παραλογισμός

είμαι κάπου κοντά στο αεροδρόμιο. προσπαθώ να δουλέψω. κάτι χάλασε στο σύστημα ασφαλείας του κτιρίου και απλά βαράει μία σειρήνα εδώ και ένα τέταρτο. από το απειροελάχιστο του μήκους της επανάληψης νιώθω ότι κάθε δευτερόλεπτο ακούω άλλον ήχο. είναι τέλειο. να κρατούσε για λίγο όμως. χωρίς να βαρούσε τόσο πολύ.

βαράει όμως, χωρίς να αστειεύεται. σαν να μου κάνει πλάκα ο ρισέ. και να την ξανακάνει. κι ας μην είναι καθόλου αστείο.

και από μόνο του όμως είναι παράξενο. τι κάνω εδώ? πως βρέθηκα? γιατί πρέπει να περνάω 5 μήνες κάνοντας κυριολεκτικά ΤΙΠΟΤΑ, και μέσα σε δύο βδομάδες να έχει πάρει φωτιά το σύμπαν?

(παρένθεση: μόλις σταμάτησε. αλλά ξαναξεκινάει. σαν χιπ χοπ του 81. σαν την εισαγωγη του ντέϊλι ρουτίν. και το αστείο είναι οτι οι αυτόματες πόρτες συγχρονίζονται με την σειρήνα. χαχα. τέλειο. ανέκδοτο. μαλακία. μόλις ξανάρχισε)

ναι.

εδώ και δύο βδομάδες νιώθω (και έτσι είναι) ότι δεν έχω χρόνο, ούτε καν τον ελάχιστο χρόνο που θα έπρεπε να είχα οφ. αλλά από την άλλη, έχω εντρυφήσει τόσο πολύ στο τίποτα από την στιγμή που πήγα φαντάρος, που πραγματικά ίσως έτσι να πρέπει να είναι κανονικά τα πράγματα.

αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξω σε αυτόυς τους ρυθμούς.

αλλά και πάλι... ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΣΤΙΣ 2 Η ΩΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ?

θα ήθελα να ξυπνούσα, να έτρωγα ντάνκιν ντόνατς, να έπινα χυμό πορτοκάλι και να έβλεπα σάουθ πάρκ.