοποιημένα να κάθομαι τέτοια ώρα ονλάϊν με αυτό το όμορφο χαδάκι στα αυτιά μου?
17.5.09
όλα όσα σιχαίνομαι, σε μία πρόταση
η κολεκτίβα από την βαρκελώνη θα μας δείξει πως παντρεύεται ο πολιτικός ακτιβισμός με την μουσική.
γκετ ιτ όν.
γκετ ιτ όν.
ιτσαξ
άκουσα το νέο δίσκο ντάκτεϊλς από τον αυτόν εδώ τον τύπο και έπαθα πολιτισμικό σοκ.
σαν αλοιφή από ροδάκινα. μου θύμισε και λίγο στίλι νταν αλλά κάποιοι διαφώνησαν. στίλι νταν όμως σαν να τους βγάλανε τα ντράμς και να τους αφήσανε μόνο το δωμάτιο.
σε κάθε περίπτωση.
επίσης χθες είδα το πόσο λεπτός ήμουν (και όχι δεν κοιτούσα απλά φωτογραφίες μου από το δημοτικό) και στεναχωρήθηκα (λιγάκι). μάλλον ήρθε η ώρα να κάνω κάτι για αυτό. δραστικά. (απλά να μην το σκέφτομαι)
μπα
σαν αλοιφή από ροδάκινα. μου θύμισε και λίγο στίλι νταν αλλά κάποιοι διαφώνησαν. στίλι νταν όμως σαν να τους βγάλανε τα ντράμς και να τους αφήσανε μόνο το δωμάτιο.
σε κάθε περίπτωση.
επίσης χθες είδα το πόσο λεπτός ήμουν (και όχι δεν κοιτούσα απλά φωτογραφίες μου από το δημοτικό) και στεναχωρήθηκα (λιγάκι). μάλλον ήρθε η ώρα να κάνω κάτι για αυτό. δραστικά. (απλά να μην το σκέφτομαι)
μπα
14.5.09
είναι ωραίο όταν συμβαίνει
το άουτ οφ δε γούιντοου του κούσικ δεν του είχα δωσει την σημασία που έπρεπε. χθες όμως που κοιτούσαμε διάφορα εξώφυλλα με το κορίτσι μου, πέσαμε πάνω του και το θυμήθηκα.
η σειρά με την οποία συνέβησαν όλα ήταν αρκετά τυπική.
Ι
ΙΙ
ΙΙΙ
ΙV
σκέφτομαι όταν βγαίνει κανένας καλός δίσκος να μην τον ακούω, για να τον ανακαλύπτω μετά και να χαίρομαι.
υγ:α! και V
η σειρά με την οποία συνέβησαν όλα ήταν αρκετά τυπική.
Ι
ΙΙ
ΙΙΙ
ΙV
σκέφτομαι όταν βγαίνει κανένας καλός δίσκος να μην τον ακούω, για να τον ανακαλύπτω μετά και να χαίρομαι.
υγ:α! και V
12.5.09
:)
Now it's day and I've been trying to get that taste off my tongue
I was dreaming of just you, now our cereal, it is warm
Attractive day in the rubble of the night from before
Now I can't walk in a vacuum, I feel ugly, feel my pores
It's the trees of this day that I do battle with for the light
Then I start to feel tragic, people greet me, I'm polite
"What's the day?" "Whats you doing?"
"How's your mood?" "How's that song?"
Man it passes right by me, it's behind me, now it's gone
And I can't lift you up cause my mind is tired
It's family beaches that I desire
A sacred night, where we'll watch the fireworks
The frightened babies poo
They've got two flashing eyes and they're colored why
They make me feel that I'm only all I see sometimes.
I've been eating with a good friend who said
"A Genii made me out of the earth's skin"
But in spite of her she is my birth kin, she spits me out in her surely blood rivers
All the people life lurking in dominions of a hot Turk dish
If elephants are reaching for our purses, then meet me after the world with the shivers.
