όχι από τώρα. σε πάρακαλώ. όχι από τώρα.

--
χθες το βράδυ
--

δεν θέλω καν να σκεφτώ ότι το ΠΡΩΤΟ μου γαμημένο καλοκαίρι που περνάω στην αθήνα, θα το φάω στην μάπα με τόση ζέστη να με τρυπάει τα μυαλά και να μην με αφήνει να πάρω ανάσα.

γιατί δεν είναι το θέμα ότι δεν θέλω να ανασάνω. το θέμα είναι ότι με το που ανοίγω το στόμα μπαίνουν κουνούπια μέσα.

σε κάθε περίπτωση, καλύτερα κουνούπια παρά κάτι άλλο, αλλά και πάλι, δεν μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένος. ούτε καν. ούτε καν.

--
τώρα
--

δεν έφερα σορτσάκια και βερμούδες από την βέροια. μόλις βγήκα να πάω στο πουλ εν μπέαρ απέναντι από το σπίτι μου, αλλά είναι κλειστό από τις 22 απριλίου. ανακαινίζεται. πως γίνεται και δεν το παρατήρησα εδώ και ένα μήνα?

το σπίτι της κωστάντιας στην αγίου μελετίου, το σπίτι που μένω εδώ και πέντε μήνες δηλαδή, όποτε καλοκαιριάζει μου θυμίζει πάντα την ημέρα πριν να μπω φαντάρος, τον άυγουστο του '07. και έτσι όποτε μου σκάει η ζέστη στο κεφάλι και κατεβαίνω στην πατησίων και τρώω το καυσαέριο, μου έρχεται πάντα στο μυαλό μου το ξυρισμένο μου κεφάλι στην κόρινθο.

"όποτε μου σκάει η ζέστη στο κεφάλι και κατεβαίνω στην πατησίων και τρώω το καυσαέριο"

δεν θέλω να γίνω (ένας κακός) στίχος των στέρεο νόβα.

δεν μου αξίζει.

πως αντέχουν οι αθηναίοι σε αυτήν την πόλη από τον μάϊο και μετά?

δύσκολες πίστες.