"What's the day?" "Whats you doing?"
"How's your food?" "How's that song?"
Man it passes right by me it's behind me, now it's gone
I can't lift you up cause my mind is tired, it's family beaches that I desire
That sacred night where we watched the fireworks
They frightened the babies and you know they've got two flashing eyes
And if they are color blind, they make me feel, that you're only what I see sometimes.
I was dreaming of just you, now our cereal, it is warm
Attractive day in the rubble of the night from before
Now I can't walk in a vacuum, I feel ugly, feel my pores
It's the trees of this day that I do battle with for the light
Then I start to feel tragic, people greet me, I'm polite
"What's the day?" "Whats you doing?"
"How's your mood?" "How's that song?"
Man it passes right by me, it's behind me, now it's gone
And I can't lift you up cause my mind is tired
It's family beaches that I desire
A sacred night, where we'll watch the fireworks
The frightened babies poo
They've got two flashing eyes and they're colored why
They make me feel that I'm only all I see sometimes.
I've been eating with a good friend who said
"A Genii made me out of the earth's skin"
But in spite of her she is my birth kin, she spits me out in her surely blood rivers
All the people life lurking in dominions of a hot Turk dish
If elephants are reaching for our purses, then meet me after the world with the shivers.
"What's the day?" "Whats you doing?"
"How's your food?" "How's that song?"
Man it passes right by me it's behind me, now it's gone
I can't lift you up cause my mind is tired, it's family beaches that I desire
That sacred night where we watched the fireworks
They frightened the babies and you know they've got two flashing eyes
And if they are color blind, they make me feel, that you're only what I see sometimes.
11.5.09
αγαπάω αγαπάω αγαπάω αγαπάω
τα γερμανικά
μακάρι να μπορούσα να μιλήσω κιόλας.
σαν άνθρωπος.
όχι σαν κακέκτυπο.
μακάρι να μπορούσα να μιλήσω κιόλας.
σαν άνθρωπος.
όχι σαν κακέκτυπο.
παραλογισμός
είμαι κάπου κοντά στο αεροδρόμιο. προσπαθώ να δουλέψω. κάτι χάλασε στο σύστημα ασφαλείας του κτιρίου και απλά βαράει μία σειρήνα εδώ και ένα τέταρτο. από το απειροελάχιστο του μήκους της επανάληψης νιώθω ότι κάθε δευτερόλεπτο ακούω άλλον ήχο. είναι τέλειο. να κρατούσε για λίγο όμως. χωρίς να βαρούσε τόσο πολύ.
βαράει όμως, χωρίς να αστειεύεται. σαν να μου κάνει πλάκα ο ρισέ. και να την ξανακάνει. κι ας μην είναι καθόλου αστείο.
και από μόνο του όμως είναι παράξενο. τι κάνω εδώ? πως βρέθηκα? γιατί πρέπει να περνάω 5 μήνες κάνοντας κυριολεκτικά ΤΙΠΟΤΑ, και μέσα σε δύο βδομάδες να έχει πάρει φωτιά το σύμπαν?
(παρένθεση: μόλις σταμάτησε. αλλά ξαναξεκινάει. σαν χιπ χοπ του 81. σαν την εισαγωγη του ντέϊλι ρουτίν. και το αστείο είναι οτι οι αυτόματες πόρτες συγχρονίζονται με την σειρήνα. χαχα. τέλειο. ανέκδοτο. μαλακία. μόλις ξανάρχισε)
ναι.
εδώ και δύο βδομάδες νιώθω (και έτσι είναι) ότι δεν έχω χρόνο, ούτε καν τον ελάχιστο χρόνο που θα έπρεπε να είχα οφ. αλλά από την άλλη, έχω εντρυφήσει τόσο πολύ στο τίποτα από την στιγμή που πήγα φαντάρος, που πραγματικά ίσως έτσι να πρέπει να είναι κανονικά τα πράγματα.
αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω σε αυτόυς τους ρυθμούς.
αλλά και πάλι... ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΣΤΙΣ 2 Η ΩΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ?
θα ήθελα να ξυπνούσα, να έτρωγα ντάνκιν ντόνατς, να έπινα χυμό πορτοκάλι και να έβλεπα σάουθ πάρκ.
βαράει όμως, χωρίς να αστειεύεται. σαν να μου κάνει πλάκα ο ρισέ. και να την ξανακάνει. κι ας μην είναι καθόλου αστείο.
και από μόνο του όμως είναι παράξενο. τι κάνω εδώ? πως βρέθηκα? γιατί πρέπει να περνάω 5 μήνες κάνοντας κυριολεκτικά ΤΙΠΟΤΑ, και μέσα σε δύο βδομάδες να έχει πάρει φωτιά το σύμπαν?
(παρένθεση: μόλις σταμάτησε. αλλά ξαναξεκινάει. σαν χιπ χοπ του 81. σαν την εισαγωγη του ντέϊλι ρουτίν. και το αστείο είναι οτι οι αυτόματες πόρτες συγχρονίζονται με την σειρήνα. χαχα. τέλειο. ανέκδοτο. μαλακία. μόλις ξανάρχισε)
ναι.
εδώ και δύο βδομάδες νιώθω (και έτσι είναι) ότι δεν έχω χρόνο, ούτε καν τον ελάχιστο χρόνο που θα έπρεπε να είχα οφ. αλλά από την άλλη, έχω εντρυφήσει τόσο πολύ στο τίποτα από την στιγμή που πήγα φαντάρος, που πραγματικά ίσως έτσι να πρέπει να είναι κανονικά τα πράγματα.
αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω σε αυτόυς τους ρυθμούς.
αλλά και πάλι... ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΣΤΙΣ 2 Η ΩΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ?
θα ήθελα να ξυπνούσα, να έτρωγα ντάνκιν ντόνατς, να έπινα χυμό πορτοκάλι και να έβλεπα σάουθ πάρκ.
10.5.09
προβλέψιμος νονδελές
περνάω πάλι αυτήν την καταραμένη περίοδο, που μου σκάει ανα τακτά χρονικά διαστήματα, και που δεν θέλω και δεν μπορώ να ακούσω μουσική. ούτε καν όταν πέφτω για ύπνο. δεν ευχαριστιέμαι τίποτα, και πιστεύω ότι αυτό έχει τις ρίζες του είτε σε κομπλεξικά σύνδρομα (το πιο πιθανό) ή σε απλό φατίγκ που προήλθε από υπερέκθεση (λιγότερο πιθανό).
σε κάθε περίπτωση, μπορώ να πω απλά ότι είμαι και πάλι (και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι) ερωτευμένος με το μεριγουέδερ, και τους είδα και στον λέτερμαν και έφαγα πάλι δυο τρία σκατά, και είναι όντως δίσκος που τον ακούω 5 μήνες και δεν έχω βαρεθεί ούτε μισό λεπτό.
και δυστυχώς, είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να ακούσω
βέβαια, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι φτάνω στα φθινοπωρινά μου χρόνια, που απλά γίνομαι εμμονικός και καθόλου απρόβλεπτος στις επιλογές μου. αλλά και πάλι, αφού χαίρομαι όταν το ακούω γιατί να καταπιεστώ?
προχθές πχ, άκουγα το μπράδερ σπόρτ, και εκεί στο τελευταίο τρανς-κρεσέντο-πρέζα έκλαιγα κανονικότατα. ήμουν στα κάτω πατήσια, και απλα προχωρούσα. και ήταν 14.30 η ώρα το μεσημέρι. δεν ξέρω γιατί μπορεί να μου τα σκάει έτσι αυτό το τραγούδι. δεν μπορώ να το καταλάβω.
το άκουσα πρώτη φορά στην βέροια το 2008, αρχές, ενώ ήμουν φαντάρος. μετά όταν ήμουν στην ξάνθη (παλι φαντάρος), το άκουγα κάθε πρωί πριν να μπω στο στρατόπεδο. ήταν από τα λίγα πράγματα (αλλά στην προκειμένη περίπτωση το μόνο) που με έκαναν να χαμογελάω και να αντέχω. έφευγε και κάνα μικρό δάκρυ κάπου εκεί από την κλισέ "πρωινό-ξημέρωμα" συγκίνηση, και έμπαινα μέσα λίγο πιό έτοιμος.
πόσο κομματάρα.
you're halfway to fully grown
you got a real good shot
won't help to hold inside
keep it real keep it real shout out
σε κάθε περίπτωση, μπορώ να πω απλά ότι είμαι και πάλι (και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι) ερωτευμένος με το μεριγουέδερ, και τους είδα και στον λέτερμαν και έφαγα πάλι δυο τρία σκατά, και είναι όντως δίσκος που τον ακούω 5 μήνες και δεν έχω βαρεθεί ούτε μισό λεπτό.
και δυστυχώς, είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να ακούσω
βέβαια, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι φτάνω στα φθινοπωρινά μου χρόνια, που απλά γίνομαι εμμονικός και καθόλου απρόβλεπτος στις επιλογές μου. αλλά και πάλι, αφού χαίρομαι όταν το ακούω γιατί να καταπιεστώ?
προχθές πχ, άκουγα το μπράδερ σπόρτ, και εκεί στο τελευταίο τρανς-κρεσέντο-πρέζα έκλαιγα κανονικότατα. ήμουν στα κάτω πατήσια, και απλα προχωρούσα. και ήταν 14.30 η ώρα το μεσημέρι. δεν ξέρω γιατί μπορεί να μου τα σκάει έτσι αυτό το τραγούδι. δεν μπορώ να το καταλάβω.
το άκουσα πρώτη φορά στην βέροια το 2008, αρχές, ενώ ήμουν φαντάρος. μετά όταν ήμουν στην ξάνθη (παλι φαντάρος), το άκουγα κάθε πρωί πριν να μπω στο στρατόπεδο. ήταν από τα λίγα πράγματα (αλλά στην προκειμένη περίπτωση το μόνο) που με έκαναν να χαμογελάω και να αντέχω. έφευγε και κάνα μικρό δάκρυ κάπου εκεί από την κλισέ "πρωινό-ξημέρωμα" συγκίνηση, και έμπαινα μέσα λίγο πιό έτοιμος.
πόσο κομματάρα.
you're halfway to fully grown
you got a real good shot
won't help to hold inside
keep it real keep it real shout out
9.5.09
7.5.09
η φωνή του τζέϊσον λιτλ μου ραγίζει την καρδιά...
...και την σπονδυλική στήλη.
όταν έδινα πανελλήνιες άκουγα όλη την μέρα το σόφτγουερ σλαμπ.
έχει τόσο όμορφη φωνή.
είναι λίγο καλύτερη από την φωνή του νιλ γιάνγκ.
όταν έδινα πανελλήνιες άκουγα όλη την μέρα το σόφτγουερ σλαμπ.
έχει τόσο όμορφη φωνή.
είναι λίγο καλύτερη από την φωνή του νιλ γιάνγκ.
αρχιτέκτονας
παναγιώτης μελίδης, αρχιτέκτονας μηχανικός.
πωπω, τι ωραίο που ακούγεται.
όταν ήμουν 18 και έκανα μηχανογραφικό όμως, τον έπαιζα.
άραγε ξέρω να κάνω κάτι άλλο καλύτερα από αυτό?
χμμμ.
μάλλον όχι.
πωπω, τι ωραίο που ακούγεται.
όταν ήμουν 18 και έκανα μηχανογραφικό όμως, τον έπαιζα.
άραγε ξέρω να κάνω κάτι άλλο καλύτερα από αυτό?
χμμμ.
μάλλον όχι.
5.5.09
γιατί τον παίζω απο τόσο μικρός?
αφού μεγάλωσα μόνος, χωρίς αδέρφια.
έπρεπε να το είχα καταλάβει νωρίτερα.
μια ζωή αγαπάω όλα τα μοναχικά χόμπι:
μουσική, ποδήλατο, περπάτημα, σινεμά
χμμμ.
έπρεπε να το είχα καταλάβει νωρίτερα.
μια ζωή αγαπάω όλα τα μοναχικά χόμπι:
μουσική, ποδήλατο, περπάτημα, σινεμά
χμμμ.
4.5.09
γεπ βέροια 2008
όταν ήμουν στην βέροια φαντάρος, είχα στις υπηρεσίες το λάπτοπ μαζί μου. το ξέρω οτι υπάρχουν πολλοί που θα πουν οτι δεν κατάλαβα στρατό, αλλά εγώ θα πω ότι κατάλαβα, ειδικά αν δω και άλλους που δεν κατάλαβαν τίποτα απολύτως.
αλλά και αυτοί αντίστοιχα μπορούν να πουν οτι κατάλαβαν, οπότε αυτή η κουβέντα δεν ανήκει σε αυτές που έχουν και τόσο νόημα να γίνονται.
σε κάθε περίπτωση, μία μέρα στην υπηρεσία, έπαιζα με το όντιομαλτς, και για την ακρίβεια πρέπει να ήταν από τις τελευταίες φορές που ασχολιόμουν μαζί του, αν όχι η τελευταία.
είναι απλά ένα λάϊβ τέϊκ με ένα έντιτ.
όσο το ακούω μου φαίνεται λίγο αδιάφορο.
αλλά το έχω ήδη ανεβάσει.
οπότε...
αλλά και αυτοί αντίστοιχα μπορούν να πουν οτι κατάλαβαν, οπότε αυτή η κουβέντα δεν ανήκει σε αυτές που έχουν και τόσο νόημα να γίνονται.
σε κάθε περίπτωση, μία μέρα στην υπηρεσία, έπαιζα με το όντιομαλτς, και για την ακρίβεια πρέπει να ήταν από τις τελευταίες φορές που ασχολιόμουν μαζί του, αν όχι η τελευταία.
είναι απλά ένα λάϊβ τέϊκ με ένα έντιτ.
όσο το ακούω μου φαίνεται λίγο αδιάφορο.
αλλά το έχω ήδη ανεβάσει.
οπότε...
3.5.09
χάουζ
χθες ήμουν σε ένα σπίτι και έπαιζε μουσικούλα ότι να' ναι γενικά. σε κάποια φάση κάποιος έβαλε να ακούσει το my girls, από το βίντεο στο youtube. αν προσπεράσω το πραγματικά άθλιο βίντεο-κλιπ, μπορώ να πω οτι σοκαρίστηκα, και συνεχίζω να σοκάρομαι, γιατί το άκουσα σαν να είναι πρώτη φορά.
είναι τελικά μεγάλος δίσκος, πολύ μεγαλύτερος απ'ότι μου φαινόταν στην αρχή.
αλήθεια.
είναι τελικά μεγάλος δίσκος, πολύ μεγαλύτερος απ'ότι μου φαινόταν στην αρχή.
αλήθεια.
2.5.09
μουσική
πήγα σινεμά σήμερα και είδα τον ράσελ κρόου και ίσως και να μου αρέσει τελικά. οι μόνοι ρόλοι που παίζει πιά είναι χοντρός δημοσιογράφος, χοντρός αστυνομικός, χοντρός δικηγόρος. μπορώ εύκολα να ταυτιστώ. και δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος, ούτε αστυνομικός, ούτε δικηγόρος.
στο διάλειμμα πήγα στην τουαλέτα (ή δεν πήγα και απλά έτρωγα ποπ κορν?) και σκεφτόμουν τι μουσική άκουγα όταν ήμουν στο γυμνάσιο. είναι βαρετή ανάλυση, δεν χρειάζεται να την κάνω. (κυρίως νιρβάνα)
μου λείπει μερικές φορές η βέροια, αλλά όχι και τόσο. είναι αρκετά παράξενο. αλλά όχι και τόσο.
το μόνο που θυμάμαι από το γυμνάσιο και το λύκειο έντονα ήταν ότι έπαιρνα εφημερίδα κάθε μέρα, και κάθε παρασκευή (ή τετάρτη? ή πέμπτη) έπαιρνα ΝΜΕ και ανέβαινα όλην την μητροπόλεως και συνήθως έβρεχε. και είχα το γουόκμαν και άκουγα το ίζεντ ένιθινγκ των μάϊ μπλάντι βάλεντάϊν και πήγαινα να κάνω φροντιστήριο φυσική.
μόλις θυμήθηκα γιατί τα γράφω όλα αυτά. σκεφτόμουν ότι όποιος ξέρω έβλεπε μπάσκετ σήμερα, γιατί είχε αγώνα, και κυρίως αναριωτόμουν γιατί μπορεί να βαριέμαι τόσο πολύ να βλέπω αθλητικά. η τελευταία φορά που είδα ολόκληρο παιχνίδι πρέπει να ήταν ο τελικός του τσάμπιονς λιγκ το ΄99 στο σπίτι του τσιγκογιάννη.
πόσο βαρετό πράγμα το ποδόσφαιρο. εννοώ να βλέπεις. πόσο μα πόσο βαρετό.
μου αρέσει να παίζω όμως, παρόλο που τρέχω σαν πίθηκας.
σαν χοντρός πίθηκας.
πότε βγαίνει η ταινία του ράσελ κρόου που παίζει τον χοντρό ποδοσφαιριστή είπαμε?
στο διάλειμμα πήγα στην τουαλέτα (ή δεν πήγα και απλά έτρωγα ποπ κορν?) και σκεφτόμουν τι μουσική άκουγα όταν ήμουν στο γυμνάσιο. είναι βαρετή ανάλυση, δεν χρειάζεται να την κάνω. (κυρίως νιρβάνα)
μου λείπει μερικές φορές η βέροια, αλλά όχι και τόσο. είναι αρκετά παράξενο. αλλά όχι και τόσο.
το μόνο που θυμάμαι από το γυμνάσιο και το λύκειο έντονα ήταν ότι έπαιρνα εφημερίδα κάθε μέρα, και κάθε παρασκευή (ή τετάρτη? ή πέμπτη) έπαιρνα ΝΜΕ και ανέβαινα όλην την μητροπόλεως και συνήθως έβρεχε. και είχα το γουόκμαν και άκουγα το ίζεντ ένιθινγκ των μάϊ μπλάντι βάλεντάϊν και πήγαινα να κάνω φροντιστήριο φυσική.
μόλις θυμήθηκα γιατί τα γράφω όλα αυτά. σκεφτόμουν ότι όποιος ξέρω έβλεπε μπάσκετ σήμερα, γιατί είχε αγώνα, και κυρίως αναριωτόμουν γιατί μπορεί να βαριέμαι τόσο πολύ να βλέπω αθλητικά. η τελευταία φορά που είδα ολόκληρο παιχνίδι πρέπει να ήταν ο τελικός του τσάμπιονς λιγκ το ΄99 στο σπίτι του τσιγκογιάννη.
πόσο βαρετό πράγμα το ποδόσφαιρο. εννοώ να βλέπεις. πόσο μα πόσο βαρετό.
μου αρέσει να παίζω όμως, παρόλο που τρέχω σαν πίθηκας.
σαν χοντρός πίθηκας.
πότε βγαίνει η ταινία του ράσελ κρόου που παίζει τον χοντρό ποδοσφαιριστή είπαμε?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